Pierwsza sieć

Podzielenie stałego łącza internetowego za pomocą routera zawsze odbywa się w standardowy sposób, ponieważ wszystkie urządzenia tego typu mają jakąś fabryczną, bardzo zbliżoną konfigurację. Mowa przede wszystkim o tym, że są przygotowane do wykorzystania automatycznych sposobów nadawania adresów IP (przez tzw. protokół DHCP). Również same mają domyślnie uruchomiony taki serwer. Ponadto wszystkie bez wyjątku są konfigurowane przez znajomy interfejs przeglądarki internetowej.

Jeżeli do stałego łącza internetowego (neostrada, kablówka) chcesz podłączyć więcej niż jeden komputer, do podzielenia łącza najlepiej kupić niedrogi router za 100–200 złotych. Oto parametry, jakie powinien mieć.

• Port WAN Odpowiedni do łącza internetowego. Dla sieci kablowych lub w standardzie Ethernet jest to oczywiście port Ethernet (8-stykowe gniazdo RJ-45), dla neostrady czy innych sieci wykorzystujących linie telefoniczne musi to być port DSL (4-stykowe gniazdo RJ-11).
• Standard DSL Dostosowany do typu łącza. Neostrada korzysta z łączy analogowych (routery zgodne z tzw. Annex A), inne usługi konkurencyjne dla TP zwykle działają na łączach cyfrowych (Annex B).
• Standard Wi-Fi Nie ma co rozważać, czy router ma mieć interfejs bezprzewodowy – większość modeli i tak go ma, a praktycznie nic to nie kosztuje. Warto się raczej zastanowić, czy będzie służył on do dzielenia łącza internetowego (wystarczy standard 802.11g), czy do wymiany dużej ilości danych między komputerami (potrzebny współczesny 802.11n).
• Dodatkowe funkcje To np. współdzielenie drukarek, bramka VoIP (zestawianie rozmów telefonicznych przez internet), udostępnianie plików z dysków przenośnych itd. Jednak większość routerów nie ma takich funkcji.

By ustawić parametry routera, trzeba go w pierwszej kolejności podłączyć do komputera. Najlepiej za pomocą kabelka sieciowego dostarczonego w zestawie, choć bardziej doświadczeni użytkownicy mogą to robić od razu bezprzewodowo. Wcześniej jednak warto sprawdzić, czy karta sieciowa w komputerze ma domyślną konfigurację, co ułatwi cały proces uruchomienia.

Konfigurację karty pokażemy w systemie Windows XP, ale w Windows Vista jest ona bardzo podobna.

Kliknij Start, następnie wybierz Panel sterowania. A w nim dwukrotnie kliknij ikonę Połączenia sieciowe .

Odszukaj połączenie związane z kartą sieciową Ethernet. Standardowo jest to Połączenie lokalne. Kliknij na nim prawym klawiszem myszy i z menu kontekstowego wybierz Właściwości.

W nowo otwartym oknie kliknij Protokół internetowy (TCP/IP), a następnie Właściwości.

Upewnij się, że w oknie Właściwości: Protokół internetowy (TCP/IP) są zaznaczone opcje Uzyskaj adres IP automatycznie oraz Uzyskaj adres serwera DNS automatycznie. Jeśli tak nie jest, zaznacz obie te opcje. Zatwierdź ustawienia, klikając OK w obu oknach.

Każdy komputer stacjonarny i przenośny ma kartę sieciową Ethernet. Odpowiedni port jest również w każdym routerze. Dlatego też połączenie tych urządzeń jest bardzo proste.

Podłącz kabel Ethernet (powinien być dostarczony razem z routerem) do jednego z gniazdek routera oznaczonych jako LAN lub Ethernet. Drugi koniec kabla podłącz do karty sieciowej komputera.

Od razu możesz też podłączyć kabel telefoniczny do gniazdka oznaczonego jako DSL. Jeśli nie masz usługi wykorzystującej łącze telefoniczne, lecz np. kablówkę, internet podłącz do portu oznaczonego WAN.

Do gniazdka zasilającego routera podłącz zasilanie. Odczekaj około minuty, aż urządzenie się uruchomi.

W systemie Windows kliknij Start, Wszystkie programy, grupę programów Akcesoria, a następnie Wiersz polecenia.

W wierszu poleceń wpisz polecenie ipconfig. Wyświetlą się parametry sieci, m.in. brama domyślna.Adres domyślnej bramy jest jednocześnie adresem IP routera. Wiadomo zatem, jak go odszukać w sieci, i to bez zaglądania do instrukcji!

