Test Sniper Elite III: Afrika

Pewnie wydaje im się, że pustynne krajobrazy północy są zacznie mniej efektowne od porośniętych palmami zatoczek Pearl Harbor czy malowniczych holenderskich miasteczek z czasów operacji Market Garden.

Tymczasem Sniper Elite III: Afrika należy do gier widowiskowych i emocjonujących. Dzięki niej gracze wykonają w latach 1941–43 osiem skomplikowanych, zróżnicowanych misji, poświęcając na to około dwunastu godzin. Podczas sztampowej, pełnej klisz przygody odwiedzą oblężony Tobruk, oazę Siwa, tunezyjskie lotnisko Pont Du Fah czy przełęcz Kasserine. Wszędzie tam będą mieli sporą swobodę działania. Rzadko podążą wytyczonymi ścieżkami. Częściej wybiorą myszkowanie po okolicy, wyszukując wygodne szlaki czy miejsca, z których cel widać jak na dłoni.

Powoli, a dokładnie

Sniper Elite III: Afrika nie jest dynamiczną strzelaniną w stylu Call of Duty. Znacznie bliżej jej do popularnej niegdyś, lecz dziś już zapomnianej serii Commandos. Aby przeżyć, trzeba uważnie obserwować i analizować przyzwyczajenia przeciwników. Tylko dzięki temu uda się rozmieścić na ich drodze miny, a następnie zwabić za pomocą dymu czy umiejętnie podrzucanych kamieni. Można też zakraść się bliżej i zaatakować nożem bądź sięgnąć po pistolet z tłumikiem. Jednak przede wszystkim warto skorzystać ze snajperki.

Karabin snajperski występuje w czterech odmianach, a strzelanie z niego sprawia olbrzymią frajdę. Kiedy gracz pociąga za spust, widzi kulę sunącą w powietrzu, a na animowanych zdjęciach rentgenowskich podziwia zniszczenia, jakich ona dokonuje. Efekt jest piorunujący. Szkoda tylko, że strzelanie okazuje się skomplikowane. Na najwyższym stopniu trudności celownik bez przerwy się porusza, a wpływ na to ma m.in. tętno i oddech bohatera. W dodatku wiatr znosi kule!

Jakby tego było mało, broń jest dość głośna, a to oznacza, że trzeba w sprytny sposób zamaskować wystrzał. Ot, pociągnąć za spust podczas ostrzału artyleryjskiego albo gdy bohaterowi tuż nad głową przelatują samoloty. Jednak nawet zachowanie wszystkich zasad bezpieczeństwa nie pomaga, gdy zbyt długo strzela się z jednego miejsca. To oznacza, że należy dość często się przenosić i doskonale znać teren akcji.

Twardzi przeciwnicy

W konkurencyjnych produkcjach gracze mają do czynienia z mięsem armatnim, które samo pcha się pod lufę. Tu przeciwnicy potrafią ze sobą współpracować, zajść od flanki, obrzucić granatami bądź przygnieść ogniem. W dodatku reagują na to, co robi bohater. Są uważni. Gdy usłyszą wystrzał, starają się czym prędzej zlokalizować strzelca i zlikwidować go. Kiedy zobaczą zwłoki towarzysza, podnoszą alarm i już się nie uspokoją. Czasami jednak popełniają błędy, na przykład za wszelką cenę starają się pomóc rannemu towarzyszowi. Wtedy stają się łatwym celem! Komu przeszkadzają błędy zaprogramowanych przeciwników, może sięgnąć po tryb multiplayer i zapolować na żywych.

Błędy pojawiają się również w szacie graficznej programu. Niepoprawnie wyświetlane tekstury oraz dziwnie podskakujące ciała przeciwników można jednak wybaczyć, gdyż Sniper Elite III: Afrika wygląda naprawdę efektownie. Lokacje są ciekawe, gra świateł wspaniała, a towarzyszące zabawie dźwięki skutecznie budują klimat.

Wielki postęp

Poprzednia odsłona cyklu była niestety przeciętna, liniowa i trochę niedopracowana. Dlatego z zadowoleniem trzeba stwierdzić, że Sniper Elite III: Afrika stanowi olbrzymi krok do przodu. Nie jest to oczywiście gra idealna, jest jednak zaskakująco dobra. To gra, w której szybkość i refleks nie zawsze decydują o zwycięstwie. Równie ważna, a miejscami nawet ważniejsza jest umiejętność skradania się, badania terenu i rozsądnego planowania akcji. Miłośnicy realizmu będą usatysfakcjonowani.