Coraz lepiej, ale nie do końca

Dziś Ubuntu to najczęściej instalowany Linux na komputerach domowych. Ponadto testowana w naszej redakcji najnowsza edycja Ubuntu 11.04, o kodowej nazwie Natty Narwhal, to kolejny krok na drodze do skutecznej popularyzacji systemu łatwego w obsłudze, a przy tym bezpłatnego.

Instalacja

Ubuntu 11.04 jest dostępny w wielu różnych odmianach (m.in. Kubuntu, Edubuntu, Ubuntu Studio itd.), z których większość oferowana jest dodatkowo zarówno w wersji 32-bitowej, jak i 64-bitowej. Przyjrzeliśmy się najpopularniejszej, 32-bitowej wersji „zwykłego” Ubuntu. Plik obraz instalacyjnego nośnika, udostępniony na stronie http://pcformat.pl/u/115, ma rozmiar 701 742 KB, co oznacza, że bez problemu zmieści się na płytę CD o pojemności 700 MB. System można zainstalować zarówno z płyty CD, jak i np. z flashdysku.

W tym drugim wypadku instalacja będzie przebiegała szybciej, ze względu na szybszy transfer danych z nowoczesnych pamięci flash. Możliwe jest również zainstalowanie systemu niejako na zainstalowany już system Windows. W takim przypadku trzeba zamiast obrazu użyć installera dostępnego na stronie http://pcformat.pl/u/116. Jednak wtedy Ubuntu nie będzie pracował z maksymalną wydajnością, ale z drugiej strony taka możliwość pozwala sprawdzić, co oferuje nowy system, bez potrzeby kłopotliwego dzielenia dysku na partycje.

W redakcji zainstalowaliśmy Ubuntu w tradycyjny sposób – na przeznaczoną do tego celu partycję. Sam proces instalacji jest niezwykle prosty. Co więcej, instalator Ubuntu nie czeka, aż użytkownik poda niezbędne informacje (np. login, hasło do tworzonego konta w systemie itp.), ale jednocześnie w tle pliki kopiuje instalacyjne na dysk. System był gotowy do działania po ok. 17 minutach od rozpoczęcia instalacji, przy czym część czasu pochłonęło pobieranie najnowszych aktualizacji z internetu.

Pierwsze wrażenie

Pierwsze uruchomienie systemu odsłania przed użytkownikiem przejrzysty i ciekawy graficznie interfejs Unity z charakterystycznym paskiem launchera. Można korzystać również z tradycyjnego interfejsu Ubuntu; interfejs tradycyjny zostanie również uaktywniony, gdy system nie wykryje odpowiedniego sprzętu (obsługa akceleracji 3D). Twórcy nie zdecydowali się na wbudowanie w najnowsze Ubuntu najnowszej wersji GNOME 3. W widoku tradycyjnym mamy do czynienia ze znanymi panelami GNOME w wersji 2.32.

Nowe stare programy

Przeglądarka Firefox została zaktualizowana do najnowszej, czwartej, generacji. Zamiast domyślnego w poprzedniej edycji systemu odtwarzacza Rhytmbox oddano użytkownikom inny program, o nazwie Banshee. Miłośnicy cyfrowych fotografii mogą porządkować swoje zbiory za pomocą programu Shotwell, filmy w Ubuntu obejrzymy dzięki aplikacji o nazwie Totem, natomiast edycję wideo umożliwia Pitivi. OpenOffice.org został zastąpiony pakietem LibreOffice. Baza programów może być łatwo uzupełniana dzięki tzw. Centrum oprogramowania Ubuntu. Jest to program pełniący rolę przejrzystego katalogu dostępnych programów dla systemu Ubuntu. Nowością jest system ocen poszczególnych programów, dzięki czemu możemy się zorientować, czy dany program jest wart zainteresowania.

Prosty, ale nie do końca

Ubuntu jest prosty w obsłudze wyłącznie pod warunkiem, że komputer w pełni odpowiada wymogom systemu (informacje na ten temat można znaleźć na witrynie domowej Ubuntu – www.ubuntu.com). Jeżeli baza wbudowanych i udostępnianych w Centrum oprogramowania aplikacji nam wystarcza, Ubuntu spełni swoją rolę. Jeżeli zechcemy wyjść nieco ponad standard lub gdy konfiguracja naszego komputera wymaga dodatkowej, ręcznej instalacji sterowników, nauka terminala tekstowego i standardowych poleceń konsoli systemu Linux okaże się niezbędna. Niemniej polecamy każdemu, bo spróbować warto, tym bardziej że system jest bezpłatny.