Narodziny gry

Przechwytywanie ruchu (ang. Motion Capture) jest techniką umożliwiającą uzyskanie naturalnego ruchu postaci w grach poprzez kopiowanie zachowań żywego aktora. Cały proces rozpoczyna się od rozmieszczenia specjalnych kamer pracujących w widmie zbliżonym do podczerwieni. Przed rozpoczęciem zdjęć aktor wkłada obcisły strój, do którego przyczepione są odblaskowe kulki (tzw. markery). Umieszcza się je w kluczowych miejscach ciała, takich jak stawy i kości, aby ułatwić pozycjonowanie oraz wzajemne zmiany położenia tych elementów. Kolejnym etapem jest nagranie zaplanowanej wcześniej sekwencji ruchów. Na podstawie nagranego materiału graficy-animatorzy tworzą płynnie poruszający się cyfrowy szkielet. Na tym etapie komputerowa postać składa się jedynie z kresek symbolizujących poszczególne części ciała. Dopiero później dodaje się jej poprawne gabaryty i tworzy ostateczny wygląd, korzystając z takich aplikacji, jak 3DS Max czy Motion Builder.

Podstawą tworzenia każdej produkcji jest pomysł. Koncepcja musi określać, jakiego typu będzie to gra: wyścigi, wymagająca dobrego scenariusza i dialogów przygodówka, czy pełna dynamizmu gra akcji. Może się też zdarzyć, że pomysł jest zupełnie nowatorski, niedający się zaklasyfikować lub łączący elementy z kilku kategorii.

Mając pomysł, tworzy się konspekt opisujący wszystkie aspekty projektu (tzw. Designer Doc). Oczywiście wszystko oprócz podstawowych założeń może zostać jeszcze zmienione w czasie produkcji. Pomysłodawca zostaje najczęściej głównym projektantem gry (ang. Project Manager), nadzorującym pracę zespołu, aby jej efekty były zgodne z jego założeniami.

Podstawą każdej gry jest tzw. silnik (ang. engine), który odpowiada za takie komponenty, jak grafika, model animacji czy zjawiska fizyczne. Napisanie własnego silnika jest czasochłonne i kosztowne, i nie gwarantuje jego końcowej jakości. Dlatego można zakupić już istniejący silnik i dostosować do własnych potrzeb lub wykorzystać tylko niektóre jego elementy.

Twórcy działają w podgrupach. Najważniejsza to programiści o różnych specjalnościach. Kto inny zajmuje się programowaniem sztucznej inteligencji, a kto inny odpowiada za fizykę świata gry czy obsługę interfejsu użytkownika. W grach online, gdzie w danej rozgrywce uczestniczą tysiące osób, niezbędne jest opracowanie interfejsu sieciowego. Zajmuje się tym programista sieci.

Specyficznym przykładem jest programista narzędzi, który opracowuje aplikacje wspomagające proces produkcji. Graficy otrzymują programy do importu i konwersji stworzonych zbiorów, osoby odpowiedzialne za dialogi – narzędzia do ich implementacji w grze, a projektanci poziomów – aplikacje pomagające budować świat gry.

Twórcy grafiki często dzielą się na specjalistów od obrazu 2D i 3D. Ci pierwsi są już coraz rzadziej niezbędni. Od grafika 3D wymagana jest doskonała znajomość matematyki i takich zagadnień, jak wektory, macierze oraz tzw. ciała liczb zespolonych umożliwiające opis przestrzeni trójwymiarowej. Do tworzenia wykorzystują oni gotowe narzędzia, np. 3DS Max.

Wstępne projektowanie strony graficznej, np. wyglądu postaci czy pomieszczeń (teł w 2D), odbywa się często za pomocą kartki papieru i ołówka. Takie projekty nazywane są artworkami i służą jako wzorce do przeniesienia ich do świata gry po zatwierdzeniu przez projektantów.

Aby do pracy mogły wkroczyć osoby odpowiedzialne za udźwiękowienie gry, konieczne jest doprowadzenie projektu do fazy prototypu. Na tym etapie powstają takie efekty, jak odgłosy kroków, walki czy ryku silnika, bowiem dźwiękowcy wiedzą już, jaka postać i po jakiej powierzchni będzie stąpać, jakim typem broni dysponuje, a w przypadku wyścigów – jakie modele aut trzeba udźwiękowić. Muzykę i dialogi tworzy się po ukończeniu produkcji.

