Cechy charakterystyczne internetu, takie jak: rozproszona architektura, pozbawiona centralnego węzła, możliwość komunikacji w skali globalnej oraz łatwość publikowania treści przez zwykłych użytkowników, sprawiają, że jest to narzędzie bardzo niewygodne dla wszelkiego rodzaju reżimów autorytarnych.
Internet w służbie rewolucji
Jakie skutki dla reżimów ma pozostawienie obywatelom nieskrępowanego dostępu do sieci, świat mógł się przekonać w czasie serii rewolucji na Bliskim Wschodzie w 2011 roku. Istotną rolę odegrały w nich media społecznościowe. Facebook służył do organizowania demonstracji, Twitter do koordynacji działań w czasie rzeczywistym, a YouTube do informowania świata o rozgrywających się wydarzeniach.
Podobną rolę media społecznościowe odegrały w czasie rewolucji na Ukrainie zimą 2014 roku. Twitter służył demonstrantom nie tylko do koordynacji działań, ale także pełnił funkcję agencji prasowej Euromajdanu, z kolei YouTube został wykorzystany jako narzędzie propagandy.
Bardziej doświadczone i lepiej zorganizowane reżimy dyktatorskie, takie jak Korea Północna, Chiny, Kuba czy Iran, zdołały wcześniej przewidzieć ewentualne skutki nieskrępowanego dostępu do internetu i wyizolowały z niego własne sieci komputerowe.
Korea odcięta od świata
Najbardziej zdecydowanie postąpiła Korea Północna. W tym kraju dostęp do internetu jest możliwy tylko za pośrednictwem komputerów, które znajdują się pod bezpośrednią kontrolą rządu. Są do nich dopuszczani tylko najbardziej zaufani funkcjonariusze reżimu. Dla reszty obywateli przeznaczony jest Kwangmyong (kor. światłość), odcięty od świata intranet, do którego można się dostać przez modem telefoniczny (dial-up). W tej sieci oprócz czytania publikowanych przez reżim newsów można korzystać z grup dyskusyjnych i poczty elektronicznej. W Kwangmyong udostępniane są także niektóre, przeważnie naukowe, serwisy pochodzące z internetu. Są pobierane na żądanie użytkowników, poddawane cenzurze i dopiero po oczyszczeniu z nieprawomyślnych treści udostępniane w formie kopii.
Inne kraje autorytarne nie decydują się jednak na totalne odcięcie obywateli od dostępu do globalnej sieci, przede wszystkim ze względu na negatywne konsekwencje dla gospodarki i handlu międzynarodowego. Zamiast tego kontrolują informacje, do których mają dostęp obywatele. Modelowy przykład takiej polityki prowadzą Chiny.
Podobną rolę media społecznościowe odegrały w czasie rewolucji na Ukrainie zimą 2014 roku. Twitter służył demonstrantom nie tylko do koordynacji działań, ale także pełnił funkcję agencji prasowej Euromajdanu, z kolei YouTube został wykorzystany jako narzędzie propagandy.
