Więcej niż obraz

W artykule:

• Zalety i wady technologii plazmowej i LCD
• Różnice między stosowanymi rozwiązaniami LED
• Opisy pięciu serii nowoczesnych telewizorów od ok. 4000 zł

W podstawowym zakresie każdy nowoczesny telewizor dobrze spełnia swoje zadanie. Różnice pojawiają się w realizacji bardziej zaawansowanych działań – podczas redukcji zakłóceń, obsługi multimediów, korzystania z sieci czy trybu 3D. Dlatego w teście skupiliśmy się nie na podstawowych parametrach, ale właśnie na tych dodatkowych funkcjach.

Obecnie telewizory wykorzystują dwie technologie: plazmową i LCD. Ekrany plazmowe świetnie odwzorowują kolory i mają znacznie krótszy czas reakcji (ułamek milisekundy). Ponieważ poszczególne piksele same generują światło, możliwe jest uzyskanie głębokiej czerni (ale za to jasność jest niższa). Poza tym obraz o słabej jakości wygląda znacznie lepiej niż na telewizorach LCD. Wadą jest wyższy pobór energii oraz nierównomierne wypalanie luminoforu w poszczególnych komórkach ekranu.

Technologia LCD też nie jest bez wad. Dłuższy jest czas reakcji poszczególnych komórek, co może powodować smużenie na dynamicznych scenach. Ze względu na to, że panele LCD muszą być podświetlane za pomocą świetlówek lub diod LED, sporo telewizorów LCD nie jest w stanie uzyskać głębokiej czerni. Wadą jest też fatalna jakość obrazu SD, ponieważ ekran uwydatnia wszelkie wady obrazu. Jednak najnowsze modele mają elektroniczne systemy znacznie poprawiające jakość. W dodatku są tańsze w produkcji (zwykle też w zakupie) od plazm, a ponadto pobierają wielokrotnie mniej energii. To tłumaczy ich popularność.

Telewizory LED są często traktowane jako odrębna kategoria, ale są to faktycznie telewizory LCD. Dlatego właściwie nie ma sensu rozpatrywać ich jako osobnych rozwiązań. Jedyną zmianą jest to, że świetlówki podświetlające ekran są zastępowane diodami LED.

W obrazie niewiele się zmienia, choć diody dają kilka nowych możliwości. Zwykle montuje się je na krawędziach ekranu (tzw. edge LED), a światło z nich rozprowadza za pomocą polimerowej tafli, dzięki czemu telewizor może być bardzo płaski. Drugie rozwiązanie to montaż setek diod bezpośrednio pod ekranem, przy czym każda z diod podświetla fragment ekranu (tzw. RGB LED, podświetlanie panelowe). Zaletą jest niezła równomierność podświetlenia oraz możliwość niezależnego sterowania jasnością poszczególnych fragmentów ekranu (wyższy kontrast).

W teście nie skupiliśmy się na poszczególnych modelach telewizorów, lecz ocenialiśmy możliwości serii produktów, a nawet technologii promowanych przez producentów. By móc sprawdzić nowoczesne rozwiązania, wybraliśmy serie, których ceny zaczynają się od ok. 4 tys. zł.

Ze względu na swoją wielkość telewizory są w domu mocno wyeksponowane, więc ich wygląd ma znaczenie. Każdy producent o tym wie, dlatego wszystkie konstrukcje prezentują się atrakcyjnie. Wśród testowanych rozwiązań uwagę najbardziej przykuwają telewizory Toshiba, Samsung i LG. Także Sony wygląda intrygująco, choć testowana seria ma z tyłu dodatkową wypukłość powiększającą grubość.

Warto zaznaczyć, że niewielka grubość telewizora w niektórych przypadkach może być przesadzona i mało funkcjonalna. Dotyczy to np. złączy w telewizorze Samsung – część z nich jest bardzo niestandardowa i wymaga stosowania przejściówek.

