Walka o sekundy

Superkomputer w Formule 1

Zespół BMW Sauber do obliczeń mechaniki płynów (CFD) wykorzystuje superkomputer Albert 2. Według oficjalnej specyfikacji technicznej sprzed dwóch lat był wtedy wyposażony w 512 dwurdzeniowych procesorów Intel Xeon 5160 (1024 rdzenie), 2048 GB pamięci RAM i osiągał moc 12,3 TFLOPS. Jak wynika z udostępnionych serwisowi tgdaily.com informacji, od tego czasu wyposażono go w nowe, 45-nanometrowe Xeony 5400 – w sumie maszyna ma obecnie 4096 rdzeni. Inne dane nie zostały ujawnione.

Rywalizacja w wyścigu Formuły 1 wydaje się niezbyt skomplikowana – na torze startuje jednocześnie 20 bolidów. Wygrywa ten, który po przejechaniu wyznaczonego dystansu (około 300 km) jako pierwszy przekroczy linię mety. Za zajęcie miejsca w pierwszej ósemce otrzymuje się punkty. Na końcu sezonu zdobywca największej liczby punktów zostaje mistrzem świata.

Wyścigi są rozgrywane na siedemnastu torach na świecie. Każdy ma inną charakterystykę. Dotyczy to nawierzchni (mniej lub bardziej przyczepnej), szerokości i liczby zakrętów. Stąd różne wyniki i rekordy w zależności od toru. Na przykład w tym sezonie najszybsze okrążenie wyścigu w Monaco Felippe Massa pokonał ze średnią prędkością 160 km/h, a na torze Monza we Włoszech rekordowy wynik, należący do Adriana Sutil, wyniósł 246 km/h. Wymienione tory to dwa skrajne przypadki – najwolniejszy i najszybszy.

Projekt samochodu

Już choćby z powodu różnic charakterystyki torów przygotowanie uniwersalnego bolidu, wygrywającego wszystkie wyścigi, jest praktycznie niemożliwe. Dlatego inżynierowie starają się opracować auto, które będzie najlepsze w jak największej liczbie wyścigów i tym samym zdobędzie najwięcej punktów w klasyfikacji generalnej.

Proces konstruowania nowego samochodu zaczyna się z reguły już na początku sezonu, czyli po zakończeniu prac nad aktualnie startującym bolidem. Część zespołu zajmuje się konstrukcją przyszłorocznego auta, a reszta koncentruje się na tegorocznym. W miarę upływu czasu w rozwój aktualnie startującego pojazdu angażuje się coraz mniejsze siły, a coraz większe przenosi na konstrukcję przyszłorocznego.

Wojna technologii

Projektowanie nowych konstrukcji nie może się odbywać bez komputerów. Opracowywanie elementów samochodu umożliwiają aplikacje CAD, wspomagające proces projektowania. Niektóre części są wykonywane za pomocą sterowanych komputerowo robotów, które potrafią wycinać pożądane kształty w prawie każdym materiale.

Jednak technologicznym krzykiem mody w świecie konstruktorów F1 jest komputerowa symulacja mechaniki płynów CFD. System ten jest odpowiedzialny za odwzorowywanie przepływu powietrza wokół samochodu, czyli za aerodynamikę bolidu, która jest jednym z najważniejszych elementów decydujących o zwycięstwie. Do tej pory zespoły wydawały dziesiątki milionów euro na budowę oraz wynajmowanie tuneli aerodynamicznych, by przetestować w nich każdą konstruowaną część. Obecnie testy w tunelach zostały jednak ograniczone przez Międzynarodową Federację Samochodową FIA, co ma spowodować obniżenie kosztów w Formule 1. W trakcie sezonu zespoły mogą testować jedynie pomniejszone modele samochodów (do 60 proc. oryginalnej wielkości) z prędkością do 180 km/h.