Komputerowe ABC

Pulpit Główny - obszar roboczy interfejsu systemu Windows. To na pulpicie otwierane są okna uruchamianych programów, otwieranych dokumentów, zdjęć itp.

Pasek zadań - Obszar, na którym są wyświetlane ikony skrótu do programów oraz ikony odpowiadające aktualnie uruchomionym w systemie aplikacjom.

Obszar powiadomień - Część paska zadań, na której wyświetla się zegar i symbole odpowiadające uruchomionym programom działającym w tle.

Przycisk Start - Rozwija menu Start pozwalające na uruchomienie programów.

Ikona pulpitu - Za pomocą ikon można łatwo np. otworzyć dokument czy uruchomić program, reprezentowany przez daną ikonę.

Kosz - Stały element pulpitu każdego komputera. Tu są wyrzucane niepotrzebne pliki i dokumenty.

Komputer - Jednostka centralna zawierająca wszystkie niezbędne podzespoły.

Klawiatura - Uporządkowany zestaw klawiszy służący do ręcznego sterowania komputerem, wprowadzania danych i uaktywniania wielu funkcji systemu.

Mysz - powinna być wyposażona w co najmniej dwa przyciski: lewy i prawy. Praktycznie stałym elementem wyposażenia współczesnych myszek stało się także kółko przewijania umieszczone między wspomnianymi przyciskami. Za pomocą przycisku lewego zaznaczamy np. elementy widoczne na ekranie, aktywujemy wybrane obiekty, uruchamiamy aplikacje. Przycisk prawy daje dostęp do przydatnych w danym momencie pracy opcji. Za pomocą kółka przewijania ułatwione jest przeglądanie np. niemieszczących się na ekranie stron internetowych.

Na wielu komputerach oprócz pulpitu i widocznych na nim okien jest automatycznie wyświetlane powitalne okno Wprowadzenie. Wykorzystamy to okno do przedstawienia elementów interfejsu charakterystycznych dla każdego okna w Windows. Uwaga, jeżeli na komputerze okno: Wprowadzenie się nie pojawiło, można je wywołać w następujący sposób: kliknąć menu Start, a następnie na rozwiniętym menu kliknąć pozycję Wprowadzenie.

W górnej części okna widoczne są kolejno: przyciski nawigacyjne (1), pole adresu (2), pole wyszukiwania (3) oraz grupa trzech przycisków (4): minimalizacji okna, maksymalizacji okna oraz zamknięcia okna.

Naprowadzamy kursor myszy na przycisk Minimalizuj. Przycisk ten „rozbłyśnie” na niebiesko. Teraz – nie poruszając myszką w jej płaszczyźnie (czyli nie przesuwając kursora myszy), wciskamy lewy klawisz myszy. Okno zniknie z pulpitu. Zminimalizowaliśmy okno.

Gdzie jest zminimalizowane okno? Na pasku zadań Windows widać ikonę będąca reprezentacją zminimalizowanego okna. Gdy naprowadzimy kursor (bez klikania) na tę ikonę, zobaczymy niewielką ramkę, w której wyświetlona zostanie miniatura zminimalizowanego okna. W ten sposób poznaliśmy metodę na podgląd zminimalizowanych okien. Gdy klikniemy tę ikonę, okno ponownie pojawi się na ekranie.

Czynnością przeciwstawną do minimalizacji jest maksymalizacja. Klikamy przycisk Maksymalizuj. Okno Wprowadzenie wyświetla się na całym pulpicie. W miejscu, gdzie dotychczas był wyświetlany przycisk maksymalizacji, pojawi się – widoczny tylko zmaksymalizowanych oknach – przycisk Przywróć w dół. Kliknięcie tego przycisku przywraca pierwotną wielkość okna.

Przesuwanie okien. Naprowadźmy kursor myszy na pusty obszar okna widoczny ponad paskiem adresu. Klikamy i przytrzymujemy wciśnięty lewy klawisz myszy. Z wciśniętym lewym klawiszem myszy przesuwamy mysz na stole. Widać, że okno widoczne na pulpicie systemowym również się przesuwa. Czynność, którą właśnie wykonaliśmy, nazywa się przeciąganiem obiektu – tu przeciągnęliśmy okno w inny obszar pulpitu, ale w analogiczny sposób można przeciągnąć ikonę z jednego miejsca pulpitu w inne.

Do kolejnego ćwiczenia będziemy potrzebowali jeszcze jednego okna, a przy okazji dowiemy się, jak wywoływać elementy z menu Start. Rozwijamy menu Start i klikamy element o nazwie Komputer. Na ekranie pojawi się okno Komputer zawierające m.in. ikonki dysków zainstalowanych w komputerze. Nowe okno w znacznej części przesłoniło wcześniej otwarte okno. Jak teraz przywrócić starsze okno na pierwszy plan? Można np. kliknąć ikonę okna, które chcemy przywrócić na pierwszy plan.

