Test gry Observer

Choć akcję gry osadzono w roku 2084, epoce instalowania chipów w mózgach, w krakowskich slumsach czas stoi w miejscu: w piwnicy widać motorower typu „Komar”, a obok robotów serwisowych używa się kopii odkurzacza Predom. Siermiężność bloku wschodniego autorzy łączą z inspiracjami „Blade Runnerem”, więc trwa noc, a zza kurtyny deszczu błyska logo wszechwładnej korporacji.

Łowca andronów

Niestety faktycznego Krakowa w grze nie ma, bo większa część akcji Observera rozgrywa się w jednym obskurnym budynku mieszkalnym. Chętnie zobaczylibyśmy cyberpunkową wersję charakterystycznych punktów miasta, ale ograniczenie powierzchni świata gry i liczby spotykanych na żywo postaci ma uzasadnienie – kamienicę objęto kwarantanną, podejrzewa się nawrót niedawnej epidemii.

Po budynku swobodnie porusza się tylko przybysz z zewnątrz, policjant Daniel Lazarski. Doskonale zdubbingowany przez Rutgera Hauera (znanego właśnie z „Łowcy androidów”) bohater przybył na miejsce wezwany przez syna, którego nie widział od lat. W jego mieszkaniu znajduje rozszarpane zwłoki nieznanego mężczyzny i chcąc nie chcąc rozpoczyna podwójne śledztwo – stara się odnaleźć potomka i odkryć, kto zabija.

Po budynku swobodnie porusza się tylko przybysz z zewnątrz, policjant Daniel Lazarski. Doskonale zdubbingowany przez Rutgera Hauera (znanego właśnie z „Łowcy androidów”) bohater przybył na miejsce wezwany przez syna, którego nie widział od lat. W jego mieszkaniu znajduje rozszarpane zwłoki nieznanego mężczyzny i chcąc nie chcąc rozpoczyna podwójne śledztwo – stara się odnaleźć potomka i odkryć, kto zabija.

Co na polu?

Pracę ułatwiają Lazarskiemu filtry wizualne przypominające te znane z polskiego Get Even: noktowizja, skanery elektroniki i śladów biologicznych. Funkcjonariusz podpina się też do mózgów ofiar, by odtwarzać wspomnienia w postaci abstrakcyjnych wizji pełnych dziur i zakłóceń. Z czasem nadmiar takich bodźców zaburza odbiór rzeczywistości – korytarz zaczyna ciągnąć się w nieskończoność, a ściany nikną pod pulsującymi organami. Podobny element też trafił do gry studia The Farm 51, ale Observer wynosi narkotyczność widzeń na nowy poziom.

Niekiedy wariujący obraz robi się tak niewyraźny, zaszumiony albo ciemny, że trzeba kroczyć po omacku. Wobec świetnego udźwiękowienia i upodobania autorów do jump scare’ów ciarki chodzą po plecach, choć fragmenty faktycznie mogące zakończyć się zgonem, polegające np. na unikaniu pewnej istoty, raczej irytują niż przerażają. Lazarski nie tylko nie walczy, ale i jest dość ociężały.

Sposób na skołatane nerwy stanowi synchronizyna, lek, którego fiolki można czasem znaleźć. Jej aplikowanie służy jednak tylko do oczyszczania obrazu – brakuje tu mechaniki takiej jak popadanie w obłęd w Amnezji. Nie zaszkodziłoby też rozwinięcie paru wątków fabularnych, np. uczynienie z dozorcy kamienicy postaci o nieco istotniejszej roli, tym bardziej że to jedna z nielicznych osób oglądanych w grze twarzą w twarz. Mimo to Observer stanowi zapadającą w pamięć dziesięciogodzinną podróż, w której nawet pukanie do dziesiątek drzwi ekscytuje – nigdy nie wiadomo, jakie szaleństwo czeka na końcu króliczej nory.