Zamiast kabla

Każdy laptop ma interfejs Wi-Fi, a do peceta z łatwością można taką kartę dokupić. Również nowoczesne telewizory są wyposażone w porty sieciowe – najczęściej przewodowe LAN, ale w niektórych wypadkach także Wi-Fi. Jeśli masz taki sprzęt, nic nie stoi na przeszkodzie, aby wykorzystać funkcje sieciowe tych urządzeń, a także znany standard DLNA, który służy do przesyłu filmów, muzyki i zdjęć przez sieć. Dzięki temu rozrywka nabiera zupełnie nowej jakości.

W każdym innym przypadku można wykorzystać dodatkowe adaptery, które bezprzewodowo prześlą obraz i dźwięk z komputera na telewizor albo tylko dźwięk na wieżę audio. Jeszcze inne rozwiązania są dostępne dla smartfonów i tabletów, które mają mniej portów przewodowych, za to każdy z nich ma interfejs bluetooth. Pokażemy kilka różnych rozwiązań, związanych zarówno z komputerami, jak i urządzeniami mobilnymi.

DLNA – sieciowy standard przesyłu multimediów

DLNA to standard komunikacji między komputerami, elektroniką domową i urządzeniami mobilnymi (standaryzacją zajmuje się organizacja o tej samej nazwie). Dzięki niemu rozwiązania różnych producentów są ze sobą zgodne. Do przesyłania multimediów wykorzystują protokół UPnP AV, jednak na obudowach i opakowaniach najczęściej mają oznaczenie w postaci logo DLNA.

Niezbędne elementy

Aby wykorzystać standard DLNA w domu, trzeba przede wszystkim mieć sieć domową – przewodową lub bezprzewodową. Jedno z podłączonych do niej urządzeń pełni rolę serwera, drugie rolę klienta.

W roli serwera można wykorzystać komputer, dysk sieciowy czy telefon. Urządzenie to, a w przypadku systemu Windows odpowiednie oprogramowanie, musi być zgodne ze standardem. Może to być np. Windows Media Player – w ramce piszemy, jak za jego pomocą szybko udostępnić bibliotekę multimediów z komputera. Innym programem może być XMBC czy TVersity, a dla Linuksa uShare czy Rygel.

Jednak najwygodniejszym rozwiązaniem jest dysk sieciowy z wbudowanym serwerem UPnP AV, np. taki, jak Western Digital By Book Live. Wystarczy „wrzucić” pliki na taki dysk, by były dostępne w całej domowej sieci.

Klientem odtwarzającym multimedia z serwera DLNA może być odpowiedni program pracujący na komputerze, smartfonie lub tablecie. Jednak najlepiej, gdy jest to nowoczesny telewizor, który oprócz emitowania programów ma zestaw funkcji sieciowych, w tym odtwarzacz multimediów obsługujący wiele różnych formatów plików. Powinien mieć wyraźne oznaczenie DLNA, choć wielu producentów zamiast tego stosuje własne nazwy, np. Samsung AllShare.

Warto dodać, że część urządzeń może pełnić rolę zarówno serwera, jak i klienta. Są to np. dyski multimedialne, które mogą przechowywać pliki i udostępniać je w domowej sieci. Jednocześnie są one podłączone do telewizora oraz sprzętu audio i mogą odtwarzać filmy, muzykę i zdjęcia bezpośrednio z sieci, np. z peceta.

Czego nie robi DLNA

Korzystając z DLNA, trzeba zdawać sobie sprawę, że nie jest to rozwiązanie do przesyłania dowolnych plików czy udostępniania pulpitu Windows. Jego rolą jest wyłącznie strumieniowe przesyłanie multimediów. Nie jest to więc sposób np. na przeglądanie internetu na dużym ekranie.

Ponadto serwery UPnP AV udostępniają media w postaci bibliotek, a nie struktury katalogów. Zatem udostępniają wszystko „jak leci”, a odtwarzacz musi sobie odpowiednio skatalogować całą treść. Na przykład w wypadku plików MP3 niezbędne jest ich tagowanie (np. za pomocą programu Mp3tag), by możliwe było sortowanie według artysty, albumu, gatunku. Podobnie jest ze zdjęciami i filmami. Osobom, które wcześniej nie stosowały tego typu oznaczeń, może się to wydawać czasochłonne i uciążliwe. Jednak ma ogromny plus – po przebrnięciu przez proces tagowania pozwala wyszukiwać materiały według różnych kryteriów.

W polskich warunkach minusem DLNA jest też brak możliwości przesyłania napisów wraz z filmem, jeżeli są one w osobnych plikach. Serwer UPnP AV jest przystosowany jedynie do strumieniowania wideo, a nie plików w formacie TXT. Rozwiązaniem jest np. wklejenie na stałe napisów do filmu (za pomocą programu Format Factory).