Pod tym względem najatrakcyjniej wypadł telewizor plazmowy Panasonica, co dotyczy zarówno materiału HD, jak i obrazu o standardowej jakości. Szczególnie w tym ostatnim przypadku widać przewagę plazmy nad telewizorami LCD. W Panasonicu zupełnie dobrze działają też funkcje „uprzestrzenniania” obrazu. Efekt 3D jest widoczny nawet w typowych audycjach nadawanych przez polską telewizję.

Obecnie wszystkie telewizory mają porty sieciowe, ale zestaw funkcji z tym związanych bywa ograniczony. Tak jest w przypadku telewizorów LG, które mają obsługę DLNA i pozwalają na przeglądanie zaledwie trzech serwisów internetowych. Jeszcze gorzej jest w telewizorze Toshiba, którego funkcje zostały ograniczone do YouTube. Model ten ma także wbudowaną przeglądarkę internetową, ale nie działa ona dobrze.

W pozostałych urządzeniach obsługa serwisów internetowych nie budzi zastrzeżeń.

Bardzo interesujące telewizory, bez wyraźnie zarysowanej granicy między ekranem a jego ramką. Na przodzie ekranu zamontowano szybę chroniącą ekran przed uszkodzeniami mechanicznymi, ale także polepszającą odbiór obrazu. Z boku telewizor sprawia wrażenie bardzo płaskiego. Niestety, z zastosowania szyby wynika wzrost liczby refleksów świetlnych.

Mimo matrycowego podświetlenia LED (240 stref) równomierność tego podświetlenia nie jest idealna. Jest to widoczne na białych ekranach – widać przeplatające się ciemne i jasne pasy. Jednak dzięki temu rozwiązaniu telewizory z tej serii mają bardzo wysoki współczynnik kontrastu. Użytkownik ma do dyspozycji aż 9 trybów wyświetlania, w tym dwa tryby THX oraz dwa do całkowicie własnego zdefiniowania, a także mnóstwo ustawień do zmiany jakości obrazu.

Telewizory mają funkcję TruMotion poprawiającą płynność ruchomego obrazu. Niestety, jakość obrazu, zwłaszcza na polskich kanałach, jest słaba: widać silną kompresję, mało ostre krawędzie i znaczne rozmycie ruchomych obiektów. Jakość pogarsza się jeszcze bardziej przy rozciągnięciu obrazu 4:3 na całą powierzchnię ekranu (do trybu 16:9). Telewizory mają sporo trybów skalowania, brakuje jednak trybu automatycznego.

Telewizory odtwarzają muzykę, zdjęcia i filmy z pamięci podłączanych do portu USB. Obsługują też kodeki HD, w tym QuickTime i MKV (w tym drugim wypadku nie zawsze obsługiwane są kodeki audio). Odtwarzane są także polskie napisy, niestety tylko kilka wybranych formatów.

Telewizory LG łączą się z siecią przez port ethernet, mają też wbudowane złącze bluetooth. Funkcja NetCast pozwala przeglądać zawartość tylko trzech stron WWW: Picasa, YouTube i Accu- Weather. Możliwe jest za to korzystanie ze specjalnych funkcji wymienionych witryn, takich jak szukanie znajomych czy wyszukiwanie określonych filmów (według ich tytułów). Do tego ostatniego celu używa się klawiszy numerycznych pilota, które działają jak klawiatura w telefonie komórkowym. Możliwe jest też odtwarzanie muzyki, zdjęć oraz filmów przez protokół DLNA, z zasobów udostępnionych w sieci lokalnej.

Menu ekranowe telewizorów firmy LG przeszło znaczną metamorfozę. Jest spójne graficznie, a także bardzo estetycznie wykonane. Pilot jest długi i poręczny, ma ergonomiczny kształt i estetyczny wygląd, wygodnie trzyma się go w dłoni. Pilot ma też podświetlane przyciski. Niestety, sam układ przycisków nie jest najszczęśliwszy.

