Pingwin internauta
Gdy w pececie zostanie wykryta obsługiwana karta Wi-Fi, ikona menedżera sieci przyjmie postać 
. Kliknij ją, by przejrzeć listę dostępnych sieci, po czym kliknij nazwę twojego domowego WLAN-u. W oknie, które się wyświetli, popraw tryb szyfrowania sieci na WPA i WPA2 Personal,
jeśli nie został on poprawnie rozpoznany, i w następnym polu Hasło podaj hasło dostępowe.
Zostaniesz poproszony o podanie hasła do tzw. bazy kluczy. To narzędzie GNOME służące do bezpiecznego przechowywania haseł związanych z konfiguracją systemu. Może – i powinno – być to inne hasło niż twój login czy hasło Wi-Fi. Podaj je dwukrotnie i kliknij Utwórz. Jeśli sieć Wi-Fi wykorzystuje DHCP, po chwili powinieneś uzyskać połączenie, o czym poinformuje komunikat: i zmieniona ikona połączenia na panelu.
W przeciwnym razie, podobnie jak przy konfiguracji połączenia kablowego, musisz samodzielnie przypisać połączeniu adres IP.
Jeśli karta Wi-Fi nie jest rozpoznawana – menedżer połączenia nie wykrywa sieci – możesz spróbować wgrać sterowniki od Windows XP. Sęk w tym, że nie wystarczy plik
instalatora (*.exe). Musisz znaleźć wersję w formacie np. ZIP, po rozpakowaniu której w katalogu znajdziesz nie tylko pliki sterownika (*.sys czy *.dll), ale też plik informacji instalatora – *.inf, jak np.:
Jeśli nie możesz znaleźć takiej paczki, spróbuj w Windows uruchomić posiadany instalator. Obserwuj, czy w katalogu z plikami tymczasowymi (domyślnie C:\Windows\TEMP) nie pojawi się folder z poszukiwaną zawartością. Jeśli tak, skopiuj go w inne miejsce, dostępne dla Linuksa, bo po zamknięciu instalatora może zostać skasowany.
Wybierz Sterowniki Windows dla urządzeń bezprzewodowych z menu System>Administracja. W przywołanym dialogu kliknij Zainstaluj nowy sterownik, przejdź do folderu
z plikami sterownika i wybierz plik INF. Instalator wgra go i po chwili urządzenie powinno pojawić się na liście w głównym oknie: Sterowniki kart bezprzewodowych.
Zamknij to okno i zrestartuj Ubuntu.