Nie każdy system jest przystosowany do obsługi wszystkich rodzajów zabezpieczeń. Windows XP jest systemem już kilkuletnim i może nie akceptować mechanizmów takich jak WPA-PSK, a tym bardziej WPA2-PSK. Zależy to przede wszystkim od zainstalowanych łat oraz pakietów serwisowych (Service Pack). By umożliwić pełną obsługę wszystkich popularnych zabezpieczeń, wystarczy pobrać dwie aktualizacje do systemu. Dla bardzo starych, dawno nie aktualizowanych systemów Windows XP potrzebna jest aktualizacja, którą można znaleźć na stronie Microsoftu pod nazwą „Poprawka obsługi dla specyfikacji Wireless Protected Access”. Dla wielu nowych systemów będzie potrzebna aktualizacja o symbolu KB893357, którą należy odnaleźć na stronie www.microsoft.pl w odpowiedniej wersji językowej i również zainstalować w systemie. Po tych czynnościach na pewno będzie można korzystać z najnowszych i najskuteczniejszych zabezpieczeń Wi-Fi.

Wiele firm sprzedających sprzęt sieciowy stara się maksymalnie uprościć proces konfiguracji routera. Dlatego oprócz standardowych sposobów konfiguracji, takich jakie pokazujemy w artykule (przez przeglądarkę WWW) pojawiają się inne metody. Zwykle są to programy (kreatory konfiguracji) pracujące w systemie Windows. Zadaniem korzystającego z nich użytkownika jest włożenie płyty CD do napędu optycznego i postępowanie zgodnie z zaleceniami kreatora – od podłączenia kabelków do sprawdzenia ostatecznej konfiguracji sieci:

Programy tego typu mają jednak wady, przede wszystkim są mniej uniwersalne niż sposób przedstawiony w artykule i dają mniejsze możliwości niż standardowy interfejs konfiguracyjny routerów. Bywa, że router podłączany do sieci Programy pomagające w konfiguracjidanego operatora nie jest w stanie pobrać określonych parametrów, instalacja kończy się niepowodzeniem. Niekiedy kreatory tego typu w ogóle cechują się defetyzmem, informując o błędzie w konfiguracji, podczas gdy łącze internetowe już działa. Dlatego lepsze są sposoby sprawdzone.

By router mógł dzielić łącze internetowe, musi mieć skonfigurowane odpowiednie parametry sieci, co szczególnie dotyczy usług, takich jak neostrada (w sieciach kablowych konfiguracja internetu zwykle jest zupełnie zbędna). No i konieczne jest oczywiście zabezpieczenie sieci Wi-Fi, by nie mogły z niej korzystać niepożądane osoby.

Na komputerze podłączonym do routera uruchom dowolną przeglądarkę internetową i w jej pasku adresowym wpisz adres IP, jaki sprawdziłeś w poprzednim kroku – w naszym przykładzie 192.168.1.1. Naciśnij [Enter].

Ponieważ router jest zabezpieczony hasłem, pojawi się okno logowania. Trzeba w nim wpisać fabrycznie ustawioną nazwę użytkownika i hasło. To jedyny moment konfiguracji, w którym trzeba zajrzeć do instrukcji i sprawdzić, jakie są te parametry. Czasem domyślne ustawienia są nadrukowane na opakowaniu lub od spodu obudowy routera.

W oknie przeglądarki pojawi się interfejs konfiguracyjny, który zawsze ma określoną strukturę: kilka głównych sekcji umieszczonych w poziomym pasku u góry lub pionowej belce z lewej strony interfejsu. W każdej sekcji znajdują się podrzędne grupy ustawień.

Do połączenia routera z internetem przez kablówkę często nie jest potrzebna żadna konfiguracja sprzętu – router sam pobiera adres IP z sieci operatora i natychmiast nawiązuje połączenie. Jednak w sieciach wykorzystujących protokół PPP (takich jak neostrada), konieczne jest podanie nazwy użytkownika i hasła.

W interfejsie konfiguracyjnym odszukaj sekcję z ustawieniami internetu. W przypadku urządzenia Linksys wykorzystanego w artykule jest to Setup. W sprzęcie innych producentów może to być WAN, Internet itp.

Znajdź pola Username i Password. Następnie wpisz w nie nazwę użytkownika i hasło dostarczone przez operatora sieci.