Telewizory plazmowe o klasycznej stylistyce, w ciemnej tonacji. Mają bardzo szerokie ramki dookoła ekranu, trochę psujące wizerunek współczesnego telewizora. Mają też dosyć grube obudowy. Jednak zaletą tej konstrukcji jest układ portów zaprojektowany w sposób ułatwiający dostęp do nich. Często używane złącza ulokowano na bocznej krawędzi telewizora.

Kolory są bardzo dobre, choć po przyjrzeniu się twarzom (nawet w materiałach HD) widać rozwarstwienia barw oraz uzupełnianie kolorów ditheringiem. Na szczęście defekty te są widoczne dopiero przy oglądaniu obrazu z bardzo bliska, więc nie są irytujące. Równomierność oświetlania ekranu jest wzorowa. Telewizor ma sporo funkcji regulujących wybory trybów wyświetlania obrazu.

Telewizory Panasonic oferują m.in. funkcje Intelligent Frame Creation oraz Subfield Drive, których zadaniem jest poprawa płynności dynamicznych scen. Obraz jednak staje się mało naturalny, tworzy się tzw. efekt serialu brazylijskiego. Za to obraz o standardowej jakości (nadawany w systemie PAL) jest naprawdę dobry. Jest to w dużej mierze wynikiem zastosowania technologii wyświetlania obrazu na ekranie plazmowym oraz działania kilku funkcji poprawy parametrów obrazu. Także włączenie trybu IFC poprawia obraz.

Do telewizorów Panasonic z tej serii są dołączane dwie pary okularów 3D. Kupno dodatkowej pary okularów to spory wydatek, rzędu 600 zł. Użytkownik może wybrać jeden z kilku dostępnych trybów 3D (Auto, Obraz przy obrazie, Góra i dół, 2D-3D, Natywny), a wyświetlanie obrazu trójwymiarowego działa całkiem dobrze. Niestety, po włączeniu tego trybu obraz obserwowany przez okulary traci na jasności – elektronika mogłaby sama korygować jasność przy przejściu do trybu 3D.

Telewizory z tej serii odtwarzają filmy, zdjęcia i muzykę z urządzeń USB. Dodatkowo wyświetlają napisy, w tym także polskie. Możliwe jest nawet nagrywanie na USB, ale dotyczy to tylko programów cyfrowych.

Telewizory mają port ethernet, można też wykorzystać moduł Wi-Fi na USB (jest w zestawie z telewizorem). Niestety, jego podłączenie do USB blokuje dostęp do drugiego portu. Jeśli chodzi o przeglądanie zawartości internetu, Panasonic oferuje mnóstwo usług działających na platformie Viera Cast. Poza tym telewizor jest zgodny z DLNA.

Niezbyt spójnie i logicznie zaprojektowany pilot. Menu także nie należy do najatrakcyjniejszych. Ogólnie obsługa telewizora może okazać się irytująca, zwłaszcza na początku.

Telewizory z tej serii robią na pierwszy rzut oka bardzo pozytywne wrażenie. Są bardzo cienkie i dobrze wykonane. Irytujący jest jednak dostęp do złączy, które ulokowano na specjalnie spreparowanej krawędzi w telewizorze. By skorzystać z niektórych złączy (m.in. SCART, LAN), niezbędne jest stosowanie przejściówek dołączonych przez producenta. W efekcie podłączanie pewnych urządzeń może być kłopotliwe.

Obraz cechuje się zadziwiająco dobrą jakością, zarówno w rozdzielczości HD, jak i przy słabym sygnale SD. Czerń ekranu, a także jakość odwzorowania kolorów jest naprawdę niezła. Jednak bliższe oględziny ujawniają pewne niedoskonałości. Chodzi o reprezentację kolorów i przejść tonalnych: w określonych warunkach kolory i przejścia tonalne realizowane są za pomocą ditheringu. Oczywiście dla widza siedzącego w odległości kilku metrów efekt ten jest niedostrzegalny. Podobnie jak we wszystkich testowanych telewizorach, również w tej serii dostępna jest funkcja Motion Plus, która znacznie poprawia płynność ruchu i ostrość ruchomych obrazów.

