Pingwin internauta

Praktycznie nie istnieją wirusy na Linuksa i z tego powodu niemal nie ma pakietów typu internet security przeznaczonych na tę platformę. Istnieją za to firewalle – Ubuntu domyślnie instaluje narzędzie iptables, lecz pozostawia je nieskonfigurowane. Możesz je aktywować i ustawić wedle potrzeb, używając narzędzia GUFW, które znajdziesz w menu System>Administracja pod pozycją Firewall configuration. Ze względu na to, że ma ono bardzo ograniczone możliwości, lepiej zainstalować program Firestarter lub FWBuilder, by móc stworzyć precyzyjne zestawy reguł za pomocą wygodnych kreatorów. Korzystając z internetu pod Ubuntu nie jesteś narażony na działanie złośliwego kodu umieszczanego na podejrzanych witrynach WWW. Jeśli aplikacje instalujesz przez menedżer pakietów, nie ma też ryzyka wgrania zainfekowanego oprogramowania. Ale ściągając dodatki z różnych witryn, możesz niechcący wgrać i uruchomić skrypt, który np. skasuje ci pliki z katalogu domowego. Zalecamy ostrożność: nie klikaj na każdy komunikat i nie uruchamiaj każdego pliku, jeśli nie masz pewności, co zawiera!

Linux jest dziś praktycznie równie wygodny dla internauty co Windows. Głównie dzięki łatwym w użyciu kreatorom ustawień sieciowych oraz obecności aplikacji i widżetów pulpitu do niemal każdego z możliwych zastosowań. Czy to pogawędka przez GG/Skype, korzystanie z poczty e-mailowej, sieciowe rozgrywki przez przeglądarkę, czy wreszcie komfortowe „ćwierkanie” przez serwis Twitter lub korzystanie z usług RSS. Do tego wszystkiego Linux nadaje się świetnie. Ponadto jest to także doskonała propozycja dla osób wymagających wysokiego bezpieczeństwa w sieci, np. korzystających z e-bankowości. W Linuksie nie jesteś zagrożony obecnością keyloggerów czy trojanów mogących podsłuchać wprowadzane dane. Pokazujemy, jak przygotować Pingwina do pracy w sieci.

Użytkownicy, którzy rozdzielają swoje łącze internetowe za pomocą routera, są w dość dobrej sytuacji. Komputer połączony z routerem przewodowo niemal na pewno automatycznie uzyska dostęp do internetu w Ubuntu, jeśli tylko na routerze włączona jest usługa DHCP.

Znakiem włączenia usługi DHCP jest ikona statusu połączenia sieciowego (patrz obrazek).

W wypadku, gdy wyłączyłeś na routerze DHCP (dynamiczne przydzielanie adresów IP), musiałeś podać adres samodzielnie. Kliknij wtedy prawym klawiszem myszy na ikonie połączenia sieciowego i następnie wybierz z menu, które się pojawi, opcję Zmodyfikuj połączenia. Uruchomi to okno konfiguracji NetworkManagera – usługi, która zapewnia możliwość konfiguracji połączeń sieciowych w Ubuntu.

Tutaj, w zakładce Przewodowe okna Połączenia sieciowe, klikając na Dodaj, otworzysz okno ustawień karty sieciowej. Możesz w nim od razu przejść do zakładki Ustawienia IPv4, wybrać z listy Metoda pozycję Ręczne i kliknąć Dodaj. Wypełnij pola dotyczące ustawień sieciowych w polu Adresy, podaj też adres serwera DNS w polu poniżej, jeśli to wymagane. Gdy skończysz, kliknij Zastosuj... – jeśli się nie pomyliłeś, Ubuntu nawiąże połączenie z siecią, co zasygnalizuje zmiana ikony statusu.

Ubuntu dobrze sobie radzi także z wieloma kartami Wi-Fi. W większości przypadków również nie będziesz musiał niczego instalować, lecz po prostu wybrać swoją sieć z listy i podać swoje hasło dostępu.

