Telewizja w wymiarze HD
PC Format 3/2009
Do niedawna w ofercie telewizorów dominowały LCD w standardzie HD Ready.
Obecnie mamy lepsze i bardziej zaawansowane modele Full HD o znacznie większej
rozdzielczości i w atrakcyjnych cenach. Nasz test pokazuje, czym się różnią te
standardy, i podpowiada, jak wybrać odpowiedni dla siebie model telewizora.
Model firmy LG pod względem wyposażenia znajduje się w ścisłej czołówce. Ma między innymi trzy gniazda HDMI i cyfrowe optyczne wyjście dźwięku. Bardzo dobrze prezentuje się także funkcjonalny pilot zdalnego sterowania, który dobrze leży w dłoni i zapewnia duże możliwości regulacji parametrów obrazu, choć ze względu na spore wymiary i dużą liczbę przycisków do jego obsługi trzeba się przyzwyczaić. Pilot udostępnia np. ciekawą funkcję Q.View, która umożliwia szybkie przełączanie między ostatnio oglądanymi kanałami. Bardzo dobrze prezentuje się też menu ekranowe.
Telewizor wyróżnia się dużą liczbą opcji służących do poprawy wyświetlanego obrazu i dźwięku. Oprócz standardowych trybów regulacji barw (temperatura, odcień, nasycenie) model 42LG5000 ma ciekawe dodatkowe ustawienia producenta, np. czysty kontrast, czysty kolor, redukcję szumu, poziom czerni, tryb filmowy. Nie gorzej prezentuje się paleta ustawień dźwięku – oprócz wbudowanego korektora barwy telewizor zapewnia tryb SRS Surround XT oraz funkcję czystego głosu, która poprawia brzmienie głosu ludzkiego.
Niestety, model ten nie jest idealny. Za wadę trzeba uznać bardzo słabą jakość obrazu przy sygnale o standardowej jakości. Ewidentnie widać brak dobrze działającej funkcji redukcji szumów. Domyślne ustawienia jakości obrazu są niezłe, ale podobnie jak w pozostałych modelach kolory są zimne, dlatego warto ustawić im cieplejszą, bardziej naturalną tonację. Wadą jest słaba stabilność mocowania telewizora na podstawie, który minimalnie rusza się nawet po dokręceniu wszystkich śrub. Zaletą jednak – ruchoma podstawa, dzięki której można z łatwością obracać telewizor w prawo lub w lewo.
PLUSY:
- Atrakcyjny obraz
- Dobre wyposażenie
- Wygodna obsługa
- Stabilność podstawy
- Słaba redukcja szumów
Model ten wyróżnia się dobrą ostrością obrazu i bardzo dobrym dźwiękiem. Ogólna jakość obrazu jest również na wysokim poziomie, ale kolory w domyślnych trybach (zwłaszcza w trybie pracy z komputerem) są bardzo zimne i wymagają korekty w menu telewizora. Na szczęście telewizor pozwala indywidualnie dostosować każdy składowy kolor. Pod względem współczynnika zmierzonego kontrastu telewizor Toshiby mieści się w czołówce. Ma również dobrą równomierność podświetlania matrycy oraz ciekawe możliwości związane z ustawieniami dźwięku, np. jest wyposażony w gniazdo do podłączenia subwoofera, które znajduje się na jego tylnym panelu. Ze względu na stosunkowo niewielką przekątną ekranu telewizor pobiera mało prądu.
PLUSY:
- Trzy gniazda HDMI
- Dobra jakość dźwięku
- Duża liczba ustawień
- Obudowa łatwo zbiera kurz
Telewizor wyróżnia się bardzo dobrą jakością obrazu, i to nawet, co ciekawe, przy sygnale standardowej jakości (np. naziemna telewizja analogowa). Jest to niewątpliwie wynik poprawnie zaimplementowanej funkcji redukcji szumów, co widać nawet w teście HQV. Telewizor ma ponadto najlepszy zmierzony kontrast rzeczywisty oraz czas reakcji matrycy.
Model jest ponadprzeciętnie wyposażony. Ma np. trzy gniazda HDMI, cyfrowe optyczne wyjście dźwięku, gniazdo na karty pamięci SDHC. Dołączony do telewizora pilot zapewnia możliwość wprowadzania wielu ustawień, jak również sprawowania kontroli nad innymi podłączonymi do odbiornika urządzeniami (odtwarzaczem DVD, magnetowidem), ale jest to okupione dużymi gabarytami i najwyżej przeciętną wygodą obsługi.
PLUSY:
- Dobra jakość obrazu
- Cyfrowe wyjście dźwięku
- Niewygodny pilot
- Gruba ramka wokół ekranu
Telewizor Philipsa ma przede wszystkim rewelacyjne wyposażenie: tuner DVB-T, cztery gniazda HDMI, cyfrowe wyjście dźwięku, czujnik światła, koncentrator USB. Uzyskiwany obraz jest jednak stosunkowo średniej klasy przy słabszym sygnale, a najbardziej denerwują problemy ze współpracą z komputerem (objawiające się migotaniem liter). Bardzo dobrze spisuje się tor dźwiękowy telewizora.
Za wady tego modelu uznaliśmy małą liczbę ustawień kolorów i brak predefiniowanych trybów obrazu (np. sport czy film). Jest za to aż 8 trybów panoramicznych, skuteczna redukcja szumów i wygładzanie ostrych krawędzi na ekranie. Przeciętnie wypadły ponadto testy kontrastu i równomierności podświetlenia ekranu.
PLUSY:
- Znakomite wyposażenie
- Cyfrowy tuner DVB-T
- Wygodny pilot
- Migotanie liter po podłączeniu komputera
Przyzwoity telewizor, ale łatwo ocenić, że nie jest to model z grupy najlepszych. Jakość obrazu i dźwięku z wbudowanych głośników jest przeciętna, a dodatkowo ją pogarsza brak zaawansowanych ustawień kolorów. Funkcja podbijania czerni sprawdza się bardzo słabo przy sygnale gorszym od Full HD, ponieważ na ekranie widać nienaturalne przekłamania kolorów.
Telewizor ma problemy ze współpracą z urządzeniami wysyłającymi sygnał 1080p (komputerem, odtwarzaczem blu-ray), w obu przypadkach uzyskaliśmy jedynie obraz w rozdzielczości odbiorników HD Ready (mimo ustawienia 1920x1080). Zaletą telewizora jest jednak cena niższa niż innych modeli 42-calowych i łatwość obsługi.
PLUSY:
- Niski pobór mocy
- Intuicyjne menu OSD
- Przeciętny obraz i dźwięk
- Problemy ze współpracą z urządzeniami
