Ekranowa rewolucja

Różnice w konstrukcji matryc OLED i AMOLED

Matryca OLED Po jednej stronie półprzewodnikowego materiału odpowiedzialnego za emitowanie światła znajdują się przezroczyste elektrody, ciągnące się od lewej do prawej krawędzi, a na drugiej stronie są takie same paski elektrod, biegnące od góry do dołu – widoczne z góry tworzą kratownicę. Po przyłożeniu napięcia do poszczególnych pasków zapala się na ich przecięciu piksel. Kolorowe prostokąty (zielony, czerwony, niebieski) na rysunku to subpiksele. Dany piksel powstaje ze złożenia trzech barw podstawowych generowanych przez trzy sąsiednie subpiksele. Nad jednym subpikselem umieszczono kilka elektrod po to, by równomiernie świecił znajdujący się między nimi polimer. Matryca AMOLED Do każdego piksela jest przyporządkowana para elektrod oraz tranzystor, który odpowiada za włączenie przepływu prądu przez dany piksel, który wówczas świeci. Jest to taka sama zasada, jak w matrycach LCD, tyle że w tych drugich prąd służy do sterowania ustawieniem ciekłych kryształów. Pierwsze ekrany LCD miały matryce pasywne (działały tak samo jak OLED), a teraz pikselem steruje tranzystor.

AMOLED lepszy niż OLED

Jedną z nowych odmian wyświetlaczy OLED są wyświetlacze AMOLED (ang. Active-Matrix Organic Light Emitting Diode). W tym typie wyświetlaczy, podobnie jak w matrycach LCD, do sterowania świeceniem pojedynczych pikseli wykorzystano cienkowarstwowe tranzystory TFT (Thin Film Transistor), umieszczone pod warstwą polimeru LEP. Analogicznie jak tranzystory sterujące komórkami ciekłokrystalicznymi w matrycach LCD.

Każdy z tranzystorów na polecenie procesora obrazowego włącza lub wyłącza prąd, decydując o tym, czy dany punkt ekranu świeci i z jaką jasnością, czy też nie świeci. W zwykłych matrycach OLED nie ma tranzystorów, są jedynie podłużne elektrody tworzące kratownicę. Po przyłożeniu napięcia do poprzecznych elektrod zapala się piksel znajdujący się na ich przecięciu (patrz ramka „Różnica w konstrukcji matryc OLED i AMOLED”).

Dzięki tranzystorowej konstrukcji wyświetlacz AMOLED jest znacznie lżejszy, cieńszy i wyświetla obraz o większej jasności oraz kontraście niż ekran OLED wcześniejszej generacji. Tranzystory cienkowarstwowe sprawiają, że ekran pobiera nawet do dwóch razy mniej prądu niż wcześniejsze, pasywne wyświetlacze OLED. Jest to bardzo ważne w urządzeniach mobilnych.

Super AMOLED

Ekran dotykowy w tradycyjnych telefonach komórkowych powstaje np. przez nałożenie na matrycę LCD, OLED czy AMOLED dodatkowej warstwy czułej na dotyk. Ponieważ jest ona oddzielnym elementem, pobiera prąd, zwiększa wagę i wymiary ekranu. Jednocześnie osłabia jasność świecenia ekranu.

Tych wad nie ma ekran Super AMOLED. Konstrukcja samego wyświetlacza i zasada jego działania jest taka sama jak AMOLED-u, ale na etapie produkcji z ekranem została zintegrowana warstwa dotykowa. Pozwala to budować jeszcze cieńsze, lżejsze i dłużej działające na bateriach dotykowe smartfony.