Praw fizyki pan nie zmienisz
Na znaczące ulepszenie LCD nie ma co liczyć, dlatego wręcz rewolucją było wprowadzenie matryc OLED, czyli Organic LED (organicznych diod LED). Podstawową ich cechą jest bowiem to, że każdy subpiksel jest źródłem światła i można nim dowolnie sterować, w tym całkowicie wyłączyć. To wprost przekłada się na to, że otrzymujemy obraz z idealną czernią (bo nic nie świeci), a co za tym idzie osiągamy kontrast dążący do nieskończoności.
Drugą ważną cechą jest jednorodność matrycy na jasnych tłach (te same wartości są na brzegach ekranu i w jego centrum, nie tworzą się plamy lub pasy), a poza tym osiągnięto bardzo dobre kąty widzenia. OLED-y są mniej spektakularne w kwestii maksymalnej jasności – tu ta technologia nie ma przewagi.
Ma za to za sobą choroby wieku dziecięcego. Żywotność obecnych paneli jest określana na 100 tys. godzin, a problem z powidokami nie stanowi kłopotu przy normalnym korzystaniu (są mechanizmy „czyszczące” ekran). Pozostaje jednak ta sama od początku wada: wysoka cena, choć prawdą jest, że OLED-y sukcesywnie tanieją.
Druga połowa
Poszukiwanie innych metod na wyświetlanie obrazu doprowadziło do tego, że zastosowano nieorganiczne diody LED – w ten sposób powstała technologia nazwana microLED. Identycznie jak w OLED-ach każdy subpiksel świeci samodzielnie, co oznacza równie rewelacyjne czerń i kontrast. Jednocześnie można osiągnąć wyższą jasność sięgającą nawet 2000 nitów. Nie ma także wad matryc organicznych związanych z wytwarzaniem i przez to można oczekiwać niższych cen. W tej chwili nie ma jeszcze żadnego telewizora z matrycą microLED – powinny się pojawić w drugiej połowie 2018 roku.
Wspomniana wysoka jasność microLED-ów w naturalny sposób kieruje nas do kwestii HDR. Zdolności adaptacyjne ludzkiego oka są tak duże, że wyświetlenie obrazu, który wiernie będzie naśladował świat realny, jest bardzo trudne. Pomocne są tu technologie powiększające przestrzeń tonalną, czyli przechowujące więcej informacji o jasnych partiach obrazu.
Obecnie jest kilka konkurujących ze sobą sposobów na to, jak kodować w obrazie te dodatkowe informacje. Pierwszą taką technologią – i dysponującą największą ogólną liczbą zalet – jest Dolby Vision (DV). Z materiałami wykorzystującymi ją zetkniemy się w serwisach streamingowych. Filmy na fizycznych nośnikach korzystają natomiast ze standardu HDR10. Jego nowsze wcielenie HDR10+ stara się dorównać DV i oferuje obsługę tzw. dynamicznych metadanych. Chodzi o to, żeby telewizor „wiedział”, w jaki sposób radzić sobie z pikselami obrazu, których zakodowana jasność przekracza fizyczne możliwości matrycy. Niestety, za odbiornik obsługujący obie te technologie zapłacimy sporo, bo trafiają one do modeli z wyższej półki.
Zaginione w boju
Kilka słów należy poświęcić też temu, czego już nie ma. W aktualnych ofertach nie znajdziemy już modeli zdolnych wyświetlać obraz trójwymiarowy. Hit sprzed kilku lat po prostu się nie przyjął. Być może klienci byliby nawet skłonni zaakceptować niedogodności z nim związane, ale zabrakło odpowiedniej oferty ze strony stacji telewizyjnych. Jak wspomniano we wstępie, pożegnaliśmy też telewizory plazmowe, które mimo stosunkowo wysokiej ceny i pewnych wad cieszyły się uznaniem widzów z powodu świetnej jakości obrazu. Tym razem to producenci sami pogrzebali tę technologię, lansując LCD jako coś lepszego.
Nieco z boku stoją kwestie braku aktualizacji oprogramowania (nawet flagowych modeli) oraz związana z tym niezdolność do wykorzystania wbudowanego sprzętu (np. kamer do Skype’a) lub aplikacji (np. do odtwarzania filmów z YouTube’a). Chłodnym okiem spoglądajmy więc na dodatki, które nie są kluczowymi elementami telewizora, ale z pewnością zostały uwzględnione w jego cenie.
