Kalibracja
Instalacja oprogramowania oraz przygotowanie urządzenia do pracy nie nastręcza problemów. Za to bardzo pracochłonna może być kalibracja – należy się upewnić, że płytka robocza na całej powierzchni trzyma równy odstęp od głowicy drukującej. Można to skalibrować na dwa sposoby: mechanicznie za pomocą śrub mocujących „stolik” do prowadnicy lub z poziomu komputera, przez ustawienie wysokości głowicy w kilku punktach płytki. W zestawie z urządzeniem jest obszerna instrukcja opisująca cały proces instalacji i przygotowywania go do pracy. Niestety, nie jest dostępna kalibracja automatyczna, która znacznie przyspieszyłaby ten proces.
Drukowanie
Technologia druku wykorzystywana przez testowane urządzenie polega na termicznym rozprowadzaniu materiału, jakim może być tworzywo ABS lub PLA, na powierzchni ebonitowej płytki roboczej. Sama płytka jest pokryta otworami w celu zwiększenia przyczepności drukowanego modelu do podłoża. Podczas druku głowica drukująca ma temperaturę 260 stopni, a płytka ebonitowa blisko 100 stopni. Proces druku nie przypomina żadnej znanej technologii – głowica nie pluje rozgrzanym materiałem, jak drukarka atramentowa, lecz rozsmarowuje go w postaci kolejnych warstw.
Materiał do drukarki dostępny jest w siedmiu kolorach: białym, szarym, czarnym, czerwonym, zielonym, niebieskim i żółtym. Jednak drukarka jest monochromatyczna: można na niej drukować tylko jednym kolorem jednocześnie. My wykorzystaliśmy białe włókno ABS o średnicy 1,75 mm – rolka o wadze 1 kg kosztuje ok. 250 zł.
Uciążliwości
Użytkowanie urządzenia w typowych warunkach domowych, może być trudne. Podczas pracy czuć swąd topionego plastiku, zatem pomieszczenie musi być dobrze wentylowane. Z drugiej strony nie wolno go wychłodzić, bo przecież druk 3D jest możliwy dzięki wysokiej temperaturze. Uciążliwy jest też intensywny szum wentylatora chłodzącego głowicę drukującą.
Koszty
W czasie testów przeprowadziliśmy kilka wydruków modeli z plików STL. Dla przykładu, wydruk modelu samochodu Ford Mustang mieszczącego się na całej szerokości płytki roboczej (15 cm) trwał niespełna osiem godzin. Model został wydrukowany z 262 warstw i drukarka zużyła ok. 70 g materiału. Koszt takiego przedmiotu to ok. 17 zł. Nie jest wysoki – większym problemem jest długie oczekiwanie na wydruk modelu. Ponadto po zakończeniu druku trzeba ręcznie poprawić wiele detali, usunąć całkiem sporo struktur wspierających, a na końcu wygładzić cały model.
Dane techniczne 3D UP! Plus:
wymiary komory wydruku 140x140x135 mm, materiał ABS i PLA, grubość drukowanych warstw 0,15–0,35 mm, szybkość drukowania 10–100 cm3/h, format plików STL, interfejs USB 2.0, obsługiwane systemy Windows i Mac OS X, wymiary obudowy 245x260x350 mm, waga 5 kg, cena 8600 zł, www.up3d.pl
PLUSY:
- Innowacyjna i zarazem przystępna technologia
- Funkcjonalne i przyjazne w obsłudze oprogramowanie sterujące
MINUSY:
- Długi czas procesu drukowania
- Uciążliwy hałas wentylatora i ulatniające się opary topionego plastiku
Instalacja oprogramowania oraz przygotowanie urządzenia do pracy nie nastręcza problemów. Za to bardzo pracochłonna może być kalibracja – należy się upewnić, że płytka robocza na całej powierzchni trzyma równy odstęp od głowicy drukującej. Można to skalibrować na dwa sposoby: mechanicznie za pomocą śrub mocujących „stolik” do prowadnicy lub z poziomu komputera, przez ustawienie wysokości głowicy w kilku punktach płytki. W zestawie z urządzeniem jest obszerna instrukcja opisująca cały proces instalacji i przygotowywania go do pracy. Niestety, nie jest dostępna kalibracja automatyczna, która znacznie przyspieszyłaby ten proces.