Telewizory z tej serii potrafią wyświetlać obraz 3D, mają wbudowany nadajnik do synchronizacji z okularami. Jednak same okulary trzeba już dokupić osobno, koszt jednej pary to ok. 370 zł. Przełączanie trybów 2D i 3D jest bardzo łatwe, za pomocą jednego przycisku pilota. Podobnie jak Panasonic VT20, również ta seria telewizorów ma funkcję konwersji obrazu 2D na 3D, jednak działanie tej funkcji jest przeciętne.

Telewizory Samsung odtwarzają pliki DivX i XviD, a także VOB, MKV i WMV. Przy dwóch ostatnich formatach pojawiają się jednak pewne problemy z obsługą kodeków audio. Niestety, w filmach nie ma możliwości wyświetlania napisów. Możliwe jest za to nagrywanie filmów na dyskach USB, przy czym zapisać można tylko programy analogowe (z anteny naziemnej).

Telewizory z tej serii są wyposażone w złącze ethernet, ale do jego wykorzystania potrzebna jest przejściówka. Możliwe jest też podłączenie telewizorów do sieci bezprzewodowej przez adapter Wi-Fi na USB, który trzeba dokupić. Samsung wyświetla zawartość wielu serwisów internetowych, w tym także polskich. Poszczególne serwisy działają jako moduły oprogramowania instalowane w pamięci telewizora.

Atutem telewizorów jest graficzne, animowane menu ekranowe. Faktem jest, że zawiera bardzo dużo rozbudowanych funkcji, których liczba może odstraszać niezaawansowanych użytkowników. Z drugiej strony taka mnogość funkcji pozwala na lepsze uregulowanie obrazu.

Pod względem wykonania ta seria telewizorów prezentuje się interesująco, ale nietypowo. Obręcz obudowy telewizora oraz jego podstawa są zrobione ze szczotkowanego aluminium. Szkoda jednak, że przednia ramka jest bardzo szeroka. Telewizor ma szybę zabezpieczającą ekran przed uszkodzeniami mechanicznymi. Jednak z jej powodu na ekranie powstają refleksy pogarszające odbiór. Jest to widoczne zwłaszcza na ciemnych obszarach obrazu.

W telewizorach z tej serii zastosowano krawędziowe podświetlanie LED. Przy normalnym użytkowaniu ekran telewizora wydaje się być równomiernie podświetlony. Jednak przy ciemnych scenach widoczny jest tzw. clouding (jaśniejsze chmurki w różnych miejscach ekranu). Telewizory są wyposażone w bogaty zestaw opcji do zarządzania jakością obrazu, a także liczne funkcje zaawansowane. Spory plus to także sekcja scen dostępnych bezpośrednio z menu głównego. Dostępna jest też oczywiście funkcja poprawiania ostrości obrazu w dynamicznych scenach (motionflow).

Jak inne nowoczesne telewizory, również ta seria odtwarza media z dysków USB. Za pomocą wbudowanego odtwarzacza możliwe jest oglądanie filmów zapisanych w formatach AVC, AVCHD, MPEG-4. Oczywiście możliwe jest też przeglądanie zdjęć i odtwarzanie muzyki zapisanej w formacie MP3. Telewizor nie ma funkcji do zapisywania audycji na nośnikach USB.

Telewizory Sony mają wbudowany port sieci przewodowej i Wi-Fi. Wymagają one konfiguracji wstępnej, na szczęście jest to realizowane w bardzo prosty sposób. Możliwe jest też skonfigurowanie połączenia sieciowego z komputerem, dzięki czemu filmy z niego mogą być wyświetlane na ekranie telewizora. Oprócz funkcji do korzystania z sieci lokalnej telewizory mają bardzo rozbudowane funkcje internetowe. Jest dostępnych sporo różnych stron podzielonych ze względu na zawartość tematyczną (internet, filmy, muzyka itp.). Możliwe jest też przeszukiwanie stron np. w celu odnalezienie poszukiwanego filmu.