Gdy w pececie zostanie wykryta obsługiwana karta Wi-Fi, ikona menedżera sieci przyjmie postać

. Kliknij ją, by przejrzeć listę dostępnych sieci, po czym kliknij nazwę twojego domowego WLAN-u. W oknie, które się wyświetli, popraw tryb szyfrowania sieci na WPA i WPA2 Personal, jeśli nie został on poprawnie rozpoznany, i w następnym polu Hasło podaj hasło dostępowe.

Zostaniesz poproszony o podanie hasła do tzw. bazy kluczy. To narzędzie GNOME służące do bezpiecznego przechowywania haseł związanych z konfiguracją systemu. Może – i powinno – być to inne hasło niż twój login czy hasło Wi-Fi. Podaj je dwukrotnie i kliknij Utwórz. Jeśli sieć Wi-Fi wykorzystuje DHCP, po chwili powinieneś uzyskać połączenie, o czym poinformuje komunikat: i zmieniona ikona połączenia na panelu. W przeciwnym razie, podobnie jak przy konfiguracji połączenia kablowego, musisz samodzielnie przypisać połączeniu adres IP.

Jeśli karta Wi-Fi nie jest rozpoznawana – menedżer połączenia nie wykrywa sieci – możesz spróbować wgrać sterowniki od Windows XP. Sęk w tym, że nie wystarczy plik instalatora (*.exe). Musisz znaleźć wersję w formacie np. ZIP, po rozpakowaniu której w katalogu znajdziesz nie tylko pliki sterownika (*.sys czy *.dll), ale też plik informacji instalatora – *.inf, jak np.:

Jeśli nie możesz znaleźć takiej paczki, spróbuj w Windows uruchomić posiadany instalator. Obserwuj, czy w katalogu z plikami tymczasowymi (domyślnie C:\Windows\TEMP) nie pojawi się folder z poszukiwaną zawartością. Jeśli tak, skopiuj go w inne miejsce, dostępne dla Linuksa, bo po zamknięciu instalatora może zostać skasowany.

Wybierz Sterowniki Windows dla urządzeń bezprzewodowych z menu System>Administracja. W przywołanym dialogu kliknij Zainstaluj nowy sterownik, przejdź do folderu z plikami sterownika i wybierz plik INF. Instalator wgra go i po chwili urządzenie powinno pojawić się na liście w głównym oknie: Sterowniki kart bezprzewodowych. Zamknij to okno i zrestartuj Ubuntu.

Polska wersja Ubuntu zawiera pakiet UbuDSL, do obsługi modemów DSL. Niestety, w Ubuntu 9.10 nie pomoże on posiadaczom modemów ZTE ZXDSL, bo brak do nich sterownika. Jego uruchomienie wymaga wgrania poprawionego sterownika według instrukcji na stronie http://fiddlesticker.wordpress.com/2009/12/02/zte-zxdsl-v2-driver-update-for-linux-kernel-2-6-31-x86/, sam zaś trik działa tylko na 32-bitowej wersji Ubuntu 9.10.

Kliknij ikonę Skonfiguruj Koliberka na pulpicie. Uruchomi to skrypt konfiguracyjny, dopasowujący Ubuntu do potrzeb polskiego użytkownika. Wciśnij [Enter], na następnym ekranie [3] i [Enter] i [T] na kolejnym. Postępuj zgodnie z instrukcjami na ekranie. Gdy ujrzysz komunikat: Zrobione. Naciśnij enter, aby powrócić do głównego menu ponownie potwierdź go klawiszem [Enter].

Teraz w menu System>Administracja znajdziesz pozycję UbuDSL – konfiguracja połączenia. Uruchom konfigurację. W oknie konfiguracyjnym UbuDSL na pierwszej planszy wybierz posiadaną usługę oraz podaj swoje dane autoryzacyjne. Po przejściu do następnej planszy program poprosi o podłączenie modemu – zrób to. Zostanie on wykryty, program wgra też odpowiednie sterowniki.