Może być też potrzebna konfiguracja dodatkowych parametrów. Należą do nich VPI i VCI – w przypadku neostrady powinny być ustawione na wartości 0 (VPI) i 35 (VCI). Należy też zwrócić uwagę, czy protokół jest ustawiony na PPPoA, a także tzw. multipleksacja na VC-Mux lub po prostu VC.

Jeżeli chcesz, aby router był cały czas połączony z internetem, a nie łączył się na żądanie, odszukaj i włącz opcję Keep Alive. Jest to zalecane ustawienie.

Po ustawieniu wymienionych parametrów zatwierdź ustawienia, klikając przycisk Save Settings. Router uruchomi się ponownie z nowymi ustawieniami, o czym może świadczyć pasek postępu.

Po chwili będziesz mógł korzystać z połączenia z internetem, ale interfejs bezprzewodowy nadal pozostaje niezabezpieczony, trzeba się więc tym zająć.

Ustawienie odpowiednich parametrów sieci bezprzewodowej, a w szczególności jej odpowiednie zabezpieczenie, może wydawać się wielu osobom bardzo trudne. Tymczasem wykonuje się to za pomocą dosłownie kilku kliknięć.

Wejdź ponownie do interfejsu konfiguracyjnego w sposób, jaki pokazaliśmy w poprzednich krokach.

Odszukaj sekcję przyporządkowaną interfejsowi bezprzewodowemu. Może ona nosić np. nazwę Wi-Fi, a w naszym przykładzie jest to Wireless.

W polu Network Name (SSD) wpisz nową nazwę sieci. Ze względów bezpieczeństwa lepiej nie pozostawiać wartości domyślnej. Zapisz zmiany, klikając Save Settings.

Teraz odszukaj ustawienia związane z zabezpieczeniami. W naszym przykładzie Wireless Security. Ustaw szyfrowanie WPA-PSK/TKIP lub jeszcze lepiej WPA2-PSK/AES. Mogą one występować pod różnymi nazwami, w naszym przykładzie jest to PSK-Personal lub PSK2-Personal.

W polu Pre-shared Key wpisz frazę służącą do generowania haseł szyfrujących (router będzie je generował samoczynnie), np. haslo_do_sieci. Zatwierdź ustawienia, klikając Save Setting.

Połączenia komputera z kartą Wi-Fi do tak skonfigurowanego routera nie powinno stanowić najmniejszego problemu.

Komputer stacjonarny czy notebook po włączeniu wyświetli komunikat o wykryciu sieci.

Gdy klikniesz dymek z informacją o wykryciu sieci, pojawi się okno z ich listą. Kliknij na swoją sieć, w naszym przykładzie neo, a następnie Połącz.

Ponieważ twoja sieć wykorzystuje szyfrowanie, pojawi się okno z prośbą o podanie klucza sieciowego. Wpisz w nim dwukrotnie frazę podaną podczas konfiguracji routera.

Po chwili nazwa twojej domowej sieci pojawi się na górze listy sieci, z komunikatem Połączono. Od tej chwili możesz korzystać z bezpiecznego, szyfrowanego połączenia z internetem. Naturalnie to nie koniec możliwości routerów. Oferują one mnóstwo dodatkowych funkcji, zależnych od modelu urządzenia. W razie problemów warto skorzystać z artykułów archiwalnych na naszej płycie CD – pomogą przede wszystkim poprawić zasięg sieci Wi-Fi.

Systemy Windows XP i Windows Vista są wyposażone w odpowiednie funkcje do korzystania z sieci Wi-Fi. Jednak wiele kart bezprzewodowych ma dodatkowe programy, które – całkiem niepotrzebnie – próbują uwolnić system od tej funkcji.

Zdarza się, że Windows nie może wykryć żadnej sieci Wi-Fi, ponieważ robi to za niego jakiś inny, dodatkowy program. Można to poznać po ikonie programu, w obszarze powiadomień. Wtedy też lista sieci wykrytych przez system Windows będzie pusta.

Dwukrotnie kliknij ikonę symbolizującą połączenie Wi-Fi.

W oknie Połączenie sieci bezprzewodowej kliknij Zmień ustawienia zaawansowane.

Gdy pojawi się okno z właściwościami połączenia Wi-Fi, przejdź do zakładki Sieci bezprzewodowe i zaznacz w nim opcję Użyj systemu Windows do konfiguracji ustawień sieci bezprzewodowej. Następnie zatwierdź ustawienia, klikając OK.

Od tej pory system Windows z powrotem przejmie kontrolę nad kartą bezprzewodową. Wkrótce też powinien się pojawić dymek z komunikatem o wykryciu sieci bezprzewodowych przez system: