Near Field Communication, czyli NFC, umożliwia komunikowanie się urządzeń wyposażonych w tę technologię, gdy znajdą się blisko siebie. Choć układy NFC tworzy się głównie z myślą o telefonach komórkowych, nic nie stoi na przeszkodzie, by trafiły np. do wyposażenia samochodów, zamków do drzwi, sprzętu elektronicznego. Urządzenie z NFC może zastąpić portfel, klucz, czytnik kodów, ułatwić dostęp do informacji oraz wymianę danych i plików.
Parametry i działanie
NFC jest technologią radiową opartą na specyfikacji technologii bezstykowej identyfikacji RFID (Radio Frequency IDentification). W przeciwieństwie do RFID może służyć nie tylko do odczytu danych, ale też do ich odbioru. Do działania wykorzystuje nielicencjonowaną na całym świecie częstotliwość 13,56 MHz i pasmo 14 kHz. Zapewnia transmisję danych z maksymalną prędkością 848 Kb/s (inne możliwe prędkości to 106, 212 lub 424 Kb/s). Jej zasięg wynosi do 20 cm, a czas nawiązania połączenia – 0,2 s. Zużycie energii podczas czytania danych nie przekracza 15 mA i jest nieco większe podczas zapisu danych.
NFC wykorzystuje indukcję pola magnetycznego do wytworzenia fali radiowej oraz antenę do transmisji danych. W komunikacji NFC uczestniczą dwa urządzenia: inicjujące i docelowe, które mogą się łączyć w trybie pasywnym lub aktywnym.
W pierwszym tylko urządzenie inicjujące (np. terminal płatniczy) emituje pole elektromagnetyczne umożliwiające łączność radiową z urządzeniem docelowym (np. telefonem), gdy znajdzie się w tym polu. W tym trybie urządzenie docelowe może czerpać energię z pola elektromagnetycznego urządzenia inicjującego, dzięki czemu nawet przy niskim poziomie naładowania baterii będzie działało. W trybie aktywnym urządzenie inicjujące i docelowe emitują pole elektromagnetyczne na przemian. To, które właśnie czeka na dane, dezaktywuje swoje pole. W tym trybie oba urządzenia muszą korzystać z własnych źródeł zasilania.
Wyróżnia się trzy główne zastosowania NFC. Pierwsze: urządzenie NFC działa jak płatnicza karta bezdotykowa. Drugie: urządzenie NFC (np. telefon) odczytuje dane z pasywnego urządzenia (np. etykiet NFC) i na ich podstawie podejmuje wcześniej zdefiniowane działania, np. otwiera stronę internetową, inicjuje połączenie, uruchamia konkretną aplikację. Trzecie: dwa urządzenia NFC (np. telefony) wymieniają między sobą dane.
Portfel Google’a
Przykładem wykorzystania urządzenia NFC w roli karty płatniczej jest telefon Samsung Nexus S z aplikacją Google Wallet, dostępną od maja w wersji testowej (jeszcze latem ma się ukazać wersja finalna).Aplikacja ta służy do zarządzania płatnościami, na razie za pomocą wirtualnej karty Google Prepaid albo Citi MasterCard. Posiadacze tej ostatniej wprowadzają dane karty do aplikacji, pozostali mogą utworzyć wirtualną kartę Google Prepaid zasilaną za pomocą dowolnej karty płatniczej lub z rachunku bankowego. Z płatności tych można korzystać tam, gdzie znajdują się terminale PayPass (ponad 310 tys. na świecie). Poza tym Google we współpracy z różnymi partnerami tworzy system płatności NFC, który umożliwi dodatkowo zbieranie punktów i ich wymianę na usługi czy rzeczy i korzystanie z rabatów.
Google ma też inne pomysły na wykorzystanie NFC. Na przykład po pobraniu na telefon NFC z Androidem aplikacji Google Places można będzie przyłożyć telefon do nalepki NFC przy wejściu do sklepu, żeby otrzymać informacje o asortymencie, godzinach otwarcia, sposobach płatności, a także rekomendacje.