Do przełączania okien można użyć także skrótu klawiszowego (patrz słowniczek) [lewy Alt]+[Tab]. Po wywołaniu tego skrótu pojawi się na ekranie pasek miniatur aktualnie otwartych okien. Przytrzymując cały czas wciśnięty klawisz [lewy Alt] i naciskając klawisz [Tab], przełączamy się między kolejnymi oknami. Następny sposób przełączania polega na skorzystaniu ze skrótu klawiszowego [Windows]+[Tab]. Tym razem zamiast paska miniatur zobaczymy wszystkie okna ułożone w wirtualnej przestrzeni. Naciskając kolejno klawisz [Tab] (przy wciśniętym cały czas klawiszu [Windows])decydujemy, które z okien ma być widoczne na pierwszym planie.

Zamykamy niepotrzebne już okna, klikając w każdym z nich przycisk Zamknij.

System Windows został wyposażony w funkcje ułatwiające korzystanie z komputera osobom o słabszym wzroku. Wyjaśniamy, jak z nich korzystać.

Zaczniemy od zwiększenia ikon i napisów. W większości przypadków wprowadzenie tych zmian wystarcza do komfortowego korzystania z komputera.

Jeżeli ikony widoczne na pulpicie Windows wydają się zbyt małe, można je łatwo powiększyć. W tym celu klikamy prawym klawiszem myszki w pustym obszarze pulpitu i z wyświetlonego w ten sposób menu kontekstowego wybieramy kolejno (klikając): Widok oraz Duże ikony (standardowo wybrana jest pozycja Średnie ikony). Menu zniknie, a widoczne na pulpicie ikonki zostaną znacznie powiększone.

Podpisy pod ikonami – mimo ich powiększenia – wciąż są małe. Łatwo to zmienić. Przy okazji można powiększyć wszystkie napisy w całym systemie – z pewnością poprawi to ich czytelność. Ponownie klikamy pulpit Windows prawym klawiszem myszki, ale tym razem z wyświetlonego menu kontekstowego wybieramy pozycję Rozdzielczość ekranu.

Na ekranie pojawi się okno: Rozdzielczość ekranu. Klikamy widoczny w tym oknie niebieski napis: Zmień wielkość tekstu i innych elementów.

Wyświetli się okno Ekran, w którym widoczne są trzy opcje sterujące wielkością tekstu wyświetlanego na ekranie. Standardowo zaznaczona jest opcja Mniejsze. Zaznaczamy (kliknięciem) opcję Średnie. Można zaznaczyć opcję Większe, ale najprawdopodobniej system wyświetli wtedy komunikat ostrzegawczy informujący o tym, że przy takim ustawieniu nie wszystkie elementy systemu mogą być widoczne bądź prawidłowo wyświetlane. Po wybraniu opcji Średnie zatwierdzamy wybór, klikając przycisk Zastosuj.

Pojawi się okno dialogowe z informacją o konieczności wylogowania się. Klikamy przycisk Wyloguj teraz.

Po krótkiej chwili na ekranie pojawi się niewielka ikona – to tzw. ikona logowania. Klikamy ją, by z powrotem wejść do systemu, czyli mówiąc fachowo – zalogować się.

Gdy pojawi się pulpit, zobaczymy różnicę. Podpisy pod powiększonymi wcześniej ikonami są większe, większe są również ikonki w obszarze powiadomień, większe są wskazania zegarka widocznego w dolnym, prawym rogu ekranu, większe jest również menu Start po jego rozwinięciu.

Jeżeli standardowa kolorystyka interfejsu systemowego sprawia, że poszczególne elementy Windows są słabo widoczne, można skorzystać z dostępnych w systemie trybów wyświetlania o bardzo wysokim kontraście. Klikamy prawym klawiszem myszy w pustym miejscu na pulpicie Windows i z menu kontekstowego wybieramy pozycję Personalizuj.

Pojawi się okno Personalizacja. Centralny obszar tego okna zajmuje lista dostępnych tzw. kompozycji. Kompozycja to zestaw danych na temat wyglądu systemu. Wybór konkretnej kompozycji decyduje o tym, jak będzie wyglądał system. Standardowo aktywna jest kompozycja o nazwie Windows 7.

Używając kółka myszki lub widocznej po prawej stronie okna pionowej belki przewijania, przewijamy zawartość listy w dół, aż zobaczymy grupę kompozycji Kompozycje podstawowe i o dużym kontraście. Dostępne są tu 4 kompozycje o wysokim kontraście.

Klikamy np. kompozycję n. Kolorystyka ulegnie całkowitej zmianie. Wysoki kontrast ułatwia odczytywanie tekstu, ale pod względem estetycznym system wygląda gorzej. Niedostępne są w tym trybie wszelkie efekty graficzne interfejsu Aero (zaokrąglone okna, efekty przezroczystości itp.). Jeżeli uznamy, że tryb wysokiego kontrastu jest niepotrzebny, można wrócić do standardowej kompozycji (przewijając listę w górę i klikając odpowiednią kompozycję). Oczywiście równie dobrze można wypróbować inne dostępne kompozycje. Gdy decydujemy się na konkretną, po prostu zamykamy okno Personalizuj.

Jednym z głównych zastosowań komputerów jest opracowywanie za ich pomocą różnego typu dokumentów. Pokażemy, jak łatwo utworzyć prosty dokument tekstowy, np. podanie.

