Test gry Quantum Break

Blisko współpracujący z firmą Remedy Microsoft liczył, że Quantum Break stanie się reklamą Xboksa One oraz Windowsa 10, ale niestety efektem będzie raczej zawiedziony. O ile gra na konsoli zapewnia kilkanaście godzin przyzwoitej rozrywki, o tyle jej konwersja na pecety pozostawia sporo do życzenia.

Remedy zawsze stawiało na mocnych bohaterów, a w rozbudowany scenariusz umiejętnie wplatało elementy kina akcji, horroru czy thrillera science-fiction. Nie inaczej jest i tym razem. Jack Joyce dowiaduje się, że jego brat razem z ich wspólnym przyjacielem Paulem pracują nad wehikułem czasu. Zaciekawiony badaniami wraca do rodzinnego kraju i stawia się na uniwersytecie Riverport, gdzie jest świadkiem nieudanego eksperymentu. W jego wyniku zyskuje moc kontrolowania czasu. Wynalazek kradnie jednak tajemnicza korporacja Monarch, której właścicielem okazuje się… Paul, tylko ze starszy o kilkadziesiąt lat.

Historia opowiedziana w grze jest odpowiednio zawiła, ma odpowiednie zwroty akcji, momenty dramatyczne i komediowe, a przede wszystkim niejednoznaczne postacie o różnych motywacjach. Ich losy okazują się interesujące i są dla gracza główną zachętą do brnięcia dalej. Co ciekawe, poznajemy je za sprawą filmowych wstawek zrealizowanych z udziałem znanych aktorów telewizyjnych. Niektóre z nich trwają po kilkadziesiąt minut – nic dziwnego, że sami twórcy nazywali Quantum Break grą-serialem.

W grze dominują etapy zręcznościowe, a więc efektowne strzelaniny pokazywane z perspektywy trzeciej osoby. Nie brakuje też eksploracji terenu, prostych zadań logicznych, rozmów z napotkanymi postaciami czy przeglądania znalezionych dokumentów. Na tle podobnych produkcji Quantum Break wyróżnia się wspomnianą zdolnością manipulowania czasem – można go na chwilę spowolnić bądź nawet zatrzymać, by „zamrozić” przeciwników bądź wykorzystać coś w stylu bullet time’u, skacząc i unikając pocisków. Dostępna jest nawet tarcza ochronna przyspieszająca regenerację zdrowia.

Zabawie towarzyszy napięcie, choć boli trochę to, że dość wyraźnie oddzielono od siebie fragmenty polegające na strzelaniu oraz te związane z eksploracją. Gra niejako przygotowuje użytkownika na to, co ma robić, przez co odpada element zaskoczenia. Podobać mogą się natomiast projekty lokacji. Quantum Break to spacer po ciekawych, zapadających w pamięć miejscach, które podczas strzelanin – gdy wokół latają pociski i raz za razem coś wybucha – wyglądają naprawdę dobrze. Tempo akcji podkreśla świetna muzyka.

Przenosiny gry z konsoli na pecety to bolesny proces, który niewielu firmom udaje się ukończyć z sukcesem. W Quantum Break widać problemy z optymalizacją i garść niedoróbek związanych z silnikiem graficznym. Grze zdarza się też automatycznie wyjść do systemu. Do tego animacje potrafią się rwać, a część tekstur jest rozmazana. Pojawiające się artefakty oraz popsute odbicia w wodzie upewniają w przekonaniu, że na konsoli gra wygląda lepiej. Z drugiej jednak strony skrócono czasy ładowania poziomów, umożliwiono też zabawę za pomocą klawiatury i myszki.

Na szczęście opisane wady da się przeżyć, a problemy z rozdzielczością i ograniczeniem liczby klatek na sekundę ma rozwiązać najbliższe uaktualnienie. Część graczy może nawet zechcieć przejść grę po raz kolejny – bohater w kilku momentach staje bowiem przed wyborami, które pchają fabułę w inną stronę.