Kwestia jakości
Przeważnie jednak grabber jest tani, a przy tym łatwy w obsłudze. Przegrywanie sprowadza się zwykle do wybrania w aplikacji odpowiedniego urządzenia z listy, ustawienia parametrów (częstotliwości próbkowania i rozdzielczości), a następnie uruchomienia procesu. Przed zgrywaniem trzeba oczywiście przewinąć kasetę do początku. Tańsze grabbery wiążą się najczęściej z dużym kompromisem, jeżeli chodzi o jakość. Po pierwsze zwykle rozdzielczość kasety VHS wynosi 335x576 dla standardu PAL. W przypadku innych standardów rozdzielczość jest nieco niższa, ale czasami wiąże się to z większą liczbą klatek (z przedziału 23,976–29,97 kl./s). W momencie, gdy 4K staje się coraz bardziej powszechniejsze, powrót do kaset może być bolesny. Trzeba też pamiętać, że choć parametry materiału źródłowego nie powalają, i tak trudno uzyskać jakość nieodbiegającą od oryginału.
By nie obciążać komputera, nie ma co przesadzać z rozdzielczością. 150 proc. oryginalnej wartości w pełni wystarczy. Nawet bardzo wysoki bitrate (zwany też przepływnością – parametr decydujący o tym, ile miejsca na dysku zajmuje sekunda nagrania) nie uchroni nas natomiast przed błędami odtwarzania i zapisu. Zbyt wysoka wartość bitrate’u może nawet przyczynić się do powstania nowych wad w postaci drobnych opóźnień, wynikających z obciążenia komputera. Nie mówiąc już o tym, że bez kolejnej kompresji zgrany film trudno będzie zmieścić na nośniku. Generalnie nie ma sensu przekraczać 1,25 MB/s. Przy takich ustawieniach na jednowarstwowym DVD zmieścimy godzinne nagranie.
Pozostaje też kwestia proporcji obrazu, która w przypadku VHS wynosi zazwyczaj 4:3, a bywały i kasety zawierające czarne pasy, które będą obecne na nagraniu (w ten sposób nagrywane były filmy u schyłku ery VHS). Wymuszenie proporcji panoramicznych (16:9) spowoduje przycięcie obrazu, a to kolejna operacja, która przyczyni się do pogorszenia jakości materiału końcowego.
Warto też pamiętać o szumach czy przeplocie, polegającym na podzieleniu obrazu na poziome linie celem zwiększenia płynności obrazu. Na szczęście programy do zgrywania kaset mają najczęściej wbudowaną opcję zgrywania bez przeplotu. Inne usterki już niestety trudniej usunąć z nagrania bez profesjonalnego oprogramowania. Dalsze ulepszanie materiału może zająć o wiele więcej czasu niż samo jego przechwycenie z kasety.
Co zamiast grabberów?
Niezależnie od starań zgrane w ten sposób filmy najczęściej da się oglądać tylko ze względu na sentyment. Grabbery należą do urządzeń, których się już nie rozwija. Dużo lepsze efekty osiągniemy, stosując zewnętrzną nagrywarkę DVD lub kartę telewizyjną z wbudowanym grabberem (łatwo poznać to po złączu I/O). Tutaj wszystko zależy od oprogramowania samego urządzenia, trzeba tylko pamiętać o odpowiedniej kolejności podłączania. Obraz z magnetowidu powinien być przesyłany do wejścia np. napędu DVD, a dopiero stąd wyprowadzony na ekran TV. Są to sposoby przeważnie kosztowniejsze od grabbera, przemawia za nimi jednak wyraźna poprawa jakości nagrania.
Zabawa na wolny dzień
Przegrywanie kaset VHS nie jest więc szczególnie skomplikowane, ale też efekt końcowy nie zawsze wart jest zachodu. Ma to jednak sens głównie w przypadku własnych nagrań. Starsze filmy z kaset często spotkamy bowiem w cyfrowych wypożyczalniach. Choć miło jest powspominać dawne czasy, klasyczne kasety VHS nie przetrwały zmian na rynku tak dobrze jak płyty gramofonowe i nie przypadkiem trafiły do lamusa…