Rozwijamy menu Start. Teraz w polu rozpoczynamy wpisywanie słowa „wordpad”. Najprawdopodobniej już po wpisaniu dwóch literek tego słowa, w menu Start pojawi się wpis WordPad. Klikamy go.

Na ekranie pojawi się okno programu WordPad. Główną część okna zajmuje obszar roboczy z widocznym na nim migającym, pionowym paskiem – to kursor tekstowy – wyznacza on miejsce w dokumencie, w którym będą wprowadzane znaki. Górną część okna programu zajmuje natomiast tzw. wstążka. Jest to poziomy pasek zawierający różne ikony, przyciski i opcje. Omówimy je pokrótce.

Wstążka w WordPadzie składa się z dwóch kart. Domyślnie aktywna jest karta Start. Na tej karcie znajduje się pięć grup poleceń: Schowek, Czcionka, Akapit, Wstaw, Edytowanie. Klikamy kartę Widok. Tutaj widzimy trzy grupy poleceń. Ponadto w prawym dolnym rogu ekranu widoczny jest suwak powiększenia widoku dokumentu. Suwak jest widoczny zawsze, bez względu na to, która z kart wstążki jest w danym momencie aktywna. Klikamy z powrotem kartę Start. Czas na właściwy proces twórczy.

Każde podanie składa się z charakterystycznych bloków tekstu – danych nadawcy, daty, danych adresata, treści podania oraz podpisu. Zaczniemy od daty i danych nadawcy. Klikamy w obszarze roboczym okna WordPada i rozpoczynamy od wpisania swojego imienia i nazwiska. W pierwszym wierszu podania powinna się znaleźć także data. Można ją wpisać ręcznie, ale jeżeli chcemy umieścić w dokumencie aktualną datę, należy skorzystać z dostępnej w grupie Wstaw ikony Data i godzina. Klikamy ją.

Na ekranie pojawi się okno Data i godzina, w którym można wybrać jeden z dostępnych formatów daty i godziny. Proponujemy formę zaznaczoną na ilustracji. Klikamy przycisk OK, aby zatwierdzić ten wybór.

Powracamy do głównego okna programu. Widać, że data została wstawiona zaraz za nazwiskiem – tak przecież nie może być. To prawda, ale proponujemy, najpierw wprowadzić tekst, a dopiero później zająć się jego odpowiednim formatowaniem. Wciskamy klawisz [Enter] i w kolejnych wierszach podajemy swój adres, następnie adres urzędu/instytucji, do której kierowane jest podanie, treść podania itd. Niesformatowany dokument wypełniony treścią powinien prezentować się mniej więcej tak, jak na ilustracji:

Umieszczamy kursor tekstu między nazwiskiem a datą (trzeba w to miejsce kliknąć myszką). Następnie klikamy na widocznej ponad obszarem roboczym linijce w punkcie odległym o ok. 12 – 12,5 cm od lewego marginesu dokumentu. Na linijce pojawi się w tym miejscu maleńki symbol tabulatora.

Wciskamy klawisz [Tab]. Data zostanie przesunięta na prawą stronę dokumentu, tj. we właściwe miejsce. Wiersze tekstu w danych nadawcy i adresata są dość rozstrzelone. Łatwo to poprawić.

Zaznaczamy w dokumencie swoje dane (zaznaczanie polega na tym, że w miejscu początkowym klikamy i przytrzymujemy lewy przycisk myszy, następnie przeciągamy mysz tak, by zaznaczyć cały potrzebny obszar, po czym puszczamy lewy przycisk myszy). Zaznaczony fragment będzie oznaczony na niebiesko:

Po zaznaczeniu fragmentu tekstu klikamy widoczny w grupie Akapit przycisk Interlinia. Wyświetli się rozwijane menu, na którym klikamy pozycję Dodaj 10pt miejsca po akapitach. Zaznaczone wiersze nie będą już tak odległe od siebie. W analogiczny sposób poprawiamy blok z danymi adresata podania.

Zgodnie z prawidłową formą podania blok z danymi osoby/instytucji, do której kierowane jest podanie, powinien być przesunięty w prawo. Zaznaczamy fragment z danymi adresata, następnie klikamy maleńki kwadracik widoczny na linijce ponad obszarem dokumentu i przeciągamy ten symbol w okolice 8 cm. Cały zaznaczony blok zostanie również przesunięty.

Słowo „Podanie” powinno się znaleźć na środku strony. Można je także wyróżnić np. wytłuszczonym drukiem. Zacznijmy od wycentrowania. Zaznaczamy słowo „Podanie”, następnie w grupie Akapit na wstążce klikamy przycisk Wyśrodkuj. Teraz wytłuszczenie: mając wciąż zaznaczony tekst, klikamy przycisk Pogrubienie w grupie Czcionka.

Umieszczony na końcu podania zwrot grzecznościowy oraz podpis powinny być wyrównane do prawego marginesu. Uzyskamy to w taki sam sposób jak centrowanie napisu „Podanie”. Oczywiście po zaznaczeniu tekstu klikamy zamiast przycisku centrowania przycisk Wyrównaj tekst do prawej.

