Grafika w stylu retro

Formaty plików

Podczas zapisywania grafiki pikselartowej bardzo ważny jest wybór odpowiedniego formatu pliku. Ze względu na znaczenie detali niezbędne jest użycie formatu zapisu, który nie będzie ingerował w strukturę obrazu. Z tego względu wykluczone są wszelkie formaty wykorzystujące kompresję stratną, w szczególności JPEG. Ze względu na paletę kolorów, która jest ograniczona, przyjazne pixel artowi są wszelkie formaty z kolorem indeksowanym takie jak GIF i PNG. Ten pierwszy w szczególności przeżywa swój renesans, także dzięki możliwości zapisywania animacji.

Podstawowe „zasady” pixel artu

Jeśli obraz ma być uznany za przykład pixel artu, twórca musi trzymać się ściśle określonych reguł. Przede wszystkim nie można używać narzędzi do automatycznego wygładzania krawędzi (antyaliasingu). Jeśli w programie typu Photoshop lub dowolnym innym nowoczesnym programie graficznym utworzy się obiekt rastrowy, np. czarne koło na białym tle, jego krawędzie zostaną automatycznie wygładzone poprzez dodanie na krawędziach pikseli o różnym stopniu szarości. Dzięki temu na ekranie obraz będzie gładko wtapiał się w tło. W przypadku pixel artu twórca, który chce wygładzić krawędzie, musi ułożyć piksele ręcznie, samodzielnie je rozjaśniając, co daje zupełnie inny efekt estetyczny. Podobnie musi odbywać się tworzenie przejść między kolorami. Zamiast automatycznego ditheringu, który jest używany do uzyskiwania płynnych gradientów, w pixel arcie twórca musi sam ułożyć przejście z pojedynczych pikseli. Efekt nigdy nie będzie tak precyzyjny jak w przypadku automatycznego ditheringu, ale właśnie ta niedoskonałość nadaje pracom pikselartowym unikatowy charakter retro.

Oprócz ręcznego antyaliasingu oraz ditheringu grafik wykorzystuje szereg innych technik. Ważną umiejętnością jest układanie krawędzi bez brzydko wyglądających zacięć (jaggies), a także skomponowanie palety barw tak, by nie była nadmiernie rozbudowana – musi liczyć maksimum 256 kolorów. Utalentowani twórcy potrafią złożyć cieniowany obraz przy użyciu zaledwie kilkunastu barw. Częstą praktyką jest wykorzystywanie zeskanowanych odręcznych rysunków i ich późniejsza digitalizacja. Więcej na temat technik pikselartowych można przeczytać w wielu poradnikach internetowych, np. http://pcformat.pl/u/2397.

Aplikacje internetowe

Choć obrazy w stylu pixel art można tworzyć w każdym standardowym programie graficznym, który obsługuje obrazy rastrowe, lepiej wykorzystać do tego celu aplikacje, które mają dedykowane narzędzia do przygotowywania pixel artu, a także siatki ułatwiające komponowanie obrazu z pojedynczych pikseli. Najwygodniej skorzystać z jednej z licznych aplikacji internetowych.

Doskonałym miejscem, w którym można rozpocząć przygodę z pixel artem, jest serwis Piskelapp, który pozwala na tworzenie, przechowanie i udostępnianie obrazów. Edytor ma wbudowane narzędzia do tworzenia linii, wypełnień, a także do ręcznego ditheringu i antyaliasingu. Tworzenie rozbudowanych obrazów jest możliwe dzięki warstwom, a do zarządzania paletą kolorów służy osobne okno dialogowe. Piskelapp ma także narzędzie do animacji. Do projektu można dodawać kolejne klatki, które automatycznie są przekształcane w fazy animacji. Jej podgląd jest automatycznie aktualizowany w miarę postępów w pracy. Aplikacja jest rozwijana na zasadzie open source. Oprócz wersji online można pobrać kompilacje do pracy lokalnej dla wszystkich systemów operacyjnych. W serwisie można także hostować własne prace. Do zalogowania się niezbędne jest konto Google.

Kolejnym serwisem, który można polecić, jest Piq. Są w nim dostępne narzędzia automatyzujące wygładzanie krawędzi i przejść między kolorami. Choć nie są one zgodne z najbardziej restrykcyjną interpretacją zasad pixel artu, początkującym mogą pomóc w uczeniu się techniki. Jeśli nie chcesz mierzyć się z pokusą porzucenia pikselartowej ortodoksji, skorzystaj z aplikacji internetowej Pixilart, która ma wyłącznie podstawowe narzędzia do rysowania linii, punktów oraz rozjaśniania i przyciemniania pikseli.

Programy desktopowe

Ciekawą propozycją dla osób, które preferują aplikacje desktopowe, jest GrafX2. Ten edytor jest wyspecjalizowany w tworzeniu obrazów w 256 kolorach i ma wbudowane wszystkie narzędzia do tworzenia grafiki pixel art. Miłośników stylu retro ucieszy interfejs programu, który przypomina ten znany z edytora Brilliance opracowanego z myślą o komputerze Commodore Amiga.

Osoby profesjonalnie zajmujące się projektowaniem grafiki używanej w grach lub internecie często używają komercyjnych programów takich jak Pro Motion, który stanowi najbardziej rozbudowane narzędzie do tworzenia pixel artu, a także Aseprite, który jest specjalistycznym narzędziem do tworzenia animowanych sprite’ów do gier, przede wszystkim na platformy mobilne. W sieci można znaleźć starsze, bezpłatne wersje tej aplikacji.

Pierwszy program graficzny – SuperPaint

Najlepszym dowodem na to, że pixel art jest silnie zakorzeniony w pionierskiej erze grafiki komputerowej, jest to, że obrazy w tej stylistyce tworzył pierwszy w historii edytor graficzny SuperPaint. Program powstał w latach 70-tych w słynnych laboratoriach firmy Xerox w Palo Alto, gdzie m.in. opracowano pierwszy graficzny interfejs użytkownika z myszką i oknami. Aplikacja wykorzystywała komputer z buforem ramki, czyli dedykowaną pamięcią RAM w podsystemie graficznym, która przechowywała informacje o układzie i kolorze pikseli obrazu (obecnie taki układ to tylko drobny element karty graficznej). Rysowanie obywało się za pomocą tabletu z rysikiem, a menu programu pod względem dostępnych narzędzi było zaskakująco bliskie temu, co można znaleźć we współczesnych aplikacjach do tworzenia pixel artu. Maszyna z SuperPaintem była wyposażona także w interfejs do digitalizacji obrazu analogowego i ponownej konwersji cyfrowo-analogowej, co pozwalało na wykorzystanie systemu do tworzenia grafiki na potrzeby telewizji. Po raz pierwszy wykorzystano narzędzie do zaprezentowania przebiegu misji Pioneer, której celem było stworzenie radarowej mapy powierzchni Wenus, w paśmie widzialnym niewidocznej ze względu na gęstą atmosferę.

​​​​​