Atutem telewizorów Sony jest wbudowana, elektroniczna instrukcja obsługi, którą można otworzyć w dowolnym momencie. Menu ma trzy systemy wyświetlania: podstawowy i dwa alternatywne bardziej zaawansowane. Wadą jest nieergonomiczny ogromny, kanciasty pilot z nietypowymi, membranowymi przyciskami. Umożliwia sterowanie kilkoma różnymi urządzeniami, ale sterowanie samym telewizorem nie jest wygodne.

Najnowsze telewizory Toshiba prezentują się bardzo ciekawie. Są cienkie, a do tego mają z przodu taflę szkła zabezpieczającą ekran. Niestety, jest ona mocno odblaskowa, w efekcie czego bardzo mocno odbija się w niej otoczenie. W porównaniu do poprzednich serii tego producenta znacznie poprawiono menu ekranowe.

W telewizorach VL748 zastosowano krawędziowe podświetlanie LED. Na ciemnych i jasnych jednorodnych tłach widoczny jest clouding (wokół małych, jasnych obiektów na ciemnym tle powstaje poświata). W dodatku na czarnym tle pojawił się bardzo dziwny efekt migotania obrazu, a obraz nie był jednorodny.

Pod względem jakości obrazu seria ta nie odbiega od innych konstrukcji. Sporym plusem jest jakość odwzorowania kolorów skóry – nie widać ich mocnego rozwarstwiania, a barwy przechodzą płynnie od najjaśniejszej do najciemniejszej. Telewizory są wyposażone w rozbudowane funkcje do precyzyjnego ustawiania obrazu. Ponadto w pamięci telewizora jest wbudowany obraz kontrolny (HD), mający ułatwić jego regulowanie.

Telewizory mają dwa złącza USB do podłączania dysków. Niestety, odtwarzanie działa dość wolno, niemniej da się oglądać filmy SD w formacie DivX, a także filmy HD (MKV, MOV, WMV). Niestety, żaden film testowy nie był odtwarzany z dźwiękiem. Działały za to napisy, choć nie ma możliwości wyświetlania polskich znaków. Oprócz oglądania filmów telewizory umożliwiają też wyświetlanie zdjęć i słuchanie muzyki z pamięci USB.

Telewizory mają interfejs USB, można też wykorzystać opcjonalny Wi-Fi. Są zgodne ze standardem DLNA (odtwarzanie mediów z sieci lokalnej), ale funkcje internetowe są już mocno ograniczone. Sprowadzają się do przeglądania zawartości serwisu YouTube (przez interfejs YouTube XL). W menu głównym jest tylko jeden odnośnik do uruchomienia tej witryny. Niestety, funkcja nie działa poprawnie – po prostu nie wyświetla filmów. Ponadto telewizor ma własną (zaprojektowaną przez Toshibę) przeglądarkę internetową, ale nie daje ona dostępu do żadnych innych stron (pasek adresowy jest nieaktywny). Na szczęście istnieje możliwość uruchomienia alternatywnej przeglądarki, za której pomocą można surfować po całym internecie.

Testowany egzemplarz telewizora był konstrukcją przedprodukcyjną, miał sporo błędów w oprogramowaniu i niektóre funkcje nie działały poprawnie. Warto je dopracować, bo najnowsza seria telewizorów Toshiby ma duży potencjał.

Połączenie komputera i telewizora kablem HDMI jest bardzo łatwe i wygodne. W wielu laptopach są instalowane programy, które automatycznie po podłączeniu przewodu HDMI dokonują wszystkich niezbędnych zmian w ustawieniach, by obraz i dźwięk pojawiły się na telewizorze. Po podłączeniu do telewizora komputera stacjonarnego należy wprowadzić kilka zmian w ustawieniach obu urządzeń, by uzyskać optymalne warunki do odtwarzania obrazu na telewizorze.