Teraz przystąpimy do zapisania dokumentu w komputerze. W programie WordPad zapis jest bardzo prosty – klikamy widoczną w górnym lewym rogu okna programu ikonę z symbolem dyskietki.

Pojawi się okno dialogowe Zapisz jako. W polu tekstowym Nazwa pliku wpisujemy nazwę swojego dokumentu, np. Podanie, i klikamy Zapisz. Dokument zostanie zapisany w postaci pliku na komputerze.

eżeli do komputera jest podłączona drukarka, można wydrukować dokument. W tym celu rozwijamy menu główne programu WordPad i klikamy w nim pozycję Drukuj.

Na ekranie pojawi się okno dialogowe Drukowanie. Zakładając, że drukarka jest prawidłowo podłączona i zainstalowana w systemie, jedyne co trzeba zrobić, to kliknąć przycisk Drukuj. Po chwili z drukarki będzie można wyjąć kartkę z wydrukowanym podaniem.

Po skończonej pracy zamykamy program, klikając przycisk Zamknij w oknie programu.

Utworzyliśmy i zapisaliśmy dokument. Jak otworzyć dokument po zamknięciu programu, w którym był opracowany? Ponieważ jeszcze nie przećwiczyliśmy operacji na plikach, proponujemy następującą metodę.

Rozwijamy menu Start i w znanym już polu wpisujemy przynajmniej część nazwy zapisanego dokumentu (w naszym przykładzie dokument zapisano pod nazwą „Podanie”). Już po wpisaniu kilku liter nazwy w menu Start powinna się wyświetlić pozycja odpowiadająca nazwie dokumentu Podanie. Klikamy odnaleziony element, a po chwili zostaje uruchomiony program WordPad, do którego będzie automatycznie wczytany opracowany przez nas dokument.

W kolejnym etapie naszego przewodnika pokażemy, jak manipulować plikami.

Po podłączeniu flashdysku do komputera na pulpicie Windows pojawi się okno Autoodtwarzanie. Klikamy opcję Otwórz folder aby wyświetlić pliki.

Wyświetli się okno Eksploratora Windows (systemowego programu do zarządzania plikami) z zawartością flashdysku.

Zadanie polega na przekopiowaniu utworzonego wcześniej dokumentu (w naszym przykładzie było to podanie) na flashdysk. Po lewej stronie otwartego okna klikamy bibliotekę Dokumenty w grupie Biblioteki.

W centralnej części okna Dokumenty widać ikonę utworzonego wcześniej pliku dokumentu Podanie. Przeciągniemy tę ikonę na ikonę flashdysku Flash_NTFS (E:) widoczną po lewej stronie okna w grupie Komputer. W naszym przykładzie ikona flashdysku jest oznaczona napisem Flash_NTFS oraz literką E:. W trakcie przeciągania, gdy ikona dokumentu znajdzie się nad ikoną flashdysku, wyświetli się symbol + oraz napis Kopiuj do: Flash_NTFS (E:). Gdy puścimy lewy klawisz myszki w tym momencie, przeciągany plik zostanie przekopiowany do wybranego miejsca.

Klikamy Nowy folder. W oknie pojawi się nowy folder, którego nazwa będzie podświetlona. Oznacza to, że nazwa jest w trybie edycji i można ją zmienić. Wpisujemy zatem np. Ważne pliki i wciskamy klawisz [Enter]. W ten sposób tworzymy nowy folder o nazwie Ważne pliki.

Po lewej stronie okna, w grupie Biblioteki klikamy Dokumenty, następnie przycisk Nowy folder i wpisujemy jako nazwę słowo Ważne. Utworzyliśmy dwa foldery, w różnych dwóch miejscach: na flashdysku i w bibliotece dokumentów na komputerze.

Przeniesiemy plik Podanie z flashdysku do nowo utworzonego folderu w bibliotece Dokumenty. Zakładamy, że okno z zawartością flashdysku jest wciąż otwarte.

Gdy naprowadzimy kursor myszki na bibliotekę Dokumenty, zobaczymy podświetloną strzałeczkę po lewej stronie nazwy biblioteki. Klikamy ją.

Pojawią się dwa foldery Moje dokumenty i Dokumenty publiczny. Po lewej stronie pierwszego folderu ponownie widoczna jest strzałeczka – klikamy ją i widzimy kolejny wpis. To utworzony wcześniej folder Ważne. Niech pozostanie wyświetlony po lewej stronie okna, ale nie klikamy go.

Teraz łapiemy (klikamy ikonę i wciąż trzymamy wciśnięty lewy przycisk myszki) plik Podanie. Następnie przeciągamy go na widoczny już po lewej stronie folder Ważne. Gdy plik znajdzie się nad folderem, zobaczymy informację Kopiuj do: Ważne. Ponieważ jednak chodzi o przeniesienie pliku, nie puszczając lewego przycisku myszki i cały czas trzymając plik nad docelowym folderem, wciskamy klawisz [Shift]. Na ekranie pojawi się napis Przenieś do: Ważne. Puszczamy lewy przycisk myszki. Plik zniknie z aktualnie otwartego okna – został przeniesiony do folderu Ważne.

