Procedura testowa
W pierwszym kroku ocenie podlegały użyte materiały, wygląd zewnętrzny i jakość wykonania. Punktowaliśmy elementy panelu sterującego, liczbę dostępnych z zewnątrz zatok (5,25” i 3,5”) oraz ewentualne wyposażenie dodatkowe. W kolejnej części testu poddawaliśmy ocenie wnętrze: od obsługiwanych formatów płyt głównych, przez obecność wentylatorów i miejsc montażowych dla nich oraz chłodzenia wodnego, miejsc montażu dysków 3,5” i 2,5”, maksymalną dopuszczalną długość karty graficznej i wysokość chłodzenia procesora, aż po wygodę montażu komponentów. Instalowana była płyta główna w formacie ATX (wszelkie detale w ramce opisującej platformę testową), na której za powietrzne chłodzenie procesora odpowiadał zestaw dwuwieżowy i dwuwentylatorowy. Karta graficzna – najbardziej prądożerny model – wymagała podłączenia dwóch wtyczek 8-pinowych, co wymuszało konieczność przełożenia dwóch kabli PCIe. Symulując rzeczywiste warunki montażowe, wykorzystaliśmy zasilacz o standardowej głębokości 140 mm z pełnym okablowaniem.
Oceny subiektywne uzupełniliśmy pomiarami temperatur procesora i karty graficznej – bazowaliśmy na danych z czujników umieszczonych w tych podzespołach. Pierwszy odczyt odnosił się do sytuacji spoczynkowej (w praktyce wyświetlania pulpitu Windowsa), przy czym z pomiarem wartości czekaliśmy do ich ustabilizowania się (dotyczy to przede wszystkim GPU). Drugie sprawdzenie temperatur odbywało się w warunkach maksymalnego równoczesnego obciążenia i procesora, i karty graficznej. Pod uwagę brana była największa osiągnięta wartość.
Jeśli obudowa była wyposażona w wentylatory, to – o ile to było możliwe – wszystkie podłączaliśmy do płyty głównej, która sterowała ich prędkością obrotową na podstawie temperatury procesora (w UEFI wybrany był tryb cichy, którego charakterystyka nakazuje osiągnięcie połowę maksymalnej wydajności chłodzenia po przekroczeniu 50°C, a maksymalnej po 65°C). Korzystaliśmy z wbudowanego kontrolera obrotów, jeśli wtyczki wentylatorów podłączonych do niego nie były standardowe i uniemożliwiały skorzystanie z gniazd na płycie głównej.
Podsumowanie testu
Podstawowy wniosek po przetestowaniu ośmiu obudów wyciągniemy z danych z dołu tabeli. Otóż z jednym tylko wyjątkiem mamy tam wartości wyraźnie przekraczające czwórkę, przy czym każdy z modeli zasłużył na ocenę co najmniej dobrą. I taka też jest zasadnicza konkluzja naszego sprawdzianu: nikt nie został zdyskwalifikowany, a obecność takich czy innych słabości trzeba rozważyć w charakterze kompromisu. Znalazła więc potwierdzenie postawiona na wstępie teza, że w kwocie oscylującej w granicach 250 zł (a nawet znacznie niższej) proponowany jest sprzęt godny uwagi.
Wszędzie dwie komory
Wszystkie obudowy mają dwukomorową konstrukcję – jak widać, jest to cecha, która zagościła na dobre. Pożegnaliśmy też zewnętrzne zatoki 3,5”, a ich więksi kuzyni także wydają się być w odwrocie. Istotnym akcentem są filtry przeciwkurzowe z magnetycznym mocowaniem – nie ma go jedynie Chieftec, ale ta obudowa po prostu ma blachę ze wszystkich stron i nie umożliwia montażu wentylatorów w tym miejscu. Na lewym boku dominują pokrywy szklane i akrylowe – jest tak w sześciu modelach i chyba wypada się z tym pogodzić, a przy okazji ucieszyć, że szkło hartowane nie pojawia się tylko w drogim sprzęcie. Materiał ten trafił też na front (dwa razy) oraz na prawy bok (raz). Okazuje się, że w tym ostatnim przypadku jest to o tyle dyskusyjne, że przy niewielkiej przestrzeni z tej strony (iBOX TC95) trudno o ładne ułożenie okablowania, co skutkuje widokiem o miernych walorach estetycznych.
