Transmisja holograficzna
Teoretycznie transmisja holograficzna jest w zasięgu współczesnej technologii. Zespół badawczy z Uniwersytetu Arizony i firmy Nitto Denko Technical opracowały sposób przesyłania holograficznych trójwymiarowych obrazów za pomocą sieci telekomunikacyjnych. Szesnaście kamer rozmieszczonych wokół obiektu zbiera obrazy, na których podstawie komputer oblicza parametry pracy dwóch laserów wypalających hologram na fotoczułym polimerze. Taką „kliszę” z zarejestrowanym układem prążków interferencyjnych można „odtworzyć”, oświetlając ją innym laserem.
W technologii naukowców z Arizony „klisza” jest skanowana, a skan przesyłany przez sieć telekomunikacyjną. Skan odtwarzany jest na przestrzennym modulatorze światła SLM, który się oświetla i w ten sposób wydobywa zarejestrowany trójwymiarowy obraz. Obraz na docelowym odbiorniku może być aktualizowany trzy razy na sekundę, ale naukowcy twierdzą, że możliwe jest osiągnięcie prędkości odświeżania rzędu 30 kl./s.
I ciekawostka – starający się o organizację Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w 2022 roku Japończycy (ostatecznie zostaną zorganizowane w Katarze) chcieli filmować rozgrywki na murawie za pomocą 200 kamer w wysokiej rozdzielczości. Obraz miał obejmować całe boisko widziane pod kątem 360 stopni, co pozwalałoby na transmisję sygnału i wyświetlanie całego meczu w postaci holograficznej w innym miejscu. Taka technologia jeszcze nie istnieje, ale japońskie uniwersytety miały ją opracować do 2016 roku.
Jak uzyskuje się efekt 3D w autostereoskopii
AUTOSTEREOSKOPIA SOCZEWKOWA
W tym przypadku efekt przestrzenny uzyskuje się dzięki ogniskowaniu fragmentów obrazów pochodzących z różnych subpikseli w innych punktach przestrzeni, tzn. do lewego i prawego oka dociera inny obraz. Umożliwiają to mikroskopijne soczewki w kształcie walca lub pryzmaty umieszczone na zewnętrznej warstwie matrycy LCD, tuż przed szybą ochronną.
TECHNIKA BARIERY PARALAKSY
Przed szybą ochronną matrycy LCD umieszcza się przysłonę mechaniczną z wyciętymi szczelinami. Dzięki nim odpowiednio przygotowany obraz jest rozdzielany, tak aby oko prawe i lewe widziało jedynie jego elementy w sąsiednich szczelinach. Maska ze szczelinami tłumi nieco światło, więc otrzymany obraz jest trochę ciemniejszy niż obraz w technologii soczewkowej.
Rejestracja obrazu do bezokularowych ekranów 3D
W systemach profesjonalnych, wykorzystywanych m.in. do celów reklamowych, obraz 3D, który ma być widoczny bez zakładania okularów, jest rejestrowany za pomocą pięciu kamer. Ich obiektywy są od siebie odsunięte o określoną wartość, a ich osie optyczne muszą się znajdować na jednym poziomie. Każdy obiektyw rejestruje obraz z nieco innego punktu widzenia, na ujęciach pod kamerami widać przesunięcie krzewu względem budynku w zależności od położenia kamery (1). Następnie wszystkie ujęcia są wyświetlane jednocześnie na ekranie, a obrazy, które dzieli się na piksele, są odpowiednio wymieszane przy użyciu specjalnego algorytmu . Matryca soczewek, umieszczonych na zewnętrznej warstwie matrycy LCD wyświetlacza, rozseparowuje obrazy, tak by do jednego oka docierał zawsze tylko jeden obraz, ale inny dla oka lewego i prawego, w naszym przykładzie są to ujęcia z kamer 3 i 4 (2). Obserwator, przesuwając głowę, „łapie” kolejną parę półobrazów, dzięki czemu zawsze widzi obraz 3D.
Dzięki zastosowaniu pięciu kamer do przygotowania obrazu efekt 3D może obserwować jednocześnie wiele osób stojących niemal w dowolnym miejscu przed wyświetlaczem.
Zapis i odczyt obrazu holograficznego
ZAPIS HOLOGRAMU
Obraz holograficzny obiektu powstaje w wyniku nałożenia fali świetlnej odbitej od obiektu oraz fali świetlnej pochodzącej z lasera, ewentualnie odbitej od lustra. Efekt tego nałożenia się fal jest zapisywany na hologramie w postaci zbioru ciemnych i jasnych prążków.
ODCZYT HOLOGRAMU
Podczas odtwarzania hologramu przepuszcza się światło przez tworzące go prążki. Światło ugina się na nich, odtwarzając układ przestrzenny światła odbitego od obiektu podczas zapisu hologramu. Jest to przestrzenny obraz obiektu, widoczny dla obserwatora.