Jeżeli kopiowanie i przenoszenie odbywa się między różnymi urządzeniami (np. między biblioteką a flashdyskiem), przeciąganie pliku oznacza jego skopiowanie, natomiast przeciąganie z wciśniętym klawiszem [Shift] – przeniesienie. Jeżeli kopiujemy lub przenosimy pliki w obrębie tego samego urządzenia, przeciąganie pliku oznacza jego przeniesienie, a kopiowanie wymaga dodatkowego wciśnięcia klawisza [Ctrl].

Dwa pliki w jednym miejscu nie są potrzebne. Jeden można usunąć. Podajemy kilka sposobów:

Przeciągamy niepotrzebny plik z okna biblioteki na ikonę Kosz widoczną na pulpicie Windows. Gdy plik będzie się znajdował nad koszem, zobaczymy napis Przenieś do: Kosz. Puszczamy lewy przycisk myszy. Ikona kosza zmieni wygląd – plik usunięty.

Kolejna metoda usuwania plików to zaznaczenie danego pliku i wciśnięcie klawisza [Del]. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Usuń plik. Klikamy przycisk Tak, a plik wyląduje w koszu.

Trzecia metoda. Klikamy usuwany plik prawym klawiszem myszki i z menu kontekstowego wybieramy pozycję Usuń. Zobaczymy okno potwierdzenia usuwania. Po potwierdzeniu akcji plik wyląduje w koszu.

Możliwości komputera łatwo rozbudować, instalując w systemie dodatkowe programy, spełniające potrzeby użytkownika. W warsztacie pokażemy, jak zainstalować nowy program w systemie, a także, jak w razie czego usunąć program.

Pierwszym programem, który należy zainstalować na komputerze, powinien być program antywirusowy. Na płycie umieściliśmy program Microsoft Security Essentials. Uwaga! Na nowych komputerach często są preinstalowane wersje próbne programów antywirusowych. Jeżeli w komputerze jest taki program, to najpierw przed instalacją nowego trzeba usunąć stary. Pomogą w tym wskazówki w ramce „Usuwanie programów”.

Do czytnika płyt w komputerze należy włożyć płytę PC Formatu. Gdy na ekranie pojawi się okno Autoodtwarzanie, wybieramy opcję Uruchom: pcformat.exe. Gdy uruchomi się okno programu zarządzającego zawartością naszej płyty, w polu nazwa wpisujemy Security Essentials i klikamy przycisk szukaj. Po odnalezieniu programu wybieramy odpowiednią wersję (32-bit lub 64-bit) dopasowaną do systemu (patrz ramka „Sprawdzanie wersji systemu”) i klikamy przycisk instalacja.

Jeżeli pojawi się okno: Kontrola konta użytkownika upewniamy się, że w polu Nazwa programu widać Microsoft Security Client i klikamy Tak.

Pojawi się kolejne okno: Microsoft Security Essentials. Jest to okno tzw. kreatora instalacji. Niemal wszystkie programy instalowane w systemie Windows korzystają z kreatorów instalacji. Kreatory mogą różnić się wyglądem, ale wszystkie – wymagają od użytkownika jedynie potwierdzania kolejnych kroków instalacji poprzez klikanie przycisku Dalej. Klikamy zatem Dalej.

Często jednym z etapów instalacji jest potwierdzenie zapoznania się użytkownika z umową licencyjną na dany program. Podobnie jest w przypadku programu Microsoft Security Essentials. Klikamy przycisk Akceptuję, a następnie klikamy Zainstaluj i czekamy.

Gdy kreator zakończy instalację, klikamy Uruchom ponownie i czekamy, aż komputer się zrestartuje.

Po ponownym uruchomieniu się systemu Windows zainstalowany program rozpocznie automatyczną procedurę aktualizacji informacji o zagrożeniach, przed którymi ma chronić. Po kilku minutach, również automatycznie rozpocznie się skanowanie komputera w celu ewentualnego wykrycia zagrożeń. Wszystkie te działania realizowane są „w tle”, co oznacza, że na ekranie nic się nie będzie pojawiać.

Jak uruchomić nowo zainstalowany program? Microsoft Security Essentials to dobry przykład do ćwiczeń na tym polu, bo aplikację można uruchomić na kilka sposobów.

Wiele programów umieszcza swoje ikony skrótu na pulpicie Windows. Aby wywołać okno programu Microsoft Security Essentials, dwukrotnie klikamy ikonę skrótu do tego programu.

Kolejny sposób uruchamiania programu wykorzystuje menu Start. Po rozwinięciu tego menu zobaczymy podkreślony kolorem wpis Microsoft Security Essentials. System Windows podkreśla w ten sposób nowo zainstalowane aplikacje. Kliknięcie tego wpisu uaktywni okno główne programu.

Trzecia metoda również bazuje na menu Start. Po rozwinięciu tego menu klikamy pozycję Wszystkie programy. Wygląd menu ulegnie zmianie – zostanie wyświetlona lista zainstalowanych programów. Na tej liście odnajdziemy zainstalowany program (tu: Microsoft Security Essentials).

