Płaski ekran z 3D

W cyfrowym kinie

Obejrzeć trójwymiarowy film możesz w kinie iMax (działa w Katowicach, Krakowie, Poznaniu, Łodzi i Warszawie). Seanse trwają ok. 45 minut, a cena biletu dla dorosłych, w zależności od kina i dnia tygodnia nie przekracza 24 złotych. Kino korzysta z technologii polaryzacyjnej oraz migawkowej – w zależności od seansu (widz otrzymuje specjalne okulary). Filmy są rejestrowane za pomocą specjalnych kamer, ważących 113 kilogramów, na taśmie o nietypowej wielkości klatki 70 mm (tradycyjnie 35 mm). Kinowy ekran ma także nietypową wielkość 18 na 24 metry i dodatkowo – aby polepszyć jakość obrazu – jest lekko zakrzywiony. Do wyświetlania obrazu wykorzystuje się chłodzone wodą projektory wyposażone w dwie lampy projekcyjne o mocy 15 kW każda.

Z trójwymiarowym obrazem zetknął się każdy, kto odwiedził cyfrowe kino iMax lub przeglądał kolorowe czasopisma 3D, w których kontury przedmiotów i postaci są otoczone kolorowymi obwódkami. Po założeniu specjalnych okularów, z jednym szkłem w kolorze czerwonym, a drugim zielono-niebieskim (cyan), widz odnosi wrażenie, że obraz jest trójwymiarowy. Przez lata pomysł ten był modyfikowany i udoskonalany, aby efekt przestrzenności był jak najlepszy, a i jakość całego obrazu wysoka. Większość dostępnych obecnie rozwiązań wymaga od widza założenia specjalnych okularów. Ale pojawiają się też technologie, które obywają się bez nich.

Oprócz specjalnych telewizorów i monitorów 3D do trójwymiarowych projekcji potrzebne są filmy lub gry z trójwymiarowym obrazem. Niestety, każda z technologii wyświetlania obrazu 3D potrzebuje innego sposobu przygotowania materiałów.

Załóż kolorowe szkła

Podstawowym warunkiem wywołania wrażenia trójwymiarowości jest dostarczenie do lewego i prawego oka dwóch różniących się nieco, np. zarejestrowanych pod różnym kątem, obrazów. Dotyczy to wszystkich technik tworzenia obrazu 3D.

Najprościej wymóg ten realizują tzw. obrazy anaglifowe. Do zróżnicowania dwóch obrazów docierających do oczu widza są wykorzystywane kontury w dwóch kolorach – najczęściej czerwieni i cyanu. Obraz anaglifowy jest niewyraźny dla widza bez specjalnych okularów – wokół przedmiotów widać dwukolorowe obrysy, a całość jest rozmyta. Sytuacja zmienia się po założeniu okularów z czerwoną folią w jednym i cyanową w drugim okularze. Folie przepuszczają przede wszystkim światło w swoim kolorze, tłumiąc pozostałe barwy, dzięki czemu do każdego oka dociera odrobinę zmieniony obraz.

Technologia anaglifowa jest najprostsza i jednocześnie najtańsza w realizacji. Szczególnie obecnie, gdy niezbędny materiał trójwymiarowy można przygotować za pomocą obróbki cyfrowej, podczas gdy dawniej potrzebne do tego były dwie kamery z nałożonymi kolorowymi filtrami. Także okulary są na tyle tanie w produkcji, że czasami służą do jednorazowego użytku.

Obraz anaglifowy może wyświetlać każdy kolorowy telewizor, a wykorzystujące tę technologię filmy – wraz z potrzebnymi okularami – można bez problemu kupić na internetowych aukcjach (w cenie normalnego filmu DVD). Ostatnio efekt przestrzenności wykorzystujący anaglif pojawił się również w grach komputerowych współpracujących ze specjalnym sterownikiem firmy Nvidia. Okulary trzeba dokupić samemu, np. na Allegro za 2 zł sztuka.

Więcej na temat tworzenia filmów i obrazów anaglifowych (także na domowym komputerze) możesz się dowiedzieć pod adresem www.3dstereo.com.pl, a przykładowe trójwymiarowe obrazki obejrzysz pod adresem http://stereos.com.pl.