Wiedźmin 2: Zabójcy królów

• Maciek Płochocki redaktor działu Gry

Zaprezentowane przez CD Projekt Red 3 fragmenty gry pozwoliły mi wyrobić sobie zdanie o oprawie graficznej – ta jest pierwszoligowa. Jedyny zgrzyt to kiepska animacja twarzy postaci i ich wygląd w ogóle. Tu jeszcze sporo pracy przed autorami. Elementów RPG w pokazanych sekwencjach nie było widać. Rozgrywka bardziej przypominała grę akcji niż fabularną. Ale to pewnie kwestia doboru fragmentów rozgrywki.

Fabuła drugiej części Wiedźmina rozpoczyna się dwa miesiące po zakończeniu jedynki i jest związana z przedstawionymi w niej wydarzeniami. Relacja między obiema grami jest do tego stopnia bliska, że gracz będzie mógł użyć zapisanego stanu gry (ang. save game) z pierwszej części, aby konsekwencje tamtejszych poczynań Wiedźmina były widoczne także w części drugiej.

Z pierwszych informacji wynika, że główny wątek fabularny będzie się skupiał wokół ścigania zabójcy (lub zabójców) królów krain przedstawionych w grze. Jednak nie do końca wiadomo, jaką rolę odegra w sprawie sam Wiedźmin. Prawdopodobnie ponownie stanie między dwoma zwalczającymi się frakcjami – ludźmi i elfami rebeliantami zwanymi Scoia’tael (Wiewiórki). Którą frakcję wesprze i jak się to skończy dla bohatera, będzie zależało od wyborów dokonywanych przez gracza.

Przy produkcji gry CDP Red zdecydowało się na samodzielne stworzenie tzw. silnika, czyli programu, na którym opierają się niemal wszystkie elementy gry – od grafiki, przez dźwięki, po dialogi. Takie rozwiązanie pozwala firmie ograniczyć koszty związane z zakupem gotowego silnika (jak przy okazji pierwszej części) i dodatkowo, po zakończeniu prac nad narzędziem, oferować je innym studiom tworzącym gry.

• 1,5 mln sprzedanych pudełek
• 27 mln zł budżetu
• 1,8 mln zł zysku
• 2 mln linijek kodu
• ponad 100 nagród
• ocena krytyków 8,35 na 10
• ocena graczy 9,2 na 10

Wprowadzony w 2007 roku Wiedźmin wyróżniał się przede wszystkim bardzo ciekawą i wielowątkową fabułą. W trakcie gry gracz kilkakrotnie musiał dokonywać trudnych wyborów moralnych. Także od strony technicznej gra nie odstawała od czołówki. Część graczy narzekała jednak na zbyt wysoki stopień trudności oraz nie w pełni intuicyjny interfejs.

Silnik stworzono pod kątem produkcji gier cRPG z nieliniową fabułą (więcej o takich grach w ramce „Popularny gatunek – gry fabularne”). Pozwala to na tworzenie rozbudowanych dialogów, z możliwością wprowadzania nowych postaci w trakcie rozmowy. W odwiedzanych w grze obszarach leśnych funkcjonować będą lokalne ekosystemy. Dzięki wiedźmińskiej wiedzy gracz będzie mógł precyzyjnie określić miejsce i czas występowania określonych gatunków potworów. Odwzorowany zostanie także system społeczny – każda lokacja miejska będzie miała kilka własnych grup społecznych o odmiennych interesach.

Bardzo nowocześnie prezentuje się oprawa graficzna, o czym możesz się przekonać, oglądając screeny z gry oraz filmik promujący grę, zamieszczony na płycie CD.

Całkowitej przebudowie uległ system walki. Znany z pierwszej części podział na styl szybki, silny i do walki z grupą przeciwników zastąpiono dwoma rodzajami ciosów – słabym i silnym, które można łączyć w śmiercionośne sekwencje, tzw. combosy. Podczas walki z głównymi przeciwnikami, tzw. bossami, pojawią się sekwencje, w których należy szybko wciskać wyświetlane na ekranie klawisze – ang. Quick Time Events (QTE).

W trakcie dialogów nie będzie na ekranie wyświetlana pełna treść wypowiedzi Wiedźmina, a jedynie krótkie zdanie określające charakter kwestii (np. wrogość, zastraszenie itp.). Dodatkowo, w sytuacjach uzasadnionych wydarzeniami na ekranie, na wybranie kwestii dialogowej gracz będzie miał ograniczony czas. Przy braku wyboru gra sama go dokona, biorąc pod uwagę dotychczasowe postępowanie gracza.

