Mimo że telewizory mają coraz większe ekrany, wciąż najlepszym sposobem uzyskania obrazu o dużej przekątnej jest projektor wideo. Mało kto może pozwolić sobie na zakup nadal bardzo drogiego i uciążliwego w instalacji telewizora o przekątnej 100 cali. Tymczasem projektor ze zwijanym ekranem o takiej przekątnej kosztuje ułamek ceny wielkiego telewizora, a daje nie gorsze efekty.
Wybierając projektor, trzeba rozważyć kilka kwestii: jakiej wielkości obraz chcesz uzyskać, w jakich warunkach projektor zostanie zamontowany i czy ma być mobilny. Pamiętaj też, że projektor jest jednym z urządzeń, które wymagają nakładów finansowych podczas eksploatacji w związku z wymienianiem lamp. Wszystkie powyższe elementy decydują o doborze najlepiej dopasowanej do potrzeb użytkownika technologii. Producenci przedstawiają wykorzystanie danej technologii jako argument przemawiający za kupnem ich sprzętu, a jednocześnie nie brakuje mitów na temat poszczególnych możliwości. Przedstawiamy zatem podstawowe składowe projektora, przyglądając się stosowanym rozwiązaniom.
Źródło światła
Bez źródła światła nie ma obrazu. Do najpopularniejszych stosowanych obecnie źródeł należą lampy wyładowcze, a wśród nich lampy UHP (Ultra High Performance). Ich podstawowymi zaletami są duża jasność światła i niski koszt produkcji, a ograniczeniami – mała żywotność (rzędu kilku tysięcy godzin), niezbyt dobrze oddawane nasycone barwy oraz wysoka temperatura pracy, która wymaga chłodzenia i uniemożliwia szybkie włączanie i wyłączanie. W niektórych modelach można spotkać lampy ksenonowe, które zapewniają większy zakres i stabilność barw oraz niższą temperaturę pracy, ale mają niższą żywotność i wyższę cenę.
Lampy UHP wymagają okresowej wymiany. W trakcie deklarowanego czasu pracy lampy jasność spada zwykle o połowę. W wielu zastosowaniach może być to wartość nieakceptowalna, więc wymiana lampy może być konieczna zdecydowanie częściej, niż wynika z deklaracji producenta. Innym ograniczeniem UHP jest brak bezpośredniej możliwości regulowania jasności – można to robić za pomocą dodatkowych elementów, np. przesłony.
Nowszym źródłem światła są diody LED. Mają żywotność ok. 10 000 godzin, są bardziej stabilne, pozwalają na osiągnięcie szerszego zakresu barw i mogą być błyskawicznie włączane i wyłączane. Ta ostatnia cecha pozwala wykorzystać je jako źródło światła RGB bez konieczności uciekania się do sztuczek typu przesłona czy koło z filtrami barwnymi (wyjaśnimy to szerzej za chwilę). Minusem jest stosunkowo niska jasność, stąd popularność LED głównie w małych urządzeniach, dających stosunkowo mały obraz o niewielkiej jasności.
Zwiększenie jasności LED stało się możliwe w technologii hybrydowej, uzupełnionej o nowe źródło światła, którym jest laser. Diody LED generują zwykle światło czerwone (R) i niebieskie (B), a dodatkowa niebieska dioda laserowa oświetla luminofor, który w efekcie tworzy składową zieloną (G). To dziwny, ale zarazem najprostszy sposób zwiększenia jasności całego systemu.
Prostsza jest zasada działania technologii laserowej. Laser daje składową niebieską (B), a zarazem oświetla koło z luminoforem, który daje światło żółte, dzielone na składową czerwoną (R) i zieloną (G). To rozwiązanie zapewnia bardzo wysoką stabilność kolorów, umożliwia uzyskanie szerokiego zakresu barw (w tym. np. profesjonalnej przestrzeni stosowanej w kinach DCI-P3) i czasu życia na poziomie 30 000 godzin. W praktyce oznacza to brak konieczności wymiany źródła światła w okresie użytkowania. Można też osiągnąć wysoką jasność oraz płynnie nią sterować. Rozwiązanie jest zwykle tańsze niż w przypadku źródeł hybrydowych, ale zdecydowanie droższe od lamp UHP.
Lampy UHP wymagają okresowej wymiany. W trakcie deklarowanego czasu pracy lampy jasność spada zwykle o połowę. W wielu zastosowaniach może być to wartość nieakceptowalna, więc wymiana lampy może być konieczna zdecydowanie częściej, niż wynika z deklaracji producenta. Innym ograniczeniem UHP jest brak bezpośredniej możliwości regulowania jasności – można to robić za pomocą dodatkowych elementów, np. przesłony.
