Oba programy są stale rozwijane (wersje testowane w artykule pochodzą z przełomu kwietnia i maja bieżącego roku) i oferowane bezpłatnie. Warto dodać, że obie aplikacje są produktami wieloplatformowymi, dostępne są edycje nie tylko na Windows, ale również na Linuksa czy Mac OS X. W naszym pojedynku porównywaliśmy wersje na platformę Windows.
VirtualBox (aplikację można pobrać z serwisu PC Format Programy) ma polskojęzyczny interfejs. Co prawda nie wszystkie komunikaty i pozycje menu zostały przetłumaczone, ale i tak korzystanie z tego programu będzie dla wielu użytkowników łatwiejsze od konkurencyjnego VMware Playera.
VirtualBox pozwala przetestować wszystkie liczące się systemy operacyjne. Oficjalnie wspierane są wersje systemu Windows – od archaicznego już dziś Windows 3.1, po najnowszą „ósemkę”, która nie jest jeszcze w pełni ukończona. Oprócz tego możliwe jest zainstalowanie praktycznie dowolnej dystrybucji systemu Linux, a także innych, mniej znanych systemów, jak np. Solaris, Free BSD i inne. VMware Player (aplikację można pobrać z serwisu PC Format Programy) radzi sobie z obsługą systemów minimalnie gorzej, z powodu braku predefiniowanych ustawień dla systemu Windows 8. Nie jest to jednak znaczne ograniczenie, gdyż udało się nam zainstalować Windows 8 na wirtualnej maszynie przygotowanej z ustawieniami właściwymi dla systemu Windows 7.
Przydział zasobów
Podczas tworzenia wirtualnej maszyny istotne jej parametry są automatycznie dobierane w zależności od systemu operacyjnego, który ma działać na wirtualnym komputerze. Oczywiście możliwe jest przydzielenie maszynie wirtualnej większej ilości pamięci, o ile tylko wolnymi zasobami dysponuje rzeczywisty komputer. Obaj uczestnicy pojedynku sugerują nieco inne wartości domyślne dla rożnych systemów.
VirtualBox obsługuje cztery typy wirtualnych dysków: własny format VDI (VirtualBox Disk Image) VMDK (Virtual Machine Disk), VHD (Virtual Hard Disk) oraz HDD (Parallels Hard Disk), w VMware Playerze standardowo można korzystać z dysków VMDK. W obu programach można maszynie wirtualnej przyporządkować rzeczywisty dysk twardy lub partycję.
W trakcie tworzenia wirtualnego dysku użytkownik może określić, czy przestrzeń dyskowa będzie alokowana dynamicznie w zależności od potrzeb systemu, czy też od razu będzie ustawiona na z góry ustaloną wartość. Wybór ma wpływ na wydajność tworzonej maszyny wirtualnej. Dynamiczny przydział (domyślne ustawienie obu programów) oszczędza miejsce, ale oznacza mniejszą wydajność wirtualnego komputera.
Pozostałe urządzenia
VirtualBox wirtualizuje praktycznie wszystkie istotne komponenty komputera, dzięki czemu na wirtualnej maszynie można używać urządzeń podłączanych np. do gniazd USB rzeczywistego komputera. Obsługiwany jest również interfejs USB 2.0, choć nie jest to ustawienie domyślne i wymaga doinstalowania dodatkowego pakietu Oracle VM VirtualBox Extension Pack. Również w przypadku VMware Playera lepszą obsługę sprzętu uzyskamy po instalacji dodatkowego oprogramowania – pakietu VMware Tools. Wymagane dodatki są udostępniane bezpłatnie. W obu programach możliwe jest korzystanie z akceleracji grafiki. Lepiej rozwiązano to w VirtualBoksie, w którym można wybrać, jaki rodzaj grafiki (3D i 2D) ma być sprzętowo przyspieszany. W VM-
ware Playerze nie mamy takiej elastyczności, akcelerację grafiki (tylko 3D) włącza się pojedynczym polem wyboru i nie ma możliwości decydowania o przydziale pamięci wideo.
Korzyści z wirtualnego komputera
Swoboda testowania różnego typu systemów i aplikacji to nie wszystko, co zapewnia wirtualny komputer. Budując kilka wirtualnych maszyn, możesz stworzyć wirtualną sieć LAN i przetestować różne rozwiązania (np. udostępnianie zasobów, przydzielanie uprawnień poszczególnym użytkownikom itp.) przed ich faktycznym wdrożeniem w rzeczywistej sieci.
