W artykule:
- Jaką wydajność zapewniają nowoczesne pendrive’y
- Jakie mają dodatkowe funkcje
- Podsumowanie testu 16 szybkich pamięci
- Tabela ze szczegółowymi wynikami testów
Małe ilości danych bez problemu można wymieniać przez dysk chmurowy albo za pomocą dowolnej pamięci USB. Natomiast do przenoszenia większych ilości danych potrzeba pamięci nie tylko pojemnej, ale i szybkiej – takiej jak testowane przez nas modele.
Wydajność
Interfejs USB 2.0 zapewnia szybkość przesyłania danych do około 60 MB/s, a realnie jest to połowa tej wartości. Nietrudno policzyć, że zapis np. filmu o wielkości 8 GB na pamięci USB trwałby około 5 minut, a późniejsze skopiowanie go do drugiego komputera – drugie tyle. Dlatego przy przenoszeniu dużych plików niezbędne jest stosowanie pamięci z interfejsem USB 3.0. Jego zaletą jest 10-krotnie większa przepustowość, która pozwala kopiować duże pliki w ciągu kilku albo najwyżej kilkunastu sekund.
Żaden pendrive nie jest w stanie osiągnąć teoretycznej wydajności USB 3.0 – 640 MB/s. W praktyce jest to 200 MB/s – przede wszystkim realna przepustowość interfejsu jest dużo niższa od teoretycznej, poza tym swoje ograniczenia nakłada kontroler pamięci flash, a także sama pamięć. Producenci nie podają dokładnych oznaczeń komponentów, jakie stosują w pendrive’ach, więc po specyfikacji trudno dociec, jak będzie spisywało się konkretne urządzenie. Za to niektórzy podają maksymalną szybkość odczytu i zapisu danych. Jeśli nie ma nawet takich informacji, najczęściej oznacza to, że producent nie ma się czym chwalić, a pendrive może działać niewiele szybciej, niż USB 2.0.
Dodatki
Pamięci USB flash mogą mieć także dodatkowe funkcje. Jedną z nich jest podwójny port USB – z jednej strony jest to „zwykły” wtyk USB typu A, z drugiej strony – wtyk micro-USB, który można podłączyć bezpośrednio do urządzenia mobilnego. Dzięki temu pendrive można podłączyć do smartfonu lub tabletu bez specjalnej przejściówki.
Inną z funkcji jest szyfrowanie danych, które gwarantuje zachowanie ich poufności w przypadku kradzieży lub zgubienia pamięci. Szyfrowanie często odbywa się na poziomie oprogramowania i jest to wystarczające rozwiązanie do użytku domowego. Tak naprawdę w ten sposób można zaszyfrować dane na każdej pamięci, choćby za pomocą funkcji BitLocker dostępnej w systemach Windows. Niektóre droższe pamięci są szyfrowane na poziomie sprzętowym, z dodatkowymi zabezpieczeniami (np. po kilkukrotnym podaniu błędnego hasła nadają się jedynie do sformatowania), zachowują także zgodność z amerykańskim standardem bezpieczeństwa FIPS 140.
Z bezpieczeństwem informacji wiąże się także fizyczna konstrukcja pamięci. Metalowa lub gumowa obudowa może chronić pamięć przed przypadkowym zgnieceniem, z kolei wodoszczelność daje nam pewność, że do środka obudowy nie przedostanie się wilgoć.
Interfejs USB 2.0 zapewnia szybkość przesyłania danych do około 60 MB/s, a realnie jest to połowa tej wartości. Nietrudno policzyć, że zapis np. filmu o wielkości 8 GB na pamięci USB trwałby około 5 minut, a późniejsze skopiowanie go do drugiego komputera – drugie tyle. Dlatego przy przenoszeniu dużych plików niezbędne jest stosowanie pamięci z interfejsem USB 3.0. Jego zaletą jest 10-krotnie większa przepustowość, która pozwala kopiować duże pliki w ciągu kilku albo najwyżej kilkunastu sekund.