Niektóre programy można uruchamiać w jeszcze inny sposób – wykorzystując ikonę danego programu umieszczoną w obszarze powiadomień na pasku zadań. Klikamy strzałkę widoczną po lewej stronie obszaru powiadomień. Pojawi się niewielka ramka z ikonami programów. Kliknięcie ikony programu Microsoft Security Essentials wywoła na ekran główne okno tej aplikacji:

Jeżeli jakiś program nie jest już potrzebny, można go usunąć z systemu. Oto wskazówki, jak odinstalować niepotrzebne aplikacje.

Rozwijamy menu Start i klikamy pozycję Panel sterowania. Następnie w oknie Panel sterowania w kategorii Programy klikamy napis Odinstaluj programy.

W kolejnym oknie, w centralnej części wyświetla się lista zainstalowanych w systemie programów. Jeżeli chcemy jakikolwiek z tych programów usunąć, zaznaczamy (kliknięciem) wpis na tej liście, a następnie klikamy przycisk Odinstaluj. Spowoduje to uruchomienie kreatora deinstalacji – działa on tak samo jak kreator instalacji – po prostu potwierdzamy kolejne etapy działania. Po zakończeniu pracy kreatora program jest usunięty z systemu.

Na liście programów można zobaczyć wpisy dotyczące nieznanych nam programów. Należy przyjąć następującą zasadę – jeżeli nie wiem, do czego dany program służy, to lepiej go nie usuwać.

Kolejny etap naszego szkolenia będzie dotyczył internetu. Zakładamy, że komputer jest fizycznie podłączony do łącza internetowego. Niestety liczba możliwych konfiguracji, usług, sprzętu sieciowego itp. jest na tyle duża, że nie jest możliwe przedstawienie uniwersalnego poradnika dotyczącego konfiguracji łącza. Na szczęście obecnie coraz częściej za techniczną stronę połączenia odpowiada operator i instalator. Użytkownikowi pozostaje korzystanie z zasobów światowej sieci. Zaczniemy od wyboru przeglądarki WWW.

Przeglądarka WWW to najczęściej używany program internetowy. Za pomocą tej właśnie aplikacji można czytać strony internetowe, przeglądać pocztę online, korzystać z serwisów społecznościowych itp. Na naszej płycie zamieściliśmy kilka przeglądarek WWW (np. Mozilla Firefox czy Opera). Sposób instalacji programu z naszej płyty już znamy. Poniżej pokażemy, jak zainstalować przeglądarkę wprost z internetu.

Na pulpicie każdego systemu Windows 7 wyświetlona jest ikona skrótu Wybór przeglądarki. Klikamy dwukrotnie tę ikonę. Wyświetla się okno: Informacje dotyczące przeglądarek sieci Web. W oknie tym klikamy widoczny na końcu napis OK.

Pojawią się dwa okna, na samym wierzchu powinno być okno: Konfigurowanie programu Windows Internet Explorer 8. W oknie tym klikamy Zapytaj mnie później. Drugie okno zmaksymalizujemy, by wyświetlić w pełni jego zawartość. Zobaczymy galerię różnych przeglądarek: Jeżeli komuś zależy na prostej w obsłudze przeglądarce z minimalistycznym interfejsem, polecamy Google Chrome, choć oczywiście nie narzucamy wyboru. Instalacja każdej z przeglądarek wygląda podobnie, ale nasz warsztat będzie się opierał konkretnie na Google Chrome. Pod logo Google Chrome klikamy przycisk Zainstaluj.

Otworzy się kolejne okno, w którym klikamy widoczny na dole przycisk Zaakceptuj i zainstaluj. Po chwili pojawia się okienko dialogowe Uruchomienie aplikacji, jeszcze chwila oczekiwania i na ekranie widać okno: Uruchomienie aplikacji - ostrzeżenie zabezpieczeń. Klikamy w tym oknie przycisk Uruchom.

Rozpocznie się pobieranie programu Google Installer (instalatora przeglądarki Google Chrome). Nic nie trzeba robić, po chwili pojawi się kolejne okno: Program instalacyjny aplikacji Google Chrome, w którym wyświetlony będzie pasek postępu instalacji. Również tym razem żadne działanie z naszej strony nie jest wymagane.

Po około minucie na ekranie powinno się pojawić okno Google Chrome - witamy!. Dla porządku, pozamykajmy wszystkie okna poza właśnie tym oknem. Następnie klikamy przycisk Wybierz pod logo Google. W ten sposób dokonamy wyboru mechanizmu wyszukiwawczego. Google jest najpopularniejszy i zwraca najdokładniejsze wyniki. Stąd nasze zalecenie.

Na ekranie pojawi się główne okno przeglądarki Google Chrome. Program ten umożliwia przeglądanie wielu stron jednocześnie. Każda ze stron wyświetlana jest na swojej karcie, np. po pierwszym uruchomieniu w oknie programu widoczne są dwie karty. Domyślnie aktywna jest karta Nowa karta, ale po prawej stronie widać kartę Informacje o Google. Klikamy tę kartę, by się na nią przełączyć.

Na karcie Informacje o Google, na którą się przełączyliśmy, wyświetlone są wczytane z internetu informacje o przeglądarce. Można tu obejrzeć krótki film ilustrujący korzystanie z uniwersalnego pola adresowo-wyszukiwawczego przeglądarki. Aby odtworzyć film, klikamy znak Play widoczny na obrazku.

