Nazwę tę zaproponował Kevin Ashton w 1999 roku. Naukowiec z uniwersytetu Massachusetts określił w ten sposób technologię pozwalającą urządzeniom elektronicznym na gromadzenie za pomocą różnych sensorów informacji, od których będzie później uzależnione dalsze ich działanie. Ashton to przedstawiciel grupy badawczej Auto-ID-Lab, autorów radiowego systemu identyfikacji (RFID). Pierwszym zastosowaniem RFID były „naklejki” identyfikujące przy bramkach przedmioty wynoszone nielegalnie ze sklepu. Naukowcy szybko zauważyli, że technologia może także wspomóc przetwarzanie danych gromadzonych przez czujniki.
Nie mniej istotna jest liczba mnoga w nazwie. By Internet Rzeczy w ogóle zaistniał, konieczna jest współpraca większej liczby urządzeń. Najprostszym przykładem obrazującym działanie tego typu tworu jest GPS. Dzięki sieci satelitów i danych o prędkości pojazdów na drodze aplikacja potrafi wywnioskować, że gdzieś powstał korek i poprowadzić użytkownika niekoniecznie najkrótszą, za to najszybszą trasą.
Perspektywy na przyszłość
W koncepcji Internetu Rzeczy najbardziej istotne jest to, że połączone w sieć przedmioty potrafią gromadzić i analizować określone dane bez udziału człowieka. Ashton porównuje współczesne komputery do istot, które oprócz wykonującego operację mózgu zyskały zmysły szybsze i dokładniejsze niż ludzkie. Jako datę narodzin tego systemu podaje się najczęściej rok 2008, kiedy to liczba podłączonych do sieci urządzeń przekroczyła liczbę ludzi na kuli ziemskiej.
Według szacunków International Data Corporation rynek Internetu Rzeczy ma do 2025 roku osiągnąć wartość od 4 do 11 bilionów dolarów. Tempo wzrostu jest znaczące, bo jeszcze w 2016 roku było to „skromne” 200 miliardów. Podobny rozstrzał można zaobserwować, jeżeli chodzi o prognozowaną liczbę takich inteligentnych urządzeń. IDC spodziewa się, że będzie to od 25 do nawet kilkuset miliardów. Problemy statystyków wiążą się głównie z tym, że cały czas jesteśmy świadkami wymyślania nowych, ciekawych zastosowań.
W cieniu Big Data
Wszystko to wiąże się też z coraz większą ilością przetwarzanych danych. Dlatego z Internetem Rzeczy nierozerwalnie związane jest modne ostatnio pojęcie Big Data, systemów gromadzenia i analizowania danych. Na podstawie zbieranych przykładowo na Facebooku informacji system taki jest w stanie wyświetlać reklamy, które mogą rzeczywiście zainteresować odbiorcę. Wykazano też jednak wpływ Big Data na wyniki wyborów prezydenckich w USA – obecny prezydent Donald Trump miał wykorzystać tego typu narzędzia do promocji własnej kandydatury. Po tych zdarzeniach Big Data nie do końca kojarzy się już tylko z personalizowaniem reklam czy tworzeniem PR-u na zamówienie.
Nazwa ta zyskała złą sławę, tymczasem algorytmy gromadzenia i analizy znaczącej ilości danych (nawet kilkuset terabajtów dziennie) zwiększają możliwości Internetu Rzeczy. Przykładem współpracy obu systemów może być choćby park rozrywki Disney World, w którym analiza danych z opasek klientów o czasie spędzanym przy poszczególnych atrakcjach czy najpopularniejszych trasach pozwala automatycznie zarządzać pracownikami tak, by efektywnie rozładowywać kolejki.
