Nowy dysk do podziału

Dzieląc przestrzeń dyskową na partycje, mało kto dokładnie oszacowuje swoje przyszłe potrzeby dotyczące instalowanych na komputerze systemów operacyjnych czy gromadzonych danych. Dość szybko może się więc okazać, że dany wolumin przestaje wystarczać i trzeba pomyśleć o zmianie jego wielkości bądź dokupieniu nowego dysku i utworzeniu kolejnych partycji. Do zarządzania nimi w systemie służą wbudowane narzędzia. Niestety, ich obsługa nie jest zbyt intuicyjna, a co najważniejsze – wymaga sporej wiedzy. Aby zaoszczędzić sobie ewentualnych problemów, możesz sięgnąć po darmowy menedżer partycji AOMEI Partition Assistant, który pomoże ci nie tylko dowolnie modyfikować rozmiary poszczególnych woluminów, łączyć je i dzielić, ale także usuwać, kopiować, przenosić bez utraty danych, a nawet konwertować do innego systemu plików. Możliwości jest zresztą znacznie więcej.

Chociaż interfejs programu prezentuje się skromnie, skrywa sporą liczbę zaawansowanych opcji. Co najważniejsze jednak, jest dużo bardziej czytelny niż rozwiązania systemowe, ułatwiając tym samym zarówno tworzenie partycji, jak i późniejsze zarządzanie nimi. Pokażemy to na przykładzie nowego 4-terabajtowego dysku, który właśnie zamontowaliśmy w komputerze.

Po ukończeniu standardowej instalacji i automatycznym uruchomieniu programu pojawi się na ekranie jego główny panel kontrolny. Znajdziesz w nim między innymi spis wszystkich wykrytych dysków twardych wraz z wchodzącymi w ich skład partycjami i szczegółowymi informacjami o pojemnościach, wykorzystanym miejscu, systemie plików i oznaczeniu (1), ich graficzną prezentację (2) oraz dwa zasobniki narzędziowe. Jeden zawierający kreatory (3), drugi – listę możliwych działań na zaznaczonej właśnie partycji (4).

Aby zainicjować tworzenie partycji na interesującym cię dysku, odszukaj go na liście, a następnie prawym przyciskiem myszy wywołaj przypisane mu menu kontekstowe i wybierz z niego opcję Tworzenie partycji.

Za pomocą wyświetlonego chwilę później okna kreatora określisz podstawowe parametry nowo tworzonego woluminu. Początkowo zakres możliwych modyfikacji jest jednak bardzo ograniczony. Sprowadza się do wyboru litery dysku, systemu plików oraz rozmiaru i położenia partycji. Dlatego przed rozpoczęciem konfiguracji warto rozwinąć dodatkowe ustawienia przyciskiem Zaawansowane.

Mając już dostęp do pełnej listy opcji, wpisz w polu Partycja Etykieta nazwę dla swojego dysku, po czym złap myszką kółko umieszczone na prawej krawędzi symbolizującego go paska i przeciągnij je w lewo, zmniejszając tym samym rozmiar jego partycji. Jej wielkość możesz obserwować zarówno wewnątrz paska, jak i w polu Partycja rozmiar. Przy okazji zwróć uwagę na informację o przestrzeni dyskowej pozostającej poza tworzoną partycją – Nieprzydzielone miejsce po. Co istotne, jeśli zdecydujesz się zmienić jej położenie, do czego wystarczy proste uchwycenie bloku i przesunięcie go w prawo, dane o zwolnionym miejscu znajdziesz też w polu Nieprzydzielone miejsce przed.

Jeśli tworzona partycja dotyczy dysku SSD, możesz jeszcze zaznaczyć pole Wyrównanie partycji SSD. Zadbasz w ten sposób o wyrównanie partycji zgodnie z geometrią dysku już podczas jej zakładania. Skoro jednak w naszym przykładzie nie jest to konieczne, po sprecyzowaniu rozmiaru i położenia partycji docelowej oraz zdefiniowaniu jej parametrów naciskamy przycisk OK i przechodzimy dalej.

Po zamknięciu okna kreatora ustawiony przez ciebie podział dysku będzie już widoczny w głównym panelu programu. Oprócz wyodrębnionej partycji znajdziesz tu jeszcze drugą, dotąd niezaalokowaną. Podobną zmianę zauważysz również w graficznym podglądzie wielkości i rozlokowania woluminów. Pamiętaj jednak, że oglądasz prezentacje niezrealizowanych dotąd, oczekujących modyfikacji, których lista jest wyświetlana w okienku Operacje Oczekujące. Przed ich zastosowaniem przyda się jeszcze utworzenie drugiej partycji na pozostałej części dysku.