Do złącza HDMI w karcie graficznej komputera podłącz końcówkę przewodu komunikacyjnego. Drugi koniec złącza podłącz do dowolnego HDMI w telewizorze. Zapamiętaj oznaczenie wybranego złącza HDMI w telewizorze nadane mu przez producenta.

Po chwili sterownik karty graficznej powinien wykryć telewizor. Obraz generowany przez komputer zostanie automatycznie rozszerzony na ekran telewizora, a rozdzielczość dostosowana do rozdzielczości telewizora.

Jeśli masz podłączone do komputera głośniki, ale wolisz, by dźwięk był odtwarzany przez głośniki telewizora, musisz dokonać jednej zmiany w ustawieniach. Prawym przyciskiem myszki kliknij ikonkę głośnika w zasobniku systemowym.

Z menu wybierz Urządzenia do odtwarzania. Następnie w otwartym okienku zaznacz lewym przyciskiem ikonę telewizora i kliknij Ustaw domyślne. Przy telewizorze powinien się pojawić zielony znaczek wyboru.

Jeśli telewizor nie wyświetli obrazu z komputera, będziesz musiał ręcznie wybrać odpowiednie wejście HDMI. Na pilocie telewizora wybierz funkcję służącą do wyboru wejścia, w naszym przykładzie jest to przycisk AV. Z menu ekranowego Wybór wejścia wybierz port HDMI, do którego podłączyłeś komputer – w naszym przykładzie będzie to HDMI3.

Okno odtwarzacza przesuń z ekranu głównego na ekran telewizora i powiększ je. Jeśli okno wykracza poza obszar ekranu, wyłącz funkcję 16:9 Overscan w ustawieniach telewizora.

Coraz większą popularność zdobywają internetowe wypożyczalnie VoD (wideo na żądanie), takie jak np. TVscreen.pl, którego kupon promocyjny pojawił się w poprzednim wydaniu PC Formatu. W chwili obecnej do odtworzenia tego rodzaju filmów niezbędny jest komputer. O ile oglądanie w pojedynkę filmu na jego ekranie jest do zaakceptowania, o tyle już przy większej widowni staje się to kłopotliwe, a wręcz niemożliwe. Wtedy właśnie dobrze jest skorzystać z możliwości podłączenia komputera lub laptopa do telewizora o znacznie większej przekątnej niż przekątna ekranu komputera.

Połączenie urządzeń przez złącze D-Sub jest mniej efektywne niż podłączenie telewizora przez złącza cyfrowe. Telewizory często mają ograniczenie do rozdzielczości 1024x768 pikseli, zatem nie można uzyskać obrazu HD. Poza tym do uzyskania dźwięku niezbędne jest podłączenie dodatkowego kabla audio.

Do złącza D-Sub karty graficznej komputera (1), a także do złącza D-Sub telewizora (2) podłącz końcówki odpowiedniego przewodu.

Kliknij prawym przyciskiem myszy na pulpicie systemu Windows i z menu kontekstowego wybierz opcję Rozdzielczość ekranu. W otwartym oknie kliknij przycisk Wykryj.

Po chwili powinna się pojawić ikona nowego ekranu, a jego rozdzielczość zostanie dobrana zgodnie z ustawieniami zdefiniowanymi przez producenta telewizora (z reguły 1024x768).

Na pilocie telewizora naciśnij przycisk AV (lub inny służący do wyboru wejścia wideo) i z menu ekranowego Wybór wejścia wybierz wejście PC. Na ekranie telewizora powinien się wyświetlić obraz z komputera.

Do podłączenia dźwięku będziesz potrzebował specjalnego kabla, z jednej strony zakończonego wtykiem minijack, z drugiej strony dwoma złączami cinch. Do wyjścia audio w komputerze (zielone) podłącz końcówkę minijack z przewodu audio.

W telewizorze do złączy audio in podłącz końcówki cinch tak, by pasowały do siebie kolorami. Teraz zarówno obraz, jak i dźwięk jest przesyłany z komputera do telewizora.