Internet przyspiesza

Prędkość internetu w zależności od technologii

Wykres pokazuje maksymalne prędkości dla różnych technologii szerokopasmowego internetu. Jest to stan na listopad 2008. Standardy niektórych technologii, np. LTE, wciąż są zmieniane, a wraz z nimi maksymalna przepustowość łącza. Pasywne sieci światłowodowe (PON) występują w szybszych wersjach niż pokazana na wykresie technologia BPON, ale ta jest najczęściej spotykana.

Bez kabli

Również w bezprzewodowych technikach dostarczania internetu następuje rozwój. W Polsce w sieciach komórkowych największą prędkość transmisji – obecnie 7,2 Mb/s – oferuje technologia HSDPA (wykorzystuje częstotliwość 2100 MHz), ale jest dostępna głównie w dużych miastach. Na większości obszaru Polski internet przez GSM osiąga prędkość 236,8 Kb/s (technologia EDGE).

Problemem jest zasięg nadajników technologii HSDPA – im dalej znajduje się telefon czy modem od stacji bazowej, tym słabszy jest sygnał docierający do urządzenia i wolniejszy internet. Zasięg szybkiego internetu mobilnego można sprawdzić na mapkach udostępnianych przez operatorów, a pozycje stacji bazowych na stronie www.btsearch.pl.

Specyfikacja technologii HSDPA wyznacza maksymalną prędkość przepływu danych na 14,4 Mb/s, a przepustowość przyszłych jej modyfikacji jest szacowana na 30–40 Mb/s. Wyższe prędkości ma zapewnić technologia Long Term Evolution (LTE). Wykorzystuje ona częstotliwości w paśmie 2,6 GHz, oferując prędkość 100 Mb/s w kierunku abonenta, a 50 Mb/s w drugą stronę. Pierwsze wdrożenia LTE są planowane na przełom roku 2009 i 2010 – prawdopodobnie w Szwecji.

Co z tym zrobić?

Co zyska abonent usługi dostępu do internetu z prędkością pobierania rzędu kilkunastu lub kilkudziesięciu megabitów na sekundę? Do komfortowego surfowania wystarczy mu kilka megabitów na sekundę. Co prawda łącze 100 Mb/s pozwoliłoby pobrać z internetu film w jakości DVD w kilka sekund, ale wymagałoby to serwerów zdolnych obsłużyć tysiące osób z taką prędkością – trudno to sobie wyobrazić. Telefonia VoIP zadowoli się kolejnym megabitem – wystarczy on także do prowadzenia wideorozmowy oraz korzystania na komputerze z innych usług komunikacyjnych.

Pozostałą część łącza będzie można wykorzystać na usługi multimedialne – przede wszystkim telewizję. Owszem, za pomocą sieci teleinformatycznych telewizja jest przesyłana już teraz, ale najczęściej jest to sygnał w standardzie SD, a nie najwyższej jakości HD. Do przesyłania tego ostatniego wymagane jest około 25 Mb/s na kanał; jest to poza zasięgiem technologii ADSL. Szybkie łącze internetowe pozwoli też równolegle z transmisją kanałów telewizyjnych wysyłać do abonenta dostępne w usłudze VoD (wideo na żądanie) filmy, które zostaną zapisane na dysku twardym, np. w przystawce telewizyjnej do modemu.

Telewizja ma być dostępna także z telefonu komórkowego w postaci transmisji strumieniowej. Ponieważ wyświetlacz telefonu ma zaledwie kilka cali, do komfortowego oglądania wystarczy rozdzielczość obrazu 320 na 240 punktów. Technologia HSDPA już teraz pozwoli transmitować kilka kanałów równocześnie, ale operatorzy chcą zaoferować abonentom także usługi typu VoD, zatrzymywanie i przewijanie transmisji oraz dostępny za pośrednictwem telefonu program telewizyjny. Do tego mogą być potrzebne kolejne wersje HSDPA lub nawet LTE.

Producenci rozwiązań telekomunikacyjnych opracowują już technologie dla dostawców telewizji, zwiększające interakcję z widzem. Rozwiązanie firmy Ericsson pozwala włączać do programów telewizyjnych nagrania wykonywane przez widzów np. komórką. Transmisja z telefonu jest pokazywana w okienku razem z programem nagrywanym np. w telewizyjnym studiu. Przykładowo kanał informacyjny, jeszcze przed dotarciem dziennikarzy na miejsce zdarzenia, może prowadzić transmisję na żywo, przesyłaną z wyposażonej w kamerę komórki jednego z widzów, przebywającego w pobliżu miejsca incydentu.