Test gry Dishonored 2

Gracze pecetowi najgłośniej żalą się właśnie na kiepską optymalizację niekonsolowego Dishonored 2. I rzeczywiście, nawet posiadacze komputerów wyraźnie przewyższających wymagania rekomendowane (w ramce podajemy minimalne!) muszą borykać się z grą w 30 fps-ach oraz obniżoną jakością grafiki, jeśli nie chcą, by głównym przeciwnikiem czającym się na XIX-wiecznych ulicach były agresywne spadki płynności animacji.

Bonnie albo Clyde

Wystarczy jednak przeboleć rozmyte tekstury, by dostrzec w tytule skradankę doskonałą – choć to określenie nie do końca oddaje ducha serii. Przebycie poziomu po cichu, z ograniczeniem się do skakania po dachach, przemykania w cieniu i ogłuszania ofiar, napawa dumą, ale z powodzeniem da się też uczynić z gry festiwal widowiskowego podrzynania gardeł, ucinania kończyn i oddawanych z bliska strzałów w głowę. Inna rzecz, że z każdym kolejnym trupem, zwłaszcza w razie zgonów cywili i celów „polowania” prowadzonego na danej mapie, szczęśliwe zakończenie się oddala.

Metoda ukończenia gry nie zależy od wybieranego w prologu protagonisty – oboje działają z równą swobodą. To, czy gracz wcieli się w znanego z „jedynki” Corvo, czy też w jego dorosłą już córkę, władczynię Imperium, wpływa za to na bieg snutej opowieści. Bohaterowie trafiają na ekran w okolicznościach przypominających zawiązanie akcji w pierwszej części gry. Spokojną egzystencję przerywa pojawienie się niechcianego gościa, a niedawny rezydent pałacu nagle staje się persona non grata w całym państwie. Tym razem ucieczka prowadzi hen poza mury Dunwall, do zamorskiej Karnaki, a prócz ujawnienia spisku celem Corvo lub Emily staje się uratowanie życia drugiej postaci.

Szczury w murach

Decyzja przekłada się także na zestaw dostępnych mocy nadprzyrodzonych – Corvo spowolni czas czy przejmie kontrolę nad umysłem szczura, a dziewczyna sięgnie do psychiki strażników lub wyśle przodem iluzoryczną bliźniaczkę. Ojciec i córka dysponują też talentami umożliwiającymi teleportowanie się na krótkie odległości. Pozwala to błyskawiczne przemieszczać się między zaalarmowanymi przeciwnikami oraz unikać pojawiających się później mechanicznych żołnierzy i dysponujących własną magią wiedźm.

Oszukiwanie praw fizyki ułatwia też eksplorację Karnaki – często bezpieczna droga prowadzi np. przez otwarty balkon na drugim piętrze, do którego można dostać się tylko z dachu niedalekiej kamienicy. Za scenerię w postaci żyjącego miasta i niezwykłych miejsc w jego okolicy, zwłaszcza posiadłość ekscentrycznego wynalazcy, gdzie ściany co chwilę zmieniają układ, należą się studiu Arkane oklaski. Przez każdy poziom wiedzie kilka ścieżek – jeśli np. na drodze stanie kopiąca prądem brama, na pewno istnieje sposób, by pozbawić ustrojstwo zasilania, obejść albo spowodować zwarcie, po którym bez szwanku przejdzie przez nią tylko bohater.

Do zwiedzania motywują poukrywane w niedostępnych miejscach amulety, służące do odblokowywania zdolności i rozwijania bohatera, jak również znajdowane co krok lokalne gazety i podsłuchiwane rozmowy – dzięki nim czuć, że kroczy się przez świat, który żyje. I całe szczęście, bo aż żal byłoby ukończyć grę tylko jednym bohaterem i tylko w jeden sposób