Bzdurne dobrego początki
Założenia fabularne są niestety po prostu głupie. Oto bowiem ekipa z biura szeryfa ląduje na farmie, w siedzibie sekty. Aresztowanie jej guru nie przebiega po myśli sił porządkowych, z kontrataku wyznawców wychodzą cało dwie osoby, a dzięki kretowi w policji informacja o fiasku nie przedostaje się poza granice hrabstwa.
Trudno uwierzyć, że kilkugodzinny nawet brak wieści od drużyny szturmowej nie zakończyłby się np. interwencją wojska – ale tak właśnie wygląda zawiązanie historii. Koniec końców jednak hrabstwo jest odcięte, a my zostajemy zdani na własne umiejętności i zaczynamy powoli organizować wśród lokalnej społeczności ruch oporu.
Far Cry 5 jest grą z otwartym – w ramach szeroko rozrysowanych granic – światem. Górskie rzeki, jeziora, mocno pofałdowany teren poprzecinany drogami, mostami, pełen miasteczek, osiedli czy budowli rolno-przemysłowych – to teren gry. Gdziekolwiek nie poniosłyby nas nogi, widać narosłe wraz z kolejnymi odsłonami serii doświadczenie producentów.
Gra wygląda ślicznie, nie obciąża też zbytnio komputera – na trzyletnim sprzęcie ze średniej półki swobodnie osiąga bardzo dobrą wydajność, wyświetlając grafikę z wysokim poziomem detali. Ważniejsze jest jednak to, że gra się przyjemnie.
Idź na ryby!
Postać gracza to wedle wyboru policjant lub policjantka, którzy dopiero zaczynają odnajdywać się w zawodzie. Jest to świetnym uzasadnieniem dla zdobywania kolejnych umiejętności, które podzielono na kilka grup. Mamy więc zdolności traperskie, strzeleckie, poprawiające kondycję, zdrowie czy zdolność udźwigu przekładającą się na możliwość noszenia ze sobą całych skrzynek amunicji.
Brak tu wydzielonego zestawu umiejętności odpowiedzialnych za poruszanie się – a szkoda, bo Far Cry 5 pod wieloma względami przypomina Dying Light i aż się prosi, by temat parkuru potraktować poważniej. Zresztą, nawet bez tego gracz dysponuje szerokim zakresem ruchów – można się wspinać czy pokonywać wzniesienia za pomocą linki z hakiem.
Przede wszystkim jednak gra Ubisoftu jest dobrym shooterem. Broni tu sporo, a strzelania – jeszcze więcej. Można wprost pokochać włóczęgę przez dzikie ostępy z łukiem i polowanie nie tylko na zwierzynę, ale i fanatyków religijnych, unikając przy tym wykrycia. Równocześnie jednak tytuł ma wiele do zaoferowania również tym, którzy lubią zrobić dużo hałasu za pomocą broni ciężkiej, granatników, nawet dynamitu. Likwidowanie kolejnych punktów oporu nie jest bezcelowe. Przekłada się bowiem na sygnalizowane za pomocą interfejsu gry zdobywanie wpływów na mapie hrabstwa i w końcu – konfrontację z czołowymi ludźmi sekty.
By jednak zabawa nie była monotonna, w międzyczasie można sobie popływać, pójść na ryby lub polowanie, a nawet polatać samolotem. Pobocznych aktywności, jak to bywa w przypadku sandboksów, jest bardzo dużo i można utonąć w zabawie na długie godziny. Musimy jednak zaznaczyć, że w całym swym bogactwie gra może wydać się nieco wtórna tym, którzy znają poprzednie odsłony jak własną kieszeń.
By jednak zabawa nie była monotonna, w międzyczasie można sobie popływać, pójść na ryby lub polowanie, a nawet polatać samolotem. Pobocznych aktywności, jak to bywa w przypadku sandboksów, jest bardzo dużo i można utonąć w zabawie na długie