Panele przednie to dobrze znana pieśń: zawsze mają co najmniej dwa złącza USB, gniazda mikrofonu i słuchawek, włącznik i przycisk resetu oraz dwie diody sygnalizacyjne. Porty USB są niestety tylko typu A i prawie zawsze dwa w standardzie 3.0 (USB 3.1 Gen1). Niezrozumiałym wyjątkiem jest Irid 300, w którym są dwa USB 2.0 i tylko jeden szybszy interfejs. W ciekawy sposób rozwiązano kwestię umiejscowienia panelu w Armisie AR7: front jest symetryczny i umożliwia zmianę miejsca montażu z góry na dół. Niektóre obudowy wyposażono w kontrolery obrotów wentylatorów, które czasem sterują też pracą podświetlenia. W tym zakresie prym wiodą oba modele firmy iBOX: dostarczane są bowiem nie tylko z wentylatorami z diodami LED, ale także z osobną, 30-centymetrową listwą LED oraz pilotem do sterowania.
Wyrównany poziom
Bardzo cieszy to, że jakość wykonania testowanych egzemplarzy jest co najmniej dobra. Mowa tu o spasowaniu elementów, użytych materiałach czy jakości ich połączeń – uchybienia są drobne. Nie ma żadnych ostrych krawędzi z jednym jednakże wyjątkiem: często spodnie strony wierconych otworów mają niewielkie zadziory, które nie tyle stanowią zagrożenie dla dłoni, co potencjalnie mogą uszkodzić izolację kabli. Drugi minus to kiepskie filtry przeciwkurzowe pod zasilaczem. Brak jakiegokolwiek usztywnienia (i zbyt duże ich rozmiary w Cooler Masterach) powodują, że o ile da się je bez problemu wyjąć, to ich założenie wymaga co najmniej solidnego odchylenia obudowy. Uwaga ta nie dotyczy tylko obu modeli iBOX-ów (filtry mają magnes) i Armisa z SilentiumPC. Inne felery to zbyt wiotka blaszana pokrywa w modelu Chiron TC93, źle przetłoczona blacha w modelu Genesis Irid 300 czy sprawiające tandetne wrażenie ramki do montażu dysków w SilentiumPC Regnum RG4T.
Schemat budowy wewnętrznej opisywanych obudów jest właściwie taki sam, ale to różnice w jego zastosowaniu decydują o tym, na ile komfortowo montuje się poszczególne składowe komputera. Niezależnie od konkretnego układu np. przepustów kablowych we wszystkich obudowach można osiągnąć ten najbardziej pożądany stan, czyli jak najmniejszą długość kabli w obszarze przepływu powietrza. W kwestii wygody najwięcej do nadrobienia jest przy montażu „elektrowni”: wkładając zasilacz w rozmiarze 140 mm, przy przeznaczonej nań wnęce o długości 225–235 mm (było sześć takich modeli), nie można odkładać na koniec wciśnięcia w pozostałe miejsce nieużywanych przewodów – trzeba to zrobić od razu przy instalacji. O wiele długości z przodu jest za to komfort instalowania płyty głównej – idealnie jest w Cooler Masterach, a na drobną przyganę zasłużyły tylko Genesis (mało miejsca) oraz Chieftec (płyta ATX zasłania aż trzy przepusty kablowe). Drażniącym detalem są zaślepki osłaniające wkręty mocujące karty rozszerzeń – ani to eleganckie, ani wygodne.
Czas na wyniki pomiarów. Zanotowane temperatury jasno wskazują, że realna możliwość dobrego chłodzenia podzespołów oznacza konieczność instalacji co najmniej jednego wentylatora oraz zapewnienia dostatecznej ilości przepływającego powietrza. Dlatego wyposażony w ażurowy front z zamontowanymi trzema „śmigłami” iBOX Chiron TC93 osiągnął tak dobre wyniki, a nieco tylko ustępuje mu SilentiumPC Regnum RG4T (ażur + dwa wentylatory). Co więcej, nawet „akwarium” – czyli iBOX TC95 – którego szklany front jest dość mocno odsunięty od szkieletu obudowy, pozwala na lepszy „oddech” niż zabudowany Armis AR7 (wąskie, pionowe wloty powietrza). Sumarycznie jednak oceniając chłodzenie – osiągnięte temperatury maksymalne są na poziomie, który nie stanowi problemu ani dla procesora, ani dla karty graficznej.