Po zakończeniu instalacji zamknij okno programu i zrestartuj komputer. System od tej chwili będzie nawiązywał połączenie DSL automatycznie w trakcie ładowania się. UbuDSL nie integruje się z NetworkManagerem, więc jeśli chcesz sprawdzić bieżący stan połączenia i wyświetlić np. statystyki ruchu, z menu Programy>Internet wybierz Aplet UbuDSL, który umieści ikonę statusu połączenia na panelu (patrz obrazek). Przy pierwszym uruchomieniu pozwoli też wybrać, czy ma być uruchamiany automatycznie po zalogowaniu się do systemu.

Pidgin oprócz sieci GG i Tlen wspiera protokoły MSN, Google Talk czy XMPP (Jabbera). Skrót do niego znajdziesz w menu Programy>Internet.

Przy pierwszym uruchomieniu program wyświetli dialog konfiguracji konta w wybranej sieci. Kliknij na nim Dodaj, by otworzyć okno ustawień konta. Z listy Protokół wybierz np. Gadu-Gadu, po czym wypełnij pozostałe pola, podając swój numer GG, hasło, a także opcjonalnie swój nick oraz awatar.

Po kliknięciu Dodaj nastąpi automatycznie zalogowanie się do komunikatora. Jeśli przy użyciu klienta GG w Windows wyeksportowałeś listę znajomych na serwer, zobaczysz ich statusy w głównym oknie programu.

Konta kolejnych sieci możesz dodać, wybierając opcję Zarządzaj... z menu Konta – tym razem np. Tlena. Po ukończeniu konfiguracji kont znajomi ze wszystkich sieci pojawią się na liście w głównym oknie. Domyślnie program pokaże tylko tych aktywnych w danej chwili. Jeśli chcesz to zmienić, z menu Znajomi wybierz Wyświetl, a następnie zaznacz opcję Rozłączonych.

W Pidginie możesz ustawiać swój status, korzystając z menu u dołu okna listy znajomych. Dokonany wybór odnosi się zawsze do wszystkich skonfigurowanych sieci. Ale możesz też skorzystać z apletu użytkownika na głównym panelu pulpitu, np. kroszak. Kliknij na nim. W wyświetlonym menu znajdziesz opcję Ustaw stan, z której możesz wybrać stan, np. Nieobecny. Możesz też zamknąć okno Pidgina – przywołasz je później, klikając na ikonie otrzymanych wiadomości i wybierając z jej menu podręcznego pozycję Komunikator Pidgin.

Do korzystania ze Skype’a potrzebny jest oficjalny klient tej usługi. Pobierzesz go, uruchamiając domyślnie zainstalowaną przeglądarkę Firefox (skrót do niej znajdziesz bezpośrednio na panelu) i przechodząc na witrynę skype.com.

Z dostępnych wersji wybierz tę dla Ubuntu w wersji 8.10 lub nowszej. Uważaj jedynie, by pobrać właściwą, 32- lub 64-bitową wersję programu, zależnie od tego, z jakiej wersji Ubuntu korzystasz.

Pobrany plik DEB trafi do folderu Pobrane w katalogu domowym. Otwórz go, wybierając z menu Miejsca pozycję Pobrane, po czym kliknij dwukrotnie ikonę pobranego pakietu skype-ubuntu-intrepid, by rozpocząć instalację. W oknie instalatora pakietów kliknij po prostu Instaluj pakiet i podaj po chwili swoje hasło. System automatycznie pobierze niezbędne, brakujące pakiety (tzw. zależności) i ukończy samodzielnie instalację.

Ikonę Skype’a znajdziesz w dziale Internet w menu Aplikacje. Uruchom program, by skonfigurować swoje konto. Konfiguracja przebiega niemal identycznie jak w Windows. W podstawowej wersji po prostu podaj swój login i hasło na ekranie startowym aplikacji i kliknij przycisk Zaloguj. Tyle wystarczy, by móc porozmawiać za pomocą Skype’a. Jeśli bowiem twoja karta dźwiękowa działa w Ubuntu, Skype wykryje poprawne ustawienia automatycznie.