Odgłosy mogą być tworzone sztucznie lub nagrywane przez twórców. Najczęściej korzysta się z gotowych próbek nagranych w profesjonalnych studiach. W takich grach jak np. seria Need For Speed odgłos silnika każdego z modeli aut został zarejestrowany z oryginalnego samochodu. Programiści dźwięku oprócz środowiska DirectSound zawartego w bibliotekach DirectX często korzystają też z alternatywnych technologii, np. OpenAL czy FMOD. Pozwala to elastyczniej dopasować brzmienie do charakteru gry z wykorzystaniem dźwięku, także przestrzennego. Największą trudność sprawia dopasowanie muzyki do danego fragmentu gry, tak aby odpowiadała ona toczącej się na ekranie akcji. To zadanie wymaga ścisłej współpracy dźwiękowców z programistami kodu gry i designerami.

Gdy gra osiągnie status wersji testowej, do akcji wkraczają osoby wyszukujące błędy i nieprawidłowości podczas rozgrywki. W fazie alpha, mimo że gry nie można jeszcze przejść od początku do końca, da się sprawdzić, czy np. bohater prawidłowo przemieszcza się po lokacjach, czy działa detekcja kolizji obiektów albo czy nie występują przekłamania w obrazie (np. złe nakładanie tekstur). W tej fazie mniej istotne jest prawidłowe rozmieszczenie obiektów, wartości siły ognia i wytrzymałość jednostek bojowych czy możliwość wykonywania przewidzianych scenariuszem zadań. Faza beta powinna (choć nie musi) umożliwiać przejście całej gry i skontrolowanie wszystkich jej elementów.

Podczas testów beta wymagana jest znajomość procedur i narzędzi testowych oraz ścisła współpraca z programistami. Testerzy są najczęściej pracownikami studia deweloperskiego, choć są wśród nich także zaawansowani gracze z zewnątrz. Nad projektem czuwają kontrolerzy jakości. Dbają o przejrzystość menu, intuicyjny interfejs i kompatybilność z różnymi konfiguracjami sprzętowymi, a także jakość dołączanej do gry instrukcji.

Kiedy prace nad grą są ukończone, odbywają się ostateczne testy, które mogą trwać nawet kilka miesięcy. Aby zaoszczędzić na kosztach, firmy deweloperskie ogłaszają zapisy do programów, w których użytkownicy końcowi mogą zapoznać się z grą i przesłać producentom uwagi na temat rozgrywki oraz znalezionych błędów, np. że w pewnych okolicznościach gry nie da się kontynuować. Zadaniem testów powszechnych jest też wyłapanie zbyt trudnych misji, złego zrównoważenia sił postaci czy jednostek oraz brak zgodności ze specyficznym sprzętem graczy.

Aby gra odniosła światowy sukces, jej podstawowym językiem musi być angielski. To zapewni łatwiejsze przeprowadzanie lokalizacji dla klientów z docelowego kraju. Najczęściej tłumaczone są jedynie teksty komunikatów, interfejsu, menu itp. oraz dialogi tekstowe. Pełna lokalizacja oznacza, że mówione teksty komunikatów i dialogi są nagrywane podobnie jak dubbing filmowy.

Przygotowanie lokalnej wersji językowej zaczyna się od tłumaczenia tekstów. Są one dostarczane do tłumaczy w postaci tzw. stringów, które mogą mieć formę całych zdań, akapitów, a czasem pojedynczych słów. W trakcie gry komputer wyświetla na ekranie właśnie stringi, składając z nich dialogi lub tworząc menu.

Przetłumaczone stringi trafiają do gry, a ona sama do testerów lokalizacji. Gdy przetłumaczone stringi nie mieszczą się w przeznaczonym dla nich miejscu na ekranie, testerzy muszą je skrócić. Poprawiają też wszystkie błędy czy uściślają i systematyzują tłumaczenie, tak by dany przedmiot na każdym etapie nazywał się tak samo.

Testerzy posługują się specjalnymi bazami danych, zawierającymi wszystkie teksty. Nanoszone poprawki uwzględniane są w kolejnych wersjach testowych gry (tzw. buildach), które dostarczane są 1–2 razy w tygodniu.

Kiedy gotowy tytuł trafi do sprzedaży, praca zespołu wcale się nie kończy. Jeśli gra zawierała błędy widoczne dla użytkownków, w ramach gwarancji deweloper musi opracować poprawki (ang. patch), które można pobrać z internetu. Tą drogą wprowadza też kolejne możliwości do gry, np. nowe rodzaje broni czy lokacje. Optymalizuje też wydajność działania poprzez poprawę kodu gry lub dzięki współpracy z autorami sterowników do kart graficznych. Dalsza praca nad tytułem może oznaczać przygotowanie dodatków do gry – darmowych paczek zwiększających jej możliwości lub płatnych kontynuacji gier, które wymagają do działania podstawowej wersji aplikacji.