Poradnik dotyczy procesorów z serii Celeron Dual Core, Pentium Dual Core, Core 2 Duo, Core 2 Quad pracujących na podstawce LGA 775. Wykorzystaliśmy w nim procesor Pentium Dual Core E2220 (seria tych procesorów zapewniała najbardziej efektowne wyniki pod względem procentowego wzrostu wydajności) oraz płytę główną Gigabyte GA-P35-DS3R z chipsetem. W wypadku innych konfiguracji proces będzie przebiegał podobnie.
Czego potrzebujesz do podkręcania procesora
Ważny przy podkręcaniu procesora element to płyta główna – najważniejszy jest jej chipset. Najlepsze rezultaty uzyskasz na płytach z chipsetami P45/P35, G33, czy np. G43, ale starsze P31 lub P965 też umożliwią podkręcanie, choć w mniejszym zakresie (zwłaszcza przy mocniejszym overclockingu, wymagającym podbicia napięcia zasilającego procesor). Do bardziej ekstremalnego podkręcania, i praktycznie jakiegokolwiek podkręcania procesora 4-rdzeniowego (Quad) powiązanego ze zwiększeniem napięcia zasilającego, płyta główna powinna być wyposażona w mocne wielofazowe zasilanie CPU. Najlepiej, gdy ta sekcja jest wyposażona w radiatory pomagające w jej schłodzeniu.
Kolejnym elementem niezbędnym podczas podkręcania jest sprawne chłodzenie procesora. Podkręcony układ generuje większą ilość ciepła, a przegrzewające się układy elektroniczne pracują mniej efektywnie lub nie pracują wcale. Nie trzeba jednak od razu kupować nowego coolera. Mały overclocking umożliwi tzw. BOX-owy schładzacz (cooler) dołączony do procesora. Żeby uzyskać bardziej satysfakcjonujące wyniki, dobrze jest jednak zainwestować w cooler z większą powierzchnią odprowadzania ciepła i większym wentylatorem.
Podczas podkręcania procesora, który będzie wtedy pobierał więcej prądu, ważny jest także dobry zasilacz. Zasilanie powinno być stabilne, a takie zapewnią tylko dobre zasilacze renomowanych marek. Zasilacz nie musi mieć dużo watów [W]. Najważniejsze, aby napięcie było możliwie jednakowe podczas pracy i aby linia 12v była jak najwydajniejsza. Stąd pobierają energię najważniejsze podzespoły (także procesor) i dlatego czasami okazuje się, że zasilacz marki A z wydajną dwunastką zapewnia więcej mocy od zasilacza B, którego sumaryczna moc jest większa, jednak bierze się ona z mniej istotnych linii zasilających.
Ostatni element potrzebny podczas podkręcania procesora to program do monitorowania jego temperatury, np. RealTemp lub Speedfan, a także częstotliwości taktowania – CPU-Z. Umożliwia on także m.in. oczytanie modelu płyty głównej, taktowania RAM-u i wielu innych parametrów.
Skąd się bierze taktowanie?
W omawianym przykładzie procesor pracuje standardowo z częstotliwością 2,4 GHz, czyli 2400 MHz. Jak widać na screenie, w miejscu Bus Speed widnieje wartość 200. Jest to częstotliwość magistrali danych (FSB), przez którą procesor komunikuje się z chipsetem. Wyżej mamy pozycję Multiplier. Jest to mnożnik. W tym wypadku wynosi on 12, częstotliwość FSB pomnożona przez mnożnik, tutaj 200x12=2400. W wypadku tej generacji układów Intel dał tylko pole manewru związane z podkręcaniem FSB, mnożnik można regulować jedynie w dół.
Ogólny schemat podkręcania
1. Badanie temperatury obciążonego procesora (gra albo uruchomiony program Cinebench, Lynx lub inny obciążający procesor). Jeśli temperatura nie jest zbyt wysoka, można podkręcać. Jeśli jest wysoka, należy sprawdzić, czy chłodzenie działa poprawnie.
2. Wejście do BIOS-u i podbicie taktowania.
3. Odpalenie systemu. Testowanie CPU jak w pkt. 1 – kontrolowanie temperatury i stabilności. Jeśli wszystko jest poprawne, powrót do punktu 2. Jeśli nie, pozostawienie ostatnich dobrych parametrów.
Podczas podkręcania procesora, który będzie wtedy pobierał więcej prądu, ważny jest także dobry zasilacz. Zasilanie powinno być stabilne, a takie zapewnią tylko dobre zasilacze renomowanych marek. Zasilacz nie musi mieć dużo watów [W]. Najważniejsze, aby napięcie było możliwie jednakowe podczas pracy i aby linia 12v była jak najwydajniejsza. Stąd pobierają energię najważniejsze podzespoły (także procesor) i dlatego czasami okazuje się, że zasilacz marki A z wydajną dwunastką zapewnia więcej mocy od zasilacza B, którego sumaryczna moc jest większa, jednak bierze się ona z mniej istotnych linii zasilających.
