Z peceta na telewizor

Praktycznie każdy komputer można podłączyć do telewizora czy wieży audio, by wygodnie korzystać z multimediów. Jest to możliwe nawet wtedy, gdy urządzenia te stoją w różnych pomieszczeniach. Najprostszy sposób to długie kable audio-wideo, jednak na nich obraz i dźwięk bardzo traci na jakości. Drugie wyjście to transmisja cyfrowa za pomocą sieci przewodowej, a jeszcze lepiej bezprzewodowej. Warto przy tym pamiętać, że najpopularniejszy obecnie standard Wi-Fi, czyli 802.11g, jest wystarczający do płynnego przesyłania muzyki czy filmów w formacie MPEG‑4, ale nie filmów o wysokiej rozdzielczości. Te ostatnie wymagają pasma około 40 Mb/s, co przekracza rzeczywistą przepustowość 802.11g. Dlatego w tym przypadku jedynym rozwiązaniem bezprzewodowym jest 802.11n, można też wykorzystać przewodowy Fast Ethernet.

Cyfrowe odtwarzacze

Obecnie na rynku są oferowane sieciowe, bezprzewodowe odtwarzacze multimediów, choć jeszcze są drogie (ok. 1000 zł), a ich wybór niewielki. To np. D-Link MediaLounge (w kilku odmianach), KiSS DP-600, Philips SLM5500 Streamium czy Buffalo LinkTheater. Wszystkie te urządzenia są określane wspólną nazwą – Digital Media Player (DMP).

Urządzenia DMP można skonfigurować, by komunikowały się z domową siecią Wi-Fi. Robi się to podobnie, jak w przypadku każdego innego systemu – w programie konfiguracyjnym, podając identyfikator sieci oraz klucz szyfrujący. Skonfigurowany w ten sposób odtwarzacz może mieć dostęp do wszystkich zasobów sieciowych, ale niekoniecznie musi mieć możliwość ich odtwarzania. Potrzebne jest oprogramowanie do strumieniowej transmisji audio i wideo. Producenci urządzeń dostarczają więc windowsowe oprogramowanie, które instaluje się na pececie przechowującym multimedia. Przetwarza znalezione bądź ręcznie dodane przez użytkownika pliki do postaci „zrozumiałej” przez odtwarzacz i wysyła je do niego przez sieć. Za pomocą pilota zdalnego sterowania użytkownik przed telewizorem steruje odtwarzaniem nagrań.

Serwer w domu

Zamiast peceta z odpowiednim oprogramowaniem, w roli serwera mediów można wykorzystać specjalne, ciche i energooszczędne urządzenia – Digital Media Server (DMS). D-Link ma w swojej ofercie Wireless Network Storage Enclosure, Linksys pamięć dyskową NAS200, Buffalo sprzedaje LinkStation Home Server, Qnap oferuje linuksowy serwer TS-109 itd. Wszystkie te urządzenia są nie tylko serwerami plików, ale także właśnie serwerami mediów strumieniowych.

Współpracę serwerów mediów DMS z odtwarzaczami DMP ułatwia fakt, że są one obecnie tworzone z dużym naciskiem na zapewnienie wzajemnej zgodności. Dba o to organizacja DLNA, która działa od 4 lat i zrzesza niemal 30 producentów sprzętu elektronicznego. Dzięki jej wytycznym serwer mediów jednej firmy – o ile tylko ma certyfikat DLNA – może bez problemu współpracować z dowolnym odtwarzaczem z takim certyfikatem. Dotyczy to zresztą także innych urządzeń, bo DLNA zajmuje się także np. drukarkami czy urządzeniami mobilnymi (telefonami, przenośnymi odtwarzaczami itd.).

Serwer w internecie

Dzięki łączom szerokopasmowym możliwa jest transmisja audycji radiowych (np. popularna polskastacja.pl) czy telewizyjnych (np. interia.tv). Programy te można odtwarzać nie tylko na komputerze, ale i na wielu wcześniej wymienionych odtwarzaczach typu Digital Media Player. Działanie jest analogiczne jak w przypadku domowych serwerów multimediów, tyle że odtwarzacz łączy się z serwerem znajdującym się poza siecią lokalną. Oczywiście ze względu na wielokrotnie niższą przepustowość łącza internetowego jakość nagrania jest znacznie gorsza – na razie nie ma mowy o hi-fi ani tym bardziej o HD Video. Istnieje natomiast wiele systemów mediów strumieniowych, najpopularniejsze to: Apple QuickTime, Nullsoft SHOUTcast, Microsoft Windows Media oraz RealNetworks Real System.