Przełączamy się z powrotem na kartę Nowa karta i wczytujemy jakąś stronę, np. stronę internetową naszego magazynu. W polu tekstowym wpisujemy tytuł PC Format i wciskamy klawisz [Enter].

W czasie krótszym niż sekunda otrzymamy listę wyników. Na pierwszym miejscu widać wpis: PC Format. Klikamy ten wpis. Zamiast słów można w polu tekstowym przeglądarki wpisywać od razu adres docelowej witryny (czyli w przypadku strony PC Formatu: www.pcformat.pl).

W oknie przeglądarki pojawi się zawartość naszej witryny internetowej. Miłego surfowania. Podpowiemy tylko, że jeżeli tekst na jakiejkolwiek stronie będzie nieczytelny, można go łatwo powiększyć, używając w przeglądarce skrótu klawiszowego [Ctrl]+[+]. Natomiast skrót klawiszowy [Ctrl]+[-] zmniejsza widok strony. Oba skróty działają praktycznie z każdą przeglądarką WWW na każdym komputerze, nie tylko z proponowanym przez nas programem Google Chrome. Prosimy pamiętać także o kółku w myszce, bardzo ułatwia ono płynne przewijanie zawartości stron internetowych.

Skoro mamy komputer podłączony do internetu, powinniśmy sobie założyć własną skrzynkę poczty elektronicznej (e-mail). Proponujemy skorzystać z bezpłatnej usługi pocztowej Google Gmail.

Uruchamiamy przeglądarkę WWW, np. klikając dwukrotnie jej ikonę Google Chrome umieszczoną na pulpicie. Jeżeli ukaże się pasek Google Chrome nie jest domyślną przeglądarką klikamy przycisk Ustaw jako domyślną. Spowoduje to pojawienie się okna dialogowego Kontrola konta użytkownika. W oknie tym klikamy przycisk Tak.

Powracamy do okna przeglądarki. W polu adresowym wpisujemy słowo Gmail i wciskamy [Enter] lub wpisujemy adres www.gmail.com. W oknie przeglądarki wyświetli się strona logowania do usługi Gmail. Nie mamy jeszcze konta, zatem klikamy Utwórz konto.

Wyświetlona zostanie strona z formularzem rejestracyjnym. Wypełniamy trzy pierwsze pola tego formularza i klikamy przycisk sprawdź dostępność!.

Jeżeli okaże się, że wybrany przez nas login (czyli adres e-mail) okaże się niedostępny, nie korzystamy z propozycji serwisu – najczęściej są zbyt zagmatwane. Wpisujemy inny login, sprawdzając za każdym razem, czy jest dostępny, w końcu można trafić na jeszcze nieużywaną nazwę, o czym zostaniemy poinformowani odpowiednim komunikatem. Dobrym pomysłem jest np. użycie drugiego imienia. Łatwo taki adres zapamiętać, łatwiej niż propozycje Google’a.

Kontynuujemy wypełnianie formularza. W polach Wybierz hasło i Ponownie wpisz hasło wpisujemy hasło, którym będziemy chronić dostęp do swojego konta. Należy zwrócić uwagę na widoczny obok pola tekstowego wskaźnik siły hasła – Siła hasła. Jeżeli wybrane hasło jest oznaczone jako Słaby, trzeba dodać kilka liter lub znaków specjalnych, interpunkcyjnych itp., by uzyskać ocenę Silne. Przede wszystkim trzeba ZAPAMIĘTAĆ hasło, które tu wpiszemy.

Przewijamy ekran w dół, by zobaczyć dalszą część formularza. Następnie z rozwijanej listy Pytanie wybieramy jedno z dostępnych pytań, a w dalszej kolejności w polu Odpowiedź udzielamy na nie nieoczywistej odpowiedzi. Pytanie i odpowiedź są składnikiem mechanizmu zabezpieczeń na wypadek, gdybyśmy zapomnieli hasła. W takiej sytuacji istnieje możliwość przywrócenia hasła, pod warunkiem że znamy odpowiedź na wybrane w formularzu pytanie. Pole Adres pomocniczy należy zignorować.

W polu tekstowym widocznym pod mało rozpoznawalnym napisem trzeba wpisać właśnie ten napis. Sprawdzamy jeszcze raz, czy poprawnie wypełniliśmy wszystkie pola (z wyjątkiem pola Adres pomocniczy, którego wypełniać nie trzeba) i klikamy Akceptuję, stwórz moje konto.

W oknie przeglądarki pojawi się pasek: Czy chcesz aby przeglądarka Google Chrome zapisała hasło? Należy odpowiedzieć twierdząco, klikając przycisk Zapisz hasło tylko wtedy, gdy nie zamierzamy nikomu udostępniać swojego komputera. Jeżeli tak nie jest, lepiej kliknąć Nigdy dla tej witryny i wpisywać hasło za każdym razem przed rozpoczęciem korzystania z poczty Gmail. Po zapoznaniu się z informacjami wyświetlanymi na stronie Wprowadzenie do Gmaila klikamy przycisk Pokaż moje konto.

