Ślepe zaułki technologii
Projektując maszynę różnicową, Charles Babbage wyprzedził swoją epokę o ok. 150 lat. Urządzenia nie udało się zbudować w jego czasach, bo technologia stała na zbyt niskim poziomie. Dopiero w 1991 roku ukończono konstrukcję z brązu i stali zgodną z jego wytycznymi – wielki kalkulator do dziś stoi w londyńskim Muzeum Nauki. I działa!
Urządzenie nie ma wiele wspólnego ze dzisiejszymi komputerami, ale jego możliwości zadziwiają – napędzane zwyczajną korbą, jest w stanie wykonywać obliczenia z dokładnością do 31 cyfr po przecinku. Dzieło Babbage’a jest przykładem doskonałego pomysłu, który powstał zbyt wcześnie. Dziś wynalazcę tytułuje się bez cienia ironii „ojcem informatyki”.
Komputer osobisty Coleco Adam zaprojektowano z myślą o uczniach, którzy mieli za jego pomocą odrabiać lekcje i oczywiście grać w gry. W 1983 roku specyfikacja maszyny wyglądała doskonale: 80 KB RAM-u, wbudowany napęd taśmowy, precyzyjna drukarka, do tego pokaźna biblioteka oprogramowania.
Niestety uruchamiany Adam emitował silny impuls elektromagnetyczny, który mógł całkowicie wymazać zawartość znajdujących się w pobliżu nośników taśmowych. Co gorsza, instrukcja wyraźnie mówiła, by umieszczać taśmę w napędzie przed włączeniem komputera. Później na obudowach znalazły się naklejki ostrzegające przed tą wadą, ale instrukcji nigdy nie zmieniono. Adamowi nadal zdarzało się więc przypadkowe „samobójstwo” przez usunięcie programu.
Kolejną poważną wadą konstrukcyjną komputera było zasilanie, które pochodziło bezpośrednio... z drukarki. Jeśli jej nie było, Adama nie dało się w ogóle uruchomić! Łącznie firma Coleco sprzedała jedynie 350 000 jednostek tego modelu w latach 1983 i 1984, później zaprzestano produkcji.
Lata 80. ubiegłego wieku były okresem wojny między Apple’em i IBM. Firmy dryfowały w stronę sektora premium, więc ich produkty nie były tanie, czasem jednak przesadzano z ich ceną. Apple III z 1980 roku był następcą lubianego Apple II. Mógł wyświetlać 80 kolumn tekstu, miał zegar i klawiaturę numeryczną, obsługiwał też programy z Apple II. Fantastycznie, szkoda jedynie, że kosztował... 7800 dolarów! Nie został najlepiej sprzedającym się komputerem, ale największa porażka miała dopiero nadejść. W 1983 roku pojawiła się Lisa, maszyna bardzo zaawansowana technologicznie. Kosztowała aż 9 995 dolarów, co w przeliczeniu na dzisiejszą wartość tej waluty oznacza zawrotną sumę 24 000 dolarów! Owszem, odbiorcy byli zainteresowani kupnem komputerów o podobnych możliwościach, ale nie za takie pieniądze.
Ich oczekiwania spełniło IBM
i wkrótce na biurkach zapanowały komputery IBM PC. Sukces sprawił, że rok później powstał IBM PCjr. „Junior” miał dominować w domach niczym IBM PC W biurach, ale kosztujący ok. 800 dolarów pecet okazał się po prostu zbyt drogi, przez co jedynie 10 proc. przewidywanego rynku wykazało zainteresowanie kupnem. Ponadto ten szumnie zapowiadany rewolucyjny komputer domowy był niekompatybilny z jednostkami biurowymi i miał bardzo nietypowo wykonaną klawiaturę, która skutecznie zniechęcała do pisania.
Wszyscy znają nośniki danych sprzed lat: taśmy, dyskietki i płyty CD. Niewielu jednak słyszało np. o Laser Discu. Te płyty wyglądały jak zwyczajne DVD, ale miały niemal 30 cm średnicy! Ich produkcję rozpoczęto w roku 1978 (pierwszym filmem, który uwieczniono w tej technologii, były „Szczęki”) i zakończono dopiero... siedemnaście lat temu. Problem polegał na tym, że Laser Disc mimo sporych rozmiarów mógł pomieścić jedynie godzinę filmu zapisanego na obu stronach płyty.
Kolejnym z zapomnianych nośników są dyski Zip. Zamierzenie twórców było proste: chcieli zastąpić dyskietki 3,5” czymś o większej pojemności. Stworzyli więc zewnętrzne napędy obsługujące dyski Zip o średnicy niespełna 9 cm. Niestety nie stały się zbyt popularne, więc by przenieść dane z komputera na inny, najczęściej trzeba było zabierać ze sobą cały napęd.
Ostatni z dysków nigdy nie został wypuszczony na rynek – a szkoda, bo miał naprawdę spore możliwości. Chodzi o DataPlay, które zademonstrowano w 2001 roku na targach Consumer Electronics Show. Niewielkie dyski w charakterystycznych pudełkach mieściły 500 MB danych i otrzymały nagrodę „Best of Show”. Niestety firma odpowiedzialna za ich produkcję nie wytrzymała ciężaru oczekiwań ze strony rynku i zbankrutowała już rok później.
Stwierdzenie, że produkt powstały po połączeniu sił przez firmy Mattel oraz Patriot Computer był kolorowy, jest w najlepszym przypadku eufemizmem. Jaskrawa, kwiecista obudowa Barbie PC czy krzykliwa oprawa Hot Wheels PC miały przykuwać uwagę najmłodszych fanów zabawek. Poza tym komputery te były zwyczajne: miały procesor Intel Celeron 333 MHz, dysk 3 GB, 32 MB RAM-u
i Windows 98. W zestawie były głośniki, monitor, faks i modem, myszka, podkładka pod myszkę, etui na płyty... Brzmi rozsądnie, wszystko to można było kupić za 699 dolarów.
Zdaniem ekspertów powodem porażki kolorowych komputerów była zbyt wąska grupa odbiorców. Producenci spodziewali się o wiele większego odzewu ze strony fanów zabawek, ale okazało się, że w pececie liczy się więcej niż ładna obudowa. Za podobną sumę można było kupić o wiele lepsze jednostki.
Na domiar złego wkrótce po rozpoczęciu produkcji najbardziej kolorowych komputerów w historii okazało się, że zasilacze są wadliwe. Połowa pierwszej dostawy musiała wrócić do fabryki, a klientom przesłano bony upominkowe. Później było już tylko gorzej, bo wkrótce przed Bożym Narodzeniem kolejnego roku Patriot Computer ogłosiła bankructwo. Niezrealizowanych było wtedy 3100 zamówień – żaden z klientów nie doczekał się już Barbie PC.
