Rzeczywiste modele
W pewnym sensie protoplastą technologii rzeczywistego druku 3D jest znana od dawna technika obróbki skrawaniem, która dziś jest już sterowana komputerowo. Istnieje specjalistyczna aplikacja EdgeCAM wykorzystywana przez działy konstrukcyjno-technologiczne różnych firm używających np. obrabiarek CNC (sterowanych numerycznie). Komputerowo sterowane obrabiarki są jednak wykorzystywane raczej już na liniach produkcyjnych. W procesie projektowania i prototypowania korzysta się z tańszych rozwiązań – z wydruków 3D, które dodatkowo umożliwiają lepsze odwzorowanie wewnętrznej struktury prototypowanego obiektu.
Pierwszą komercyjnie stosowaną technologią tworzenia wydruków 3D była stereolitografia. W procesie tym laser drukarki obrysowuje kolejne przekroje poziome produkowanego obiektu, a cała platforma z drukowanym modelem jest zanurzana w pojemniku z fotopolimerem. Mówiąc prościej: laser sterowany komputerowo naświetla wierzchnią warstwę płynnego fotopolimeru, co powoduje zmianę stanu skupienia naświetlonych obszarów. Po nakreśleniu warstwy cała platforma jest minimalnie zanurzana, po czym laser kreśli kolejną warstwę obiektu. Jaka jest dokładność wykonania? Specjaliści z firmy Additive Manufacturing LLC podają, że dla tego procesu możliwe jest konstruowanie modeli z warstw o grubości wynoszącej 0,02 cala (ok. pół milimetra).
Inną techniką drukowania przestrzennego jest SLS (Selective Laser Sintering) oraz pokrewny DMLS (Digital Metal Laser Sintering). W tym procesie drukowany model jest spiekany laserowo ze sproszkowanego materiału, którym mogą być różnego typu tworzywa sztuczne, ceramika (w przypadku SLS), jak i sproszkowane metale (w przypadku DMLS). Dokładność jest tu znacznie większa niż w stereolitografii. Na przykład krakowski Instytut Zaawansowanych Technologii Wytwarzania, dysponujący nowoczesną drukarką EOSINT M 250 Xt, gwarantuje uzyskanie dokładności o rząd wielkości większej – na poziomie +/- 0,05 mm, przy maksymalnym rozmiarze drukowanego obiektu 250 x 250 x 200 mm. Zastosowanie metali pozwala wykorzystywać wydruki 3D również w warunkach, w których tworzywa sztuczne się nie sprawdzają, np. w medycynie. Serwis BBC News-Technology poinformował o przeprowadzonej w 2011 roku udanej operacji wszczepienia wydrukowanej sztucznej żuchwy z tytanu i ceramiki.
Jeszcze inaczej tworzony jest wydruk w technice o nazwie FDM (Fused Deposition Modeling). Drukowany obiekt jest warstwa po warstwie natryskiwany ze stopionego materiału. Z tej metody korzysta projekt RepRap, stanowiący przeniesienie idei open source w świat rzeczywistych urządzeń. Opis modeli, schematy urządzeń są udostępniane za darmo. Więcej informacji można znaleźć na stronie domowej projektu www.reprap.org. Ciekawostką jest fakt, że wybudowana drukarka typu reprap jest w istocie samoreplikującym się urządzeniem. Dzięki udostępnianym schematom, mając jednego reprapa można… wydrukować sobie kolejny.
„Wydrukuję Ci prezent”
Drukarki 3D są jeszcze zbyt drogie, by opłacalne było ich wykorzystanie w domu. Poza tym ze względu na ich specyfikę raczej trudno byłoby znaleźć zastosowanie dla tego typu urządzeń w domowej codzienności. Usługodawcy oferujący wydruki 3D jednak nie próżnują. Korzystając ze świetnie przygotowanych witryn internetowych i wbudowanych w nie prostych w obsłudze aplikacji, możesz zamówić np. biżuterię wykonaną według własnego projektu czy przestrzenne puzzle. Jedynym ograniczeniem jest wyobraźnia i… pojemność portfela. Za wydrukowany projekt-prezent zapłacisz od kilku do nawet kilku tysięcy dolarów. Podajemy adresy WWW, pod którymi można obejrzeć galerie, spróbować samodzielnie coś zaprojektować i zamówić.
Serwisy, w których zaprojektujesz i zamówisz wydruk 3D
www.sculpteo.com/en/
http://i.materialise.com/
www.shapeways.com