Transmisja multimediów przez internet może się odbywać tak samo jak w sieci domowej, czyli na żądanie: użytkownik wybiera nagranie, które chce obejrzeć lub wysłuchać i jest ono odtwarzane od początku. Drugi sposób to odtwarzanie na żywo, przypomina to tradycyjną telewizję. Dzięki technologii multicastingu (patrz PC Format 12/2006) program może być wysyłany jednocześnie do milionów widzów na świecie i nie są wymagane do tego łącza internetowe o gigantycznej przepustowości.

Niezależnie jednak od tego, czy mamy do czynienia z transmisją na żywo czy na żądanie, ogromną rolę odgrywają mechanizmy priorytetyzacji ruchu (o których piszemy w ramce poniżej), a także buforowanie danych. Cała idea mediów strumieniowych polega na tym, że audycja jest odtwarzana jeszcze przed ukończeniem pobierania pliku, ale odtwarzacz zawsze musi mieć zgromadzony w buforze zapas tej audycji, by w razie minimalnego zwiększenia opóźnień w przesyłaniu danych mógł nadal płynnie odtwarzać nagranie. Właśnie dlatego, zanim rozpocznie się odtwarzanie nagrania, można zobaczyć komunikat, że trwa buforowanie mediów.

Bez standardu

Przedstawione rozwiązania do transmisji dźwięku i obrazu mają pewną charakterystyczną cechę – są stworzone przez firmy zajmujące się technologiami sieciowymi. Stąd dostosowanie do standardów 802.11, a niekiedy także Fast lub Gigabit Ethernet. Istnieje jednak spora grupa firm, które nie mają do czynienia z sieciami, ale zajmują się sprzętem multimedialnym. Stąd biorą się propozycje zupełnie nietypowych rozwiązań do transmisji dźwięku i obrazu.

Jednym z przykładów jest Creative Sound Blaster X-Fi Xmod Wireless. Nie ma on nic wspólnego z sieciowym odtwarzaczem multimediów – można go uznać za konwerter mediów (chodzi o media transmisyjne, nie o format danych) czy bezprzewodowy przekaźnik audio. Podstawowym medium jest kabel audio, ale dzięki urządzeniom Xmod dźwięk np. z komputera może być przekonwertowany do postaci radiowej i wysłany w ten sposób do jednego lub kilku odbiorników Xmod Wireless, a z nich trafia np. do wieży audio. Para urządzeń Xmod Wireless może więc stanowić 30-metrowe bezprzewodowe „przedłużenie” kabla, przy okazji poprawiając jakość dźwięku za pomocą technologii X-Fi Crystalizer czy X-Fi CMSS-3D Virtual. Dodajmy, że to dość drogie przedłużenie, bo kosztujące ok. 700 zł.

Podobnym rozwiązaniem, ale przeznaczonym do transmisji wideo, są np. Thomson VS270 oraz Philips SLV3100 (ceny znacznie niższe, bo ok. 80 i 130 zł). W obu przypadkach jest to para urządzeń (nadajnik i odbiornik), z których jedno jest podłączone zazwyczaj przez złącze SCART do odtwarzacza multimediów, a drugie do wejścia wideo odbiornika telewizyjnego. Zamiast więc łączyć sprzęt bardzo długim kablem, można wykorzystać takie niedrogie łącze bezprzewodowe.

Wymienione przekaźniki bezprzewodowe mają kilka cech wspólnych. Wszystkie, niestety, pracują w przemysłowym pasmie częstotliwości 2,4 GHz, więc gdy jest ich dużo, mogą się wzajemnie zakłócać (oczywiście pomijając już fakt zakłóceń przez Wi-Fi czy Bluetooth). W przeciwieństwie do odtwarzaczy sieciowych, umożliwiają transmisję w danej chwili tylko jednego nagrania. Niestety, nie są one przystosowane do współpracy z nowoczesnym sprzętem, choćby dlatego, że nie mają cyfrowych interfejsów, takich jak HDMI czy wiele starszy S/PDIF. Nie zagrażają więc zbytnio prawdziwym, informatycznym, cyfrowym rozwiązaniom do nowoczesnego domu.