Do swobodnej zabawy nie potrzeba znajomości fabuły niezbyt przychylnie przyjętego Mars: War Logs, ale akcja wydanej w 2013 roku gry Francuzów została osadzona w tym samym uniwersum. Ludzie, którzy skolonizowali Czerwoną Planetę, żyją w świecie targanym nieustannymi konfliktami – korporacje biją się o wodę, gangi terroryzują mieszkańców, a najniższą pozycję w hierarchii społecznej zajmują zmutowani biedacy zbyt długo wystawieni na promieniowanie słoneczne. Do opuszczania osiedli zniechęca agresywna fauna z przerośniętymi insektami na czele.
Elektryczny baca
Kimś na kształt stróżów porządku są w tych nieciekawych czasach technomanci – niechwalący się źródłem swych zdolności nadludzie kontrolujący elektryczność. W zależności od obranej ścieżki rozwoju prowadzony przez gracza reprezentant kasty, Zachariasz, potrafi np. razić prądem na odległość czy otoczyć się energetyczną tarczą niczym używający znaku Quen wiedźmin. Nade wszystko musi wykazywać się smykałką do walki wręcz – i to w trzech płynnie zmienianych stylach.
Niezależnie od tego, czy Zach wywija kijem, korzysta z noża i pistoletu, czy raczej zastawia się sparowaną z buławą tarczą, mechanika starć jest podobna. Gracz naprzemiennie unika ciosów i w dogodnej chwili wyprowadza własne, stale walcując wśród atakujących bez pardonu wrogów. Do gracji ruchów rodem z serii o Batmanie brakuje tylko odrobinę, ale magia tańca potrafi szybko prysnąć. Z początku byle obwieś potrafi znokautować bohatera trzema ciosami, a i potem nie brakuje sytuacji, gdy wściekły tłum rośnie, a za plecami najbliższych żołdaków, nierzadko poza krawędzią ekranu, zjawiają się smutni panowie z karabinami – przed kulami uskoczyć trudniej. Jeśli dodać do tego wariowanie kamery w wąskich przejściach i „przylepianie” się podczas ruchu do nieprzyjaciół, łatwo o głupią śmierć, nawet mimo wykorzystywania okazyjnie zwalniającego czasu.
Ken i Barbie
Ci, którym wystarczy cierpliwości, odkryją w Technomancerze całkiem solidnego erpega z przemyślanie skonstruowanym światem – zwłaszcza gdy intryga się zagęści, dotychczasowe życie Zachariasza legnie w gruzach i będzie musiał uciec na pustkowia, do tolerującej mutantów kupieckiej osady. Niestety dialogi bywają odgrywane dość drętwo (nie bez znaczenia jest ograniczona mimika mówiących) i można podważać sens pojawiania się niektórych kwestii, wśród towarzyszy brakuje prawdziwie godnej zapamiętania persony, a i protagonista nie budzi sympatii, robiąc wrażenie wypranego z emocji służbisty. Trudno wszak nie kibicować gromadce ludzi uwięzionej na odległym globie, w wyniku tajemniczego kataklizmu odciętej od planety, z której pochodzą przodkowie.
Na Marsie można spędzić kilkadziesiąt godzin – zadań pobocznych nie brakuje, choć wymagają kursowania tam i z powrotem po ciasnych mapach. Podjęte decyzje wpływają na kształt przyszłych zadań, trzeba też zapomnieć o zdobyciu równej sympatii wszystkich frakcji. Pytanie tylko, ile czasu warto na to poświęcić – Technomancer to taki budżetowy kolega kolejnego Deus Eksa, a ten już czai się za progiem.
Ci, którym wystarczy cierpliwości, odkryją w Technomancerze całkiem solidnego erpega z przemyślanie skonstruowanym światem – zwłaszcza gdy intryga się zagęści, dotychczasowe życie Zachariasza legnie w gruzach i będzie musiał uciec na pustkowia, do tolerującej mutantów kupieckiej osady. Niestety dialogi bywają odgrywane dość drętwo (nie bez znaczenia jest ograniczona mimika mówiących) i można podważać sens pojawiania się niektórych kwestii, wśród towarzyszy brakuje prawdziwie godnej zapamiętania persony, a i protagonista nie budzi sympatii, robiąc wrażenie wypranego z emocji służbisty. Trudno wszak nie kibicować gromadce ludzi uwięzionej na odległym globie, w wyniku tajemniczego kataklizmu odciętej od planety, z której pochodzą przodkowie.
