System na systemie
Wirtualizacja pulpitu. Separuje pulpit użytkownika od fizycznej maszyny. Komputer z hipernadzorcą zarządzającym wirtualnymi maszynami staje się jednocześnie serwerem, a użytkownicy korzystający z systemów wirtualnych łączą się z nim za pomocą sieci. Ułatwia to zarządzanie infrastrukturą systemów operacyjnych, a klient ma dostęp do swojego pulpitu z dowolnego miejsca, nie jest przypisany do jednego stanowiska. Ten rodzaj wirtualizacji zwiększa również elastyczność i wykorzystanie dostępnej mocy obliczeniowej.
Wirtualizacja aplikacji. Spotyka się także wirtualizację pojedynczych aplikacji i usług, przestrzeni dyskowej czy danych. Aplikacja uruchomiona w środowisku wirtualnym nie komunikuje się bezpośrednio z systemem, nie jest w nim instalowana, nie wprowadza zmian w rejestrze i plikach, nie modyfikuje żadnych ustawień. Znajduje się w piaskownicy (ang. sandbox).
Wirtualizacja sieci. Ten typ wirtualizacji oznacza łączenie fizycznych jednostek sieci w logiczną całość lub udostępnianie funkcji sieciowych wirtualnym systemom zainstalowanym w środowisku hipernadzorcy.
Oszczędności: wirtualizacja oznacza zarówno mniejsze zużycie energii, jak i mniejsze zapotrzebowanie na zasoby pozwalające utrzymać prawidłowe funkcjonowanie rozbudowanej infrastruktury. Ocenia się, że stosując wirtualizację, można ograniczyć zużycie prądu nawet dziesięciokrotnie, innych zasobów – kilkukrotnie. Wszystko zależy jednak od skali działania. Najlepsze efekty daje wirtualizacja dużych rozbudowanych sieci i systemów. W małej skali koszty mogą przewyższyć korzyści.
Uproszczone zarządzanie: wirtualne maszyny są prostsze w zarządzaniu i konfiguracji. Są bardziej elastycznie i mniej ograniczone możliwościami sprzętowymi. Łatwo i szybko tworzy się w miarę potrzeby nowe środowiska i likwiduje nadmiarowe. W prosty sposób można przenosić działające systemy pomiędzy różnymi komputerami.
Łatwiejsze tworzenie środowisk testowych: dzięki wirtualizacji na jednym komputerze można zainstalować wiele środowisk, które potrzebne są na przykład deweloperom do testowania tworzonych produktów. Zmniejsza to koszt zakupu i konfiguracji różnych komputerów oraz ogranicza przestrzeń niezbędną do ich ustawienia.
Wzrost poziomu bezpieczeństwa: wirtualizacja pozwala odizolować jedno środowisko od innych. Umożliwia to instalowanie i uruchamianie różnych programów bez ryzyka uszkodzenia systemu bazowego. Dzięki wirtualizacji łatwiejsza jest kontrola nad działającymi systemami, prostsze i szybsze są procedury awaryjne tworzenia kopii zapasowych i odzyskiwania informacji po awarii.
Współistnienie niekompatybilnych środowisk: możliwość jednoczesnego uruchomienia na jednym komputerze systemów o zróżnicowanej architekturze to cecha, którą doceniają testerzy, programiści, pracownicy pomocy technicznych, użytkownicy różnych systemów i aplikacji czy zapaleni gracze. Nie trzeba kupować nowego komputera i nie ma potrzeby instalowania nowego systemu operacyjnego, by sprawdzić działanie potrzebnej do pracy aplikacji, bez przeszkód da się zainstalować starą grę bądź sprawdzić możliwość skonfigurowania połączenia sieciowego na przykład pomiędzy Windowsem i Linuksem.
VirtualBox to bezpłatny hipernadzorca przeznaczony do instalacji w Windowsie, Linuksie, macOS-ie, Solarisie czy BSD. Zawiera komplet funkcji i narzędzi obecnych w komercyjnych systemach. Obsługuje choćby systemy wieloprocesorowe, pozwala korzystać z USB i wirtualnych sterowników. Umożliwia wirtualizację stanowisk z Windowsem, Linuksem, OS/2 i wieloma innymi systemami. Jak w każdym hipernadzorcy może tu działać kilka systemów gości. Jest też funkcja zapisu migawek maszyn wirtualnych. VirtualBox umożliwia klonowanie pracujących maszyn i eksportowanie ich do chmury Oracle. Funkcja rozpoznawania formatu VMDK pozwala podłączać do VirtualBoksa maszyny utworzone w VMware. Podobnie jest z formatem VHD Microsoftu.
QEMU to elastyczne środowisko wirtualizacyjne o szerokiej gamie obsługiwanych platform sprzętowych. QEMU można zainstalować na procesorach x86, PowerPC, SPARC czy MIPS. Podobne mogą funkcjonować jako podstawa do instalacji systemów goszczących. Jako platforma hosta sprawdzą się Windows, Linux, BSD lub macOS, a dzięki dużemu zakresowi emulacji różnych procesorów i platform na maszynach wirtualnych mogą pojawić się naprawdę bardzo egzotyczne systemy operacyjne. Oprócz standardowych są tu między innymi Solaris, QNX oraz Netware. QEMU współpracuje też z hipernadzorcami Xen czy KVM, pozwala zapisywać migawki obsługiwanych systemów, obsługuje maszyny wieloprocesorowe. Minusem QEMU jest skomplikowana obsługa.
Hyper-V może działać jako samodzielny system lub jako część Windowsa. Obsługuje 64-bitowe platformy x86 wspomagane sprzętowymi funkcjami wirtualizacyjnymi Intel VT-x bądź AMD-V. Systemami goszczącymi w Hyper-V mogą być różne wersje Windowsa oraz Linuksa. Samodzielny wariant Hyper-V Serwer w wersji 2016 może obsłużyć nawet 8000 maszyn wirtualnych w jednym węźle.
VMware Workstation Player to bezpłatna w użytku domowym uproszczona wersja VMware Workstation. Działa w Windowsie bądź Linuksie, współpracuje z procesorami 32- i 64-bitowymi. Lista systemów gości, którą obsługuje, jest długa i oprócz podstawowych obejmuje na przykład Solarisa, Netware czy QNX. Pierwsze wersje Playera nie umożliwiały tworzenia własnych maszyn i ograniczały się jedynie do obsługi środowisk stworzonych w innych aplikacjach. Aktualnie nie ma już tego ograniczenia.