W tym celu ponownie skorzystaj z menu kontekstowego i za pomocą opcji Tworzenie partycji wywołaj okno kreatora dla drugiej partycji. Jeśli chcesz ją zmniejszyć, postępuj zgodnie z wcześniejszymi instrukcjami. W naszym warsztacie poprzestaniemy na nadaniu jej etykiety Test 2, zatwierdzeniu zmian i skierowaniu do kolejki zadań do wykonania. Nie zapomnij jednak o wcześniejszym sprawdzeniu litery dysku, by zachować odpowiednią kolejność.

Do zainicjowania procesu tworzenia ustawionych właśnie partycji pozostało już tylko naciśnięcie przycisku Zastosuj. Następnie należy potwierdzić uporządkowaną kolejkę operacji w nowo wyświetlonym oknie przyciskiem Kontynuuj i po następnym, ostatecznym już komunikacie kliknąć Tak.

Rozpoczęciu prac towarzyszy pojawienie się okna podglądu, w którym możesz na bieżąco obserwować postęp operacji. O ich pomyślnym zakończeniu poinformuje cię stosowny komunikat.

Dyski twarde o dużej pojemności, jak w naszym warsztacie, charakteryzują się nowym sposobem zapisu tablicy partycji. Z uwagi na poważne ograniczenia standardu MBR (Master Boot Record) zastąpiono go tu stylem GPT (GUID Partition Table) o dwupoziomowej strukturze. Pozwolił on nie tylko na przekroczenie granicy 2 TB dla jednej partycji, ale i zwiększenie ich liczby. Zamiast 4 partycji podstawowych można utworzyć aż 128. Inicjując w systemie duże dyski twarde, nie wolno zapomnieć o ustawieniu właściwego systemu plików. W ich przypadku lepiej sprawdzi się NTFS (New Technology File System) oferujący w systemach Windows większą wydajność, doskonalsze zabezpieczenia i możliwość przywracania plików po niektórych błędach związanych z dyskiem.

Po podzieleniu dysku może się zdarzyć, że będziesz potrzebować jeszcze jednej partycji. W naszym przykładzie potrzebny był pomocniczy magazyn danych, na który trafiać będą kopie najważniejszych danych. Dokonasz tego albo tworząc nową partycje w ramach już istniejącej, albo dzieląc tę ostatnią na dwa odrębne woluminy.

Tworzenie nowej partycji z już istniejącej wygląda podobnie jak opisana wcześniej procedura początkowego konfigurowania dysku w systemie. Różnice dostrzeżesz po wywołaniu okna kreatora partycji Tworzenie partycji, w którym wybrany przez ciebie fragment dysku zostanie natychmiast podzielony na dwie równe części. Do dokładnego określenia ich rozmiaru posłuż się ikoną kropki, przeciągając ją w dowolną stronę. Miej jednak na uwadze, że w tym wypadku jedynie rozdzielasz dostępne miejsce, bez możliwości pozostawienia przestrzeni niezaalokowanej.

Po dobraniu odpowiadających ci ustawień, nazwaniu nowego woluminu Test 3 i zatwierdzeniu zmian możesz zainicjować przeprowadzenie operacji wydzielania partycji – lista Operacje Oczekujące. W jej wyniku już po kilkunastu sekundach pojawi się w systemie kolejny dysk.

Jeśli na partycji, z której chciałbyś wyodrębnić potrzebną ci przestrzeń dyskową, znajdują się już jakieś dane (które jednak nie zajmują całego dysku), bezpieczniej będzie skorzystać z opcji dzielenia woluminów. Znajdziesz ją ponownie w rozwijanym menu kontekstowym pod pozycją Podział partycji.

Sam podział wygląda niemal identycznie jak podczas tworzenia nowego woluminu z już istniejącego. Podobnie jak tam do twojej dyspozycji pozostaje suwak, za którego pomocą możesz samodzielnie zdefiniować rozmiar poszczególnych partycji. Bardziej precyzyjnie wyznaczysz je jednak ręcznie, wpisując odpowiednie wartości w pola Oryginalny rozmiar partycji i Nowy rozmiar partycji.

Różnice między tworzeniem partycji a ich dzieleniem zauważysz również w sposobie opisania całej operacji. Jednak także i tutaj do rozpoczęcia procesu wyodrębniania woluminu wystarczy kliknięcie przycisku Zastosuj.