Od czasu do czasu, w momentach określonych przez twórców, do Wiedźmina przyłączy się jedna z tzw. postaci niegrywalnych (ang. Non Playable Character – NPC). Pojawi się możliwość tworzenia własnych przedmiotów, a system ważenia mikstur, czasowo podnoszących zdolności Wiedźmina, zmodyfikowano w prostą grę zręcznościową.

W chwili obecnej gra jest ukończona w 60 proc. (pracuje nad nią stale 70 osób), a planowany moment premiery to pierwszy kwartał 2011 roku, czyli 3,5 roku po rozpoczęciu produkcji. Obecnie potwierdzono jedynie premierę gry na pecety, ale stworzenie wersji na konsole obecnej generacji jest bardzo prawdopodobne – nie ukrywają tego sami przedstawiciele firmy CDP Red. Konsolowy Wiedźmin 2 ma się ukazać jednak później niż wersja PC.

Twórcy gry Wiedźmin wiążą z tą produkcją ogromne nadzieje. Rok premiery ma być przełomowy pod względem finansowym dla całej grupy CD Projekt. Sprzedaż Wiedźmina 2 jest ambitnie prognozowana na 2 mln egzemplarzy, co nie jest niemożliwe do osiągnięcia.

Seria Gothic
W tej serii gier gracz steruje tylko jedną postacią, nie ma też klasycznego podziału na klasy postaci. Charakter bohatera określają jego poczynania, m.in. do jakiej frakcji, umieszczonej w grze, się przyłączy – jeśli chce być magiem, musi wkraść się w łaski gildii magów. Granie w Gothica możesz zacząć od dowolnej części – najnowsza, trzecia, oferuje najlepszą grafikę.

Neverwinter Nights 2
Mechanikę gry oparto na uproszczonej wersji trzeciej edycji systemu role playing Dungeons & Dragons. Zaczerpnięto z niego klasy postaci, statystyki, zasady prowadzenia walki i rzucania zaklęć oraz świat Forgotten Realms, w którym toczy się fabuła. Sterując drużyną postaci, początkowo musisz odkryć, kto stoi za atakiem na rodzinną wioskę bohatera.

Dragon Age: Początek
Osadzona w świecie dark fantasy gra to przedstawiciel gatunku klasycznego cRPG. Znajdziesz w niej klasy postaci, tradycyjny system rozwoju, drużynę złożoną z maksymalnie 4 postaci oraz historię, w której chodzi o ocalenie świata przed hordą potworów zwanych „Czarnym pomiotem”.

The Elder Scrolls: Oblivion
Oblivion to najnowsza część sagi Elder Scrolls. Ma specyficzny świat, gdzie tolkienowskie rasy elfów i krasnoludów zastąpiono rasami inspirowanymi jaszczurkami oraz kotowatymi. Także sposób prowadzenia fabuły jest nietypowy – gracz ma ogromną swobodę podróżowania po świecie i podejmowania dowolnych zadań.

Two Worlds
W tym inspirowanym Oblivionem i Gothikiem tytule (produkcji krakowskiego studia Reality Pump) nie określasz profesji postaci na początku rozgrywki, ale kształtujesz ją przez całą grę. Fabuła to przeciwieństwo klasycznego cRPG – zamiast zbawiać świat, musisz odbić z rąk porywaczy rodzoną siostrę.

Pierwsze produkcje z gatunku komputerowych gier fabularnych – ang. computer Role Playing Game (cRPG), opierały się na papierowych systemach fabularnych, np. Dungeon & Dragons. Gracz tworzy i rozwija postać (bohatera) – określa jego profesję, np. wojownik, mag, i ustala początkowe parametry, np. siła, wytrzymałość, zwinność. Następnie, podwyższa je w trakcie gry. Celem gry jest podróżowanie po wirtualnej krainie i wypełnianie zadań przygotowanych przez autorów. Rozległy świat zazwyczaj osadzony jest w realiach fantasy lub science fiction. Wielowątkowa fabuła oprócz głównego wątku zawiera także poboczne zadania, których wykonywanie nie jest konieczne do ukończenia gry. Cechami najlepszych gier cRPG są m.in. nieliniowa fabuła, rozległe lokacje i interakcja ze światem gry.