Plazmowy kontra LCD

Oba testowane przez nas modele pochodzą od jednego producenta (to nasz celowy wybór), kosztują tyle samo (ok. 3000 tys. zł). Mają też wiele innych cech wspólnych. W obu są niewidoczne głośniki i oba są wyposażone w system Dual XD Engine, który ma zapewnić długie oglądanie telewizji bez zmęczenia oczu.

Telewizor LG 42LG5000 został wykonany w technologii LCD i ma rozdzielczość 1920x1080 pikseli (tzw. Full HD). Model 42PG6000 wykorzystuje technologię plazmową, ma taką samą przekątną, ale rozdzielczość tylko 1024x768.

Właśnie rozdzielczość to pierwsza zauważalna różnica między popularnymi technologiami wytwarzania telewizorów. LCD jest bowiem lepiej przystosowana do wyższej rozdzielczości, dlatego też telewizory Full HD w tej technologii można kupić już za 1500 zł, a plazmy za 3000 zł.

Nie zawsze duża rozdzielczość ekranu jest potrzebna, tym bardziej że większość programów telewizyjnych w Polsce jest nadawana w standardzie PAL (720x576 pikseli). Ze źródłami obrazu o wysokiej rozdzielczości jest na razie słabo. Można korzystać z dosłownie kilku kanałów w pakietach telewizji cyfrowej.

Z tego powodu plazmowy telewizor LG 42PG6000 o niższej rozdzielczości jest lepiej przystosowany do naszych warunków – lepiej wyświetla standardowy obraz telewizyjny. Sprawdzi się zatem w typowym domu, gdzie nie korzysta się z odtwarzacza Blu-ray czy konsoli do gier. Ale po podłączeniu źródła obrazu o wysokiej rozdzielczości obraz zachowa dobrą jakość.

W telewizorze LCD, podobnie jak w monitorach, najlepszy obraz uzyskuje się wyłącznie w natywnej rozdzielczości pracy matrycy. Zatem telewizor o rozdzielczości Full HD powinien mieć dostarczony sygnał o rozdzielczości 1920x1080, najlepiej w tzw. trybie progresywnym 1080p. Próba wyświetlania obrazu ze źródła o niższej rozdzielczości zmusza telewizor do interpolacji, co prowadzi do wyraźnego pogorszenia ostrości. Duża rozdzielczość powoduje też, że telewizor dokładnie wyświetla wszystkie niedoskonałości związane np. z algorytmami kompresji.

Dlatego model 42LG5000 nie najlepiej sprawdza się w typowych zastosowaniach, chyba że dysponujemy dużą liczbą kanałów cyfrowych o wysokiej rozdzielczości, odtwarzaczem Blu-ray, konsolą (np. PlayStation 3) albo po prostu chcemy do telewizora podłączyć np. notebook. Niestety, podczas testów nawet podłączenie peceta czy dekodera telewizji n nie zapewniło idealnej jakości obrazu.

Na ekranach plazmowych nie występuje zjawisko smużenia, znane z monitorów LCD, ponieważ czas reakcji jest bardzo krótki. Z kolei w testowanym modelu LCD zmierzony czas reakcji wyniósł średnio 23 ms (przejście czarny–biały–czarny), ale mimo tego wyświetlany obraz był płynny i smużenie było praktycznie niezauważalne.

Pod względem kontrastu telewizor plazmowy wypada lepiej od LCD – już na pierwszy rzut oka widać głębszą, bardziej naturalną czerń. Natomiast matryca LCD musi być podświetlana, więc czerń jest mniej doskonała. Wartość kontrastu podana w dziesiątkach tysięcy to kontrast dynamiczny, który zmienia się w zależności od wyświetlanego obrazu.

Wadą LCD wynikającą z podświetlenia matrycy jest też słabsze nasycenie kolorów, choć według pomiarów błąd w odwzorowaniu barw jest mniejszy. Kolory tracą też bardziej na wierności, gdy obraz jest oglądany pod bardzo dużym kątem. Kolejna różnica dotyczy równomierności oświetlenia ekranu – w telewizorze plazmowym parametr ten jest znacznie lepszy niż w LCD.

Zdecydowanie lepszą jakość obrazu zapewnia plazmowy telewizor LG 42PG6000, ale nie jest też pozbawiony wad. Przede wszystkim telewizor plazmowy pobiera więcej prądu niż LCD. Testowana plazma w czasie pracy zużywała maksymalnie 296 W, podczas gdy telewizor LCD „zaledwie” 211 W. Dla osób wrażliwych na punkcie oszczędności energii LCD będzie zdecydowanie lepszym wyborem, choć maksymalny pobór mocy dla plazmy ma miejsce tylko w przypadku wyświetlania białego obrazu – typowo zaś wartość ta spada do 260–270 watów.

Oceniając model plazmowy, warto zwrócić uwagę na jeszcze jedną poważną wadę: trwałość. Ekran plazmowy ma gorszą żywotność niż LCD, ale negatywne efekty zaawansowanego wieku zauważymy dopiero po 15–25 latach użytkowania. W rzeczywistości wcześniej zmienimy telewizor na nowszy model. Zauważalnym minusem jest też efekt wypalonego logo długo oglądanej stacji telewizyjnej. Mimo wielu negatywnych opinii problem dotyczy raczej starszych telewizorów plazmowych, choć nawet w testowanym modelu jest minimalnie widoczny (jednak zauważy go tylko ten, kto wie, że ten efekt może wystąpić).

Pod względem jakości dźwięku oba modele wypadają podobnie. Oba mają stereofoniczne głośniki 10 W każdy i technologię Clear Voice zapewniającą korekcję częstotliwości ludzkiego głosu, dzięki czemu szum tła zostaje zmniejszony, a dźwięk staje się bardziej klarowny.

Technologię telewizora powinno się zatem wybierać na podstawie rodzaju podłączanych do niego urządzeń. Jeżeli ma przede wszystkim wyświetlać obraz o standardowej rozdzielczości (standardowe programy telewizyjne), plazmowy model, taki jak 42PG6000, spełni lepiej te oczekiwania. Przy okazji będzie wyświetlał żywsze kolory (szczególnie pod dużym kątem), zapewni całkowity brak smużenia, a jedyną odczuwalną wadą będzie większy pobór mocy.

Jeżeli jednak masz oglądać głównie kanały telewizyjne o wysokiej rozdzielczości (a tych będzie coraz więcej) czy korzystać z innych urządzeń wyświetlających obraz HD (Blu-ray, konsola), rozważ zakup modelu LCD.

My jednak skłaniamy się ku telewizorowi plazmowemu, ponieważ on także świetnie sobie radzi z wyświetlaniem obrazu HD, mimo że rozdzielczość jego ekranu jest niższa. Polecamy też artykuł „Jak kupować telewizor” ze strony 112.