MBR czy GPT?
Standard, w którym utworzona jest struktura dysku, determinuje między innymi sposób tworzenia partycji, ich maksymalną wielkość czy kod, jaki jest wykonywany, gdy dana partycja ma status startowej. Aktualnie stosuje się dwa sposoby definiowania struktury nośników – MBR (Master Boot Record) oraz GPT (GUID Partition Table)
MBR oznacza ulokowany na początku każdego dysku główny sektor startowy. Zawiera on kod inicjujący uruchomienie systemu operacyjnego oraz informacje o strukturze partycji. Uszkodzenie tego kodu uniemożliwia prawidłowy rozruch Windowsa czy Linuksa. Ten standard stosowany jest od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku i ma spore ograniczenia. Nie pozwala na przykład na uruchomienie systemu z partycji większej niż 2 TB. Ogranicza także liczbę tworzonych partycji podstawowych do czterech – większa ich liczba możliwa jest do uzyskania tylko na zasadzie generowania dysków logicznych.
GPT to standard związany bezpośrednio z UEFI, następcą BIOS-u. W jego ramach każda partycja na każdym dysku na świecie ma unikalny identyfikator. Standard umożliwia obsługę dużych dysków – ograniczenia związane z ich rozmiarem zależą jedynie od zainstalowanego systemu operacyjnego oraz stosowanego systemu plików. Podobnie jest z limitem tworzonych partycji. Kopie kodu startowego odpowiedzialnego za uruchamianie systemu są w tym przypadku rozproszone po całym nośniku, więc w przypadku uszkodzenia głównego rekordu informacje są z nich odzyskiwane. Weryfikację prawidłowości danych ułatwia zapis wartości CRC. GPT zawiera również dodatkowe informacje zabezpieczające przed nadpisaniem rekordu startowego (tzw. protected MBR) przez stare narzędzia dyskowe, które obsługują jedynie standard MBR.
Start Windowsa z partycji GPT możliwy jest tylko w przypadku systemów 64-bitowych instalowanych na komputerach z UEFI, zaś z obsługą dysków z danymi radzą sobie wszystkie wersje tego systemu począwszy od Visty. Z GPT korzystają także Linuksy oraz macOS.
W jakim systemie formatować?
W jakim systemie formatować?
Dla przeciętnych użytkowników Windowsa odpowiedź na pytanie, jakiego systemu plików używać, jest prosta – NTFS. To dobry, efektywny i bezpieczny system plików z szerokim zestawem narzędzi do obsługi. W dobie dużych dysków należy natomiast unikać systemów FAT i FAT32. Wśród użytkowników Linuksów popularne są ext2, ext3 i ext4, JFS czy BTRFS. Rynek zdobywają też najnowsze, chroniące przed uszkodzeniem systemy plików, m.in. ZFS czy ReFS dedykowane macierzom danych.
