Test mobilnych routerów 3G - w domu i w podróży

W artykule:

• Zastosowania routera 3G
• Wyposażenie i możliwości
• Test 4 urządzeń
• Tabela z wynikami testów

Główną przeszkodą w podzieleniu dostępu do internetu 3G na kilka urządzeń jest karta SIM. Najczęściej umieszczana w modemie USB podłączonym do laptopa lub tabletu, a czasem w smartfonie. Ponieważ operator dostarcza jedną kartę SIM i nie ma możliwości wydania dodatkowych kopii, użytkownik może z niej korzystać w danej chwili w tylko jednym urządzeniu. Jeśli umieścisz kartę SIM w mobilnym routerze 3G, podłączysz do internetu nawet kilkanaście urządzeń równocześnie – tablet, laptop, a także telewizor.

Ponieważ mobilny router ma wbudowany akumulator, połączenie możesz udostępniać w dowolnym miejscu, także tam, gdzie często brakuje infrastruktury sieciowej, np. na działce; podczas spotkań biznesowych i towarzyskich na świeżym powietrzu, a nawet w samochodzie lub autobusie, bez dodatkowych kabli czy urządzeń. Router 3G to świetny sposób na wykorzystanie darmowego internetu Aero 2. Ale nie wszystkie urządzenia radzą sobie z jego obsługą – patrz wyniki testu.

Mobilny router 3G niemal w ogóle nie przypomina tradycyjnego routera. Nie ma gniazdek sieciowych ani widocznych anten. Za to dzięki niewielkim wymiarom i wadze możesz bez problemu nosić go w kieszeni. Po umieszczeniu karty SIM w odpowiednim porcie urządzenia router powinien automatycznie rozpoznać operatora i nawiązać połączenie z jego siecią (o ile karta SIM nie jest zabezpieczona kodem PIN). Łącze 3G jest następnie udostępniane w postaci sieci Wi-Fi emitowanej przez mobilny router. Informacje o nazwie takiej sieci oraz haśle dostępu znajdziesz w dokumentacji lub na obudowie routera (patrz ilustracja).

Warto zmienić fabrycznie ustalone hasło Wi-Fi na własne, aby podnieść bezpieczeństwo sieci. Jest to szczególnie istotne, jeśli zamierzasz używać routera w miejscach publicznych.

Tak jak w klasycznym routerze, wszystkich zmian w konfiguracji urządzenia dokonasz za pomocą interfejsu dostępnego przez przeglądarkę internetową. Wystarczy wpisać numer IP routera oraz login i hasło dostępu do urządzenia (te informacje również znajdziesz na obudowie lub w dokumentacji). Możesz być zaskoczony ubogością opcji dostępnych w konfiguracji (szczególnie w porównaniu do „dużych” routerów). Gama dostępnych opcji często ogranicza się do konfiguracji sieci Wi-Fi i kilku funkcji niezbędnych do pracy urządzenia (przywracanie ustawień, update oprogramowania itp.) W rzadkich przypadkach mobilny router zaoferuje coś więcej. np. obsługę SMS-ów.

Część urządzeń ma alternatywne tryby pracy. Tryb punktu dostępowego pozwala na udostępnienie łącza internetowego pochodzącego z modemu ADSL lub kablowego. W tym celu router musi mieć gniazdko sieciowe. W trybie modemu możesz podłączyć jedno urządzenie, np. tablet, za pomocą kabla USB. Łącze internetowe udostępniane jest tylko temu urządzeniu, a transmisja odbywa się za pomocą kabla, a nie sieci Wi-Fi. To rozwiązanie pozwala oszczędzić akumulator w obu urządzeniach.

Do testu wybraliśmy 4 niedrogie urządzenia, których główną funkcją jest podział łącza 3G. Wszystkie modele wykonano z plastiku, przy czym tylko w przypadku TP-Linka jest to materiał matowy, niepodatny na pobrudzenie odciskami palców. Z tego względu router prezentuje się mniej elegancko niż wykończone fortepianowym plastikiem D-Link i Manta. TP-Link jako jedyny ma ekranik (OLED), na którym wyświetlane są informacje o najważniejszych parametrach pracy – w tym aktualnej transmisji danych. Pozostałe routery korzystają z kolorowych kontrolek, które nie informują użytkownika w tak szczegółowy sposób. Kontrolki na urządzeniu Planet są mało czytelne. Każdy router ma przycisk zasilania oraz port USB. Planet dodatkowo wyposażono w przełącznik trybu pracy (router, punkt dostępowy).

