Każdy potrzebuje innego komputera i może wydać na niego inną kwotę. Może to być wydajny sprzęt do gier, przeciętny komputer do codziennego użytku albo bardzo tani pecet do biura. Dlatego przygotowaliśmy po sześć konfiguracji bazujących na platformach AMD oraz Intela, począwszy od wydajnych urządzeń, kończąc na konstrukcjach bardzo tanich.
Do komputerów należy doliczyć system i urządzenia peryferyjne, które będą zależne od preferencji użytkownika. Na przykład do tańszego sprzętu może trafić Linux, żeby nie podnosić ceny całej konfiguracji, a w droższych komputerach przeznaczonych do grania znajdzie się Windows. Podobnie można postąpić z monitorem – większości osób wystarczy tani model Full HD, ale niektórzy mogą potrzebować dużego, 29-calowego modelu z matrycą IPS.
Duży, średni czy mały?
Pecet nie musi być wielką blaszaną skrzynią, ale najbardziej rozbudowane komputery nadal wymagają dużych obudów. Zmieści się w nich płyta główna ATX, kilka kart rozszerzeń, duży zestaw chłodzenia procesora, kilka dysków twardych. Wszystkie te komponenty mogą być chłodzone za pomocą zestawu wydajnych wentylatorów.
Tylko kto potrzebuje aż takiego sprzętu? Prawie nikt. Dlatego połowa proponowanych przez nas konfiguracji korzysta z płyt i obudów formatu micro-ATX (mATX). Są zdecydowanie mniejsze, ale i tak dają bardzo duże możliwości rozbudowy komputera: o kilka kart rozszerzeń, dysków, napędów optycznych itd. To idealny wybór niemal dla każdego użytkownika.
W najtańszych pecetach wykorzystaliśmy komponenty formatu mini-ITX (mITX) – płyty główne o wymiarach 17x17 cm, a także malutkie obudowy. Mimo że komputery są tanie i niezbyt szybkie, nie należy wiązać formatu mITX z małą wydajnością. Istnieją płyty tego typu (dla graczy), w których można zamontować procesor Intel Core i7 albo AMD A10 oraz wydajną grafikę.
AMD czy Intel?
Obecnie mamy do wyboru platformy dwóch producentów – obaj mają swoich wiernych fanów, dla których odpowiedź na tak postawione pytanie jest bardzo prosta. Jeśli jednak nie wiesz, co wybrać, przedstawimy pokrótce zalety i wady obu rozwiązań.
AMD ma obecnie aż trzy różne platformy – AM1 do najtańszych komputerów po kilkaset złotych, FM2+ do tzw. układów APU ze zintegrowaną grafiką do okazjonalnego grania, a także AM3+ do najwydajniejszych procesorów FX. Podział jest więc logiczny – platformę wybierasz w zależności od potrzeb. Jednak ta oferta ma kilka wad: brak zgodności między platformami, konieczność stosowania drogich pamięci DDR3–2133 lub DDR3–1866, niezbyt dobra wydajność zintegrowanej grafiki, spory pobór energii.
Intel ma w zasadzie jedną platformę LGA1150, w której można instalować układy Celeron, Pentium, aż po wydajne procesory Core i7. Daje to znacznie większe możliwości robudowy. Wszystkie układy współpracują z pamięciami DDR3
–1333 lub DDR3–1600, choć w najlepszych płytach głównych można instalować szybsze.
Wszystkie układy Intela mają zintegrowaną grafikę – nawet te, w których nie jest ona potrzebna (wiadomo, że do wydajnego procesora użytkownik i tak dokupi wydajną kartę). Grafika pod względem wydajności zaczyna doganiać zintegrowane układy AMD Radeon, ale nadal nie wystarcza nawet średnio zaawansowanym graczom.
Cechą rozwiązań Intela jest ich powolna ewolucja – każda kolejna generacja układów przynosi niewielkie usprawnienia. Dla niektórych jest to zaleta, bo producenci oprogramowania mogą stopniowo rozwijać aplikacje, ale dla niektórych wada, bo „w procesorach Intela nic się nie dzieje”. Jednak patrząc na przykłady z historii, taka droga wydaje się słuszna.
