Jest też „ale”
Entuzjastyczny ton zwykle towarzyszący doniesieniom o spektakularnych postępach na polu medycyny przyszłości i atrakcyjnych cyfrowych medycznych gadżetach, studzą dziennikarze brytyjskiego tygodnika „Nature”. Ich zdaniem wiele raportów na temat nowych narzędzi diagnostycznych opartych na sztucznej inteligencji nie jest wiarygodnych. Dla przykładu – w 2017 r. opublikowano badania, na podstawie których stwierdzono, że SI zdiagnozowała raka sutka skuteczniej niż kilkunastoosobowy zespół patologów. Jednak podczas dokładniejszego sprawdzenia danych okazało się, że patologom dano jedynie minutę na przyjrzenie się skanom i rozpoznanie. Gdy pozwolono im na dłuższą obserwację byli w stanie skuteczniej niż komputer wykryć trudniejsze przypadki.
Podobne wątpliwości związane z medycyną jutra można mnożyć. Gros pytań budzi choćby dostęp do wrażliwych danych pacjentów, którego wymaga praca aplikacji czy narzędzi diagnostycznych. Nie tak dawno mógł się o tym przekonać Google, którego projekt DeepMind Health (https://deepmind.com) wywołał w Wielkiej Brytanii sporo kontrowersji. Narzędzia internetowe uruchamiane w ramach platformy DeepMind mają pomagać w diagnozie personelowi medycznemu i samym pacjentom. Krytyka rozgorzała, gdy londyński Royal Free Hospital, aby przetestować cyfrowy system ostrzegania przed urazami nerek, dostarczył serwisowi DeepMind dane ok. 1,6 miliona pacjentów bez ich wyraźnej zgody. Brytyjska opinia publiczna uznała wówczas motywy gigantów technologicznych związane ze służbą zdrowia za „mocno podejrzane”.
Wątpliwości co do kierunku, w którym zmierza medycyna 2.0, zgłaszają też autorzy raportu na temat wyzwań etycznych, społecznych i politycznych wynikających z wykorzystania SI w opiece zdrowotnej, przygotowanego na zlecenie organizacji Wellcome Trust. Ich zdaniem algorytmy skupiając się wyłącznie na danych mierzalnych – obrazach, dokumentacji medycznej i wynikach badań krwi – nie uwzględniają sygnałów niewerbalnych, które lekarz ogólny może zaobserwować podczas spotkania z pacjentem, lub informacji na temat sytuacji społecznej i osobistej chorego. Jeśli oczywiście nie będzie odgradzał się od niego cyfrowymi goglami albo ekranem smartfona.
Medycyna na start (up)
Na pomysł leczenia zeza za pomocą wirtualnych okularów wpadł warszawski startup RemmedVR. Dzięki specjalnym wirtualnym goglom oraz oprogramowaniu VR powstałemu przy współpracy z ekspertami okulistyki dziecięcej mali pacjenci będą mogli leczyć się przez zabawę. Możliwość wyświetlania innego obrazu dla każdego oka sprawi, że korekta wzroku będzie precyzyjniejsza i szybsza. Narzędzie do wirtualnej terapii wzroku znajduje się obecnie w fazie testowej.
http://remmed.vision/
Biolumo to urządzenie wymyślone przez czwórkę naukowców i przedsiębiorców z Trójmiasta, którego zadaniem jest szybkie dobranie odpowiedniego antybiotyku do konkretnej infekcji. Wystarczy, że lekarz umieści wymaz z gardła czy próbkę moczu wewnątrz aparatu, a w ciągu sześciu godzin (a więc znacznie szybciej niż podczas korzystania z antybiogramu) otrzyma wynik. Biolumo znalazło się na prestiżowej liście Global Digital Health 100, czyli stu technologii medycznych o największym potencjale rozwoju, a prototypem aparatu interesują się medyczne rynki m.in. Francji i Niemiec.
http://www.biolumo.eu/
Entuzjastyczny ton zwykle towarzyszący doniesieniom o spektakularnych postępach na polu medycyny przyszłości i atrakcyjnych cyfrowych medycznych gadżetach, studzą dziennikarze brytyjskiego tygodnika „Nature”. Ich zdaniem wiele raportów na temat nowych narzędzi diagnostycznych opartych na sztucznej inteligencji nie jest wiarygodnych. Dla przykładu – w 2017 r. opublikowano badania, na podstawie których stwierdzono, że SI zdiagnozowała raka sutka skuteczniej niż kilkunastoosobowy zespół patologów. Jednak podczas dokładniejszego sprawdzenia danych okazało się, że patologom dano jedynie minutę na przyjrzenie się skanom i rozpoznanie. Gdy pozwolono im na dłuższą obserwację byli w stanie skuteczniej niż komputer wykryć trudniejsze przypadki.