Pojawi się ekran główny utworzonej skrzynki pocztowej w serwisie Gmail. Powinny w niej czekać trzy nowe listy przesłane przez usługodawcę. Aby odczytać list, klikamy jego tytuł. Powrót do głównego foldera odebranych wiadomości zawsze po kliknięciu w menu po lewej stronie pozycji Odebrane. Ważne, żeby zawsze po skończeniu pracy kliknąć widoczny w górnym prawym rogu odsyłacz Wyloguj się.

Aby powtórnie zalogować się do poczty, należy po prostu uruchomić przeglądarkę, wpisać adres www.gmail.com, a potem w okienku, które się wyświetli z prawej strony, wpisać swój adres i hasło,a potem kliknąć przycisk Zaloguj się.

Wiemy już, jak instalować programy, przeglądać strony internetowe, mamy już także swoją skrzynkę poczty elektronicznej. Na koniec naszego kursu proponujemy zatrudnić komputer do odtwarzania muzyki, odtwarzania filmów czy wyświetlania zdjęć.

Obecnie każdy komputer wyposażony jest w czytnik płyt. Nie ma więc najmniejszego problemu, by za pomocą komputera odtworzyć muzyczne płyty CD. Ale to tylko namiastka możliwości.

Wkładamy do napędu optycznego płytę CD z muzyką. Na ekranie pojawi się okno Windows Media Player. Jeżeli jest to pierwsze uruchomienie tego programu (takie jest założenie), trzeba zaznaczyć opcję Ustawienia zalecane i kliknąć Zakończ.

System automatycznie skonfiguruje program Windows Media Player do odtwarzania muzyki. Po krótkiej chwili zobaczymy niewielkie okienko odtwarzacza, w którym automatycznie powinna wyświetlić się także okładka umieszczonego w napędzie albumu muzycznego, a z głośników podłączonych do komputera powinna popłynąć muzyka.

Sterowanie odtwarzaniem jest bardzo proste. Gdy naprowadzimy kursor myszki na okno Windows Media Player, pojawią się przyciski sterujące. Są one takie same, jak np. w sprzęcie stacjonarnym. Można wstrzymać nagranie, przeskakiwać do kolejnej lub poprzedniej ścieżki, a ikonka głośniczka pozwala regulować głośność odtwarzania. Można także przegrać zawartość płyty na dysk twardy komputera, dzięki czemu będzie można odtwarzać dany album w przyszłości bez potrzeby wkładania płyty CD do napędu optycznego. Aby przegrać płytę na dysk, klikamy widoczną w górnym prawym rogu odtwarzacza ikonę przedstawiającą płytę ze strzałką – cały proces zgrywania odbywa się automatycznie.

Za pomocą komputera można także odtwarzać muzykę zapisaną w plikach dźwiękowych. Rozwjamy menu Start i wybieramy z niego pozycję Muzyka. Otworzy się okno biblioteka Muzyka. Widać w nim folder Przykładowa muzyka. Jeżeli pojawią się jakieś inne foldery, to są to najprawdopodobniej foldery z muzyką przegraną z płyt CD. Klikamy dwukrotnie folder Przykładowa muzyka.

Wyświetlona zostanie lista plików muzycznych. Aby odtworzyć którykolwiek z nich, po prostu klikamy go dwukrotnie. Uruchomi się odtwarzacz Windows Media Player, a z głośników popłynie muzyka.

Podobnie jak z muzyką, za pomocą komputera można odtwarzać również filmy.

Jeżeli film, który chcemy obejrzeć, zapisany jest na płycie DVD Video, to wkładamy płytę do czytnika w komputerze. Po krótkiej chwili na całym ekranie rozpocznie się odtwarzanie filmu. Wyświetli się menu płyty DVD – dokładnie takie samo, jak po włożeniu filmu do stacjonarnego odtwarzacza. Pozycjami w menu DVD steruje się za pomocą klawiszy kursora (klawisze ze strzałkami).

Odtworzenie filmu znajdującego się w formie pliku na komputerze nie jest wcale trudniejsze. Rozwijamy menu Start i klikamy widoczną w nim pozycję Komputer, następnie po lewej stronie tego okna klikamy bibliotekę Wideo. Dwukrotnie klikamy folder Przykładowe wideo, a następnie dwukrotnie plik wideo. Komputer rozpocznie jego odtwarzanie.

Przeglądanie zdjęć za pomocą komputera to jedna z najprostszych czynności.

Rozwijamy menu Start i klikamy widoczną w nim pozycję Obrazy. Na ekranie pojawi się okno Biblioteka obrazy, w którym widać folder Przykładowe obrazy. Klikamy go dwukrotnie.

W oknie otwartego folderu zobaczymy szereg miniaturek fotografii. Wystarczy, że dwukrotnie klikniemy którąkolwiek z miniatur, a system wyświetli dane zdjęcie w odrębnym oknie. Za pomocą przycisków nawigacyjnych można powiększać widok zdjęć, przechodzić pomiędzy kolejnymi fotografiami w danym folderze czy obracać zdjęcia. Można także uruchomić pokaz slajdów za pomocą przycisku umieszczonego w środku paska nawigacyjnego.