Tylko router Planet wymagał ingerencji użytkownika po włożeniu karty SIM. Pozostałe urządzenia same wykrywały operatora i dobierały potrzebne ustawienia. To ostatnie potrafi też Planet, ale najpierw należy wybrać z listy nazwę operatora. Konfiguracja operatora Aero 2 wymagała ingerencji użytkownika w każdym przypadku. To prosta operacja – wystarczy odnaleźć opcje ustawień punktu APN i w pole o tej nazwie wpisać „darmowy”. Po takiej operacji dwa urządzenia – TP-link i D-Link – rozpoczynały prawidłową obsługę sieci Aero 2. Planet i Manta nie spełniają wymagań technicznych operatora, więc brak obsługi Aero 2 uznajemy za usprawiedliwiony (teoretycznie jest on możliwy, ale niezgodny z regulaminem usługi).

Najwięcej opcji konfiguracji ma router Planet. W nieprzetłumaczonym na język polski (co jest wspólną cechą wszystkich urządzeń) i siermiężnym interfejsie znajdziesz sporo opcji znanych z „dużych routerów”. Jest tam np. filtrowanie adresów MAC i IP, zapora sieciowa, obsługa połączeń VPN i dynamicznego DNS. Urządzenie Manta także ma sporo opcji w swoim interfejsie. Byliśmy mocno zaskoczeni, gdy okazało się, że nie ma możliwości ich modyfikacji – są ustawione na sztywno. Być może dlatego producent nie zawracał sobie głowy przygotowaniem instrukcji do urządzenia. Broszurka w pudełku to cała dokumentacja.

TP-Link jest urządzeniem typu „włącz i zapomnij”. W jego interfejsie możesz co najwyżej skonfigurować zabezpieczenia sieci Wi-Fi oraz czas, po jakim bezczynny router będzie przechodził w stan czuwania. Ta opcja, dostępna także w D-Linku i urządzeniu Manty, znacząco wpływa na czas pracy bez ładowania.

D-Link i TP-Link mają skrzynkę na wiadomości SMS. Router Manta wyposażono w port na kartę micro-SD, a w interfejsie urządzenia znajduje się przeglądarka plików. Planet może działać w trybie punktu dostępowego, przekaźnika sygnału Wi-Fi (repeatera), a nawet interfejsu sieciowego dla urządzenia, które nie obsługuje Wi-Fi, ale ma port ethernet. Urządzenie D-Link można podłączyć kablem USB do komputera i wykorzystać jako modem USB.

Funkcje routera 3G może pełnić praktycznie każdy smartfon (i tablet z modułem 3G). Wystarczy odnaleźć w opcjach i włączyć funkcję tetheringu. Smartfon tworzy sieć Wi-Fi, w której udostępnia innym urządzeniom swoje połączenie 3G. Korzystanie z tej funkcji bardzo negatywnie wpływa na czas działania smartfonu bez ładowania. Dodatkowo, gdy używasz tetheringu, smartfon nie może podłączyć się do sieci Wi-Fi (sieć bezprzewodowa jest wykorzystywana do udostępniania łącza 3G). Niektóre telefony mogą udostępniać połączenie 3G za pośrednictwem bluetootha. W takim wypadku nie ma ograniczenia w korzystaniu z sieci Wi-Fi.

Opisy wybranych mobilnych routerów 3G

Mimo że router D-Link wyprzedza TP-Linka o zaledwie cztery setne punktu, mocne strony obu urządzeń nie są identyczne. Wspólną cechą jest automatyczne rozpoznawanie operatora komórkowego. Ale w przeciwieństwie do TP-Linka router DWR-730 po pierwszym uruchomieniu wymaga skonfigurowania sieci Wi-Fi. Domyślnie sieć nie jest zabezpieczona i każdy może się do niej podłączyć. D-Link ma więcej opcji ustawień. Możesz regulować siłę sygnału Wi-Fi oraz zabronić dostępu do sieci urządzeniu z określonym adresem MAC. Interfejs routera jest przejrzysty, ale niepotrzebnie podzielono go na sekcję podstawową i zaawansowaną – opcji nie ma aż tak wiele, aby było to konieczne.

Zwarta konstrukcja sprawia, że router wydaje się najbardziej ze wszystkich testowanych modeli odporny na uszkodzenia w wyniku upadku. Fabrycznie nowe urządzenie jest tak przygotowane, aby korzystanie z internetu było możliwe bez przeprowadzania konfiguracji. Wystarczy włożyć kartę SIM i włączyć router za pomocą dużego, wygodnego przycisku na obudowie. Wszystkie istotne parametry pracy (włącznie z nazwą operatora) są wyświetlane na niewielkim ekranie OLED. Bardzo skromne możliwości konfiguracji sprawiają, że urządzenie nie będzie dobrym wyborem dla zaawansowanego użytkownika, który chce mieć pełną kontrolę nad swoją siecią.