Panorama prosto z aparatu

Aparat Olympus SP-590UZ jest zaawansowanym modelem z 26-krotnym zoomem optycznym. Ma aż trzy tryby robienia panoram: Połącz w aparacie 1, Połącz w aparacie 2, a także Połącz w PC. Do porównania wybraliśmy też bardzo szybki model Sony Cyber-shot DSC-HX1, który ma tryb Rozległa panorama (Sweep Panorama). Działa to tak, jak zapis filmu. To zupełnie nowy sposób wykonywania tego typu fotografii.

Sony Cyber-shot DSC-HX1 należy do zaawansowanych aparatów serii H, a jedną z ciekawszych jego funkcji jest m.in. tryb Rozległa panorama. Użytkownik po wyborze tego trybu naciska spust migawki i przesuwa aparat z jednej strony w drugą, ewentualnie w górę lub w dół. Aparat rejestruje serię klatek i łączy je automatycznie, niemal natychmiast tworząc panoramę.

Sony Cyber-shot DSC-HX1 należy do zaawansowanych aparatów serii H, a jedną z ciekawszych jego funkcji jest m.in. tryb Rozległa panorama. Użytkownik po wyborze tego trybu naciska spust migawki i przesuwa aparat z jednej strony w drugą, ewentualnie w górę lub w dół. Aparat rejestruje serię klatek i łączy je automatycznie, niemal natychmiast tworząc panoramę.

Panoramy są wykonywane przez łączenie dwóch lub trzech zdjęć. Aparat musi pracować w trybie Program albo Scn. Należy otworzyć menu główne i przejść w nim do funkcji panoramy.

Najprostszy jest tryb Połącz w aparacie 1. Wystarczy wykonać zdjęcie, przesunąć aparat w dowolnym kierunku, tak by wskaźnik na ekranie pokrył się z polem celownika. Aparat w odpowiednim momencie sam wykona drugie zdjęcie. Dalsze przesuwanie aparatu w tym samym kierunku spowoduje, że będzie wykonane trzecie zdjęcie. W ciągu kilkunastu sekund aparat połączy je w panoramę.

Tryb Połącz w aparacie 2 pozwala robić zdjęcia panoramiczne w każdym kierunku, lecz trzeba go wybrać ręcznie. Na ekranie pojawiają się ramki ułatwiające kadrowanie. Po wykonaniu pierwszego zdjęcia pojawia się w lewej ramce jego prawy fragment. Użytkownik musi dopasować drugie ujęcie do pierwszego i zrobić drugie zdjęcie. Później w ramce pojawia się jego prawy fragment, a użytkownik musi dopasować do niego trzecie ujęcie. Po wykonaniu wszystkich trzech są one łączone w panoramę.

Trzeci tryb, Połącz w PC, polega na wykonaniu trzech zdjęć, w których także pojawiają się pomocnicze ramki. Zdjęcia te mogą być połączone w komputerze, za pomocą programu Olympus Master 2. Zaletą tego rozwiązania jest możliwość wykonania serii do 10 zdjęć.

Ograniczeniem w przypadku robienia zdjęć panoramicznych jest brak możliwości użycia optycznego zoomu (w przypadku Sony DSC-HX1) lub jego ograniczenie do 10x (w przypadku Olympusa SP-590UZ). W Sony nie da się zrobić panoramy, jeśli aparat jest przesuwany za wolno albo za szybko, a także gdy za bardzo wibruje.

W żadnym aparacie panorama nie wyjdzie, gdy obiekty się poruszają albo mają zmienne oświetlenie – obraz musi być statyczny. Wykonanie panoramy utrudnia również powtarzający się wzór na fotografowanych obiektach (np. glazura, ogrodzenie itp.) lub słaby kontrast, który powoduje, że aparat podczas łączenia zdjęć nie ma „punktu zaczepienia”. W tym trybie nie daje się także robić zdjęć z lampą błyskową.

Jakość uzyskanych zdjęć panoramicznych jest całkiem dobra, szczególnie na otwartej przestrzeni. Obraz jest składany z kilkudziesięciu ujęć, a na ostatecznym zdjęciu praktycznie nie widać miejsc ich łączenia. Aparat potrafi jednak zrobić niespodziankę, np. w małym pomieszczeniu, gdy odległość od obiektu wynosi kilka metrów. Wtedy na krawędziach pojawiają się schody albo wręcz znaczne zniekształcenia przedmiotów.

Zakładając, że aparat robi zdjęcia np. o rozdzielczości 4000x3000 pikseli, panorama np. z trzech takich zdjęć mogłaby mieć maksymalną rozdzielczość 12 000x3000, a pionowa 4000x9000 pikseli. Oczywiście poszczególne ujęcia nieznacznie zachodzą na siebie, a oprogramowanie eliminuje zniekształcenia obrazu, by dopasować krawędzie zdjęć do siebie, więc rozmiar końcowy będzie nieco mniejszy.

Niestety aparat nie rejestruje klatek 4000x3000, lecz 1920x1080 pikseli. Panorama w poziomie ma wysokość jedynie 1080, a pionowa – stałą szerokość 1920 pikseli. Dlatego uzyskane zdjęcia mają rozdzielczości 4912x1080 (panorama zwykła) lub 7152x1080 (szeroka), a pionowe 3424x1920 (zwykła) lub 4912x1920 (szeroka).

Można oczywiście obrócić aparat o 90 stopni i zarejestrować panoramę poziomą, wybierając opcję panoramy pionowej. Nie zmienia to faktu, że takie zdjęcie ma rozdzielczość najwyżej 9,4 Mpix – mniej niż zwykłe pojedyncze zdjęcie.

W przypadku Olympusa, w którym panoramy powstają z łączenia dwóch lub trzech zdjęć, efekt powinien być lepszy. Niestety, jest gorszy niż w przypadku Sony, ponieważ zdjęcie panoramiczne ma szerokość najwyżej ok. 4000 pikseli, a wysokość ok. 1000 pikseli. Wykorzystując dwa zdjęcia, uzyskuje się panoramę około 3000x1000 pikseli. Z kolei w przypadku łączenia zdjęć w pionie wynikowy obraz ma wymiary 1500x3000 lub 1500x2000 pikseli. Panorama uzyskana w ten sposób ma rozdzielczość zaledwie 4–4,5 Mpix. Praktycznie nie nadaje się do wydrukowania na dużym nośniku i powieszenia na ścianie w formie obrazu.

Również oprogramowanie Olympus Master 2 nie daje takich efektów, jakich można by oczekiwać. Co prawda zdjęcia panoramiczne mają wyższą rozdzielczość niż generowane przez aparat, ale jest to zaledwie ok. 4700x1150 pikseli. Jakość panoram uzyskanych z Olympusa jest gorsza niż z Sony. Aparat właściwie nie radzi sobie z dopasowaniem zarejestrowanych zdjęć, na fotografiach pojawiają się fragmenty obciętych czy krzywo dopasowanych obiektów. Dotyczy to zarówno zdjęć robionych w małych pomieszczeniach, jak i na otwartej przestrzeni.

Z powodu małej rozdzielczości zdjęć panoramicznych oba aparaty przeznaczone są dla początkujących użytkowników. Ci nieco bardziej zaawansowani zrobią pojedyncze zdjęcia i połączą je za pomocą jednego z wyspecjalizowanych programów, np. Panorama Factory. Jeśli jednak pozostajemy przy zastosowaniach amatorskich, lepsze efekty daje aparat Sony.

cena: 1595 zł

cena: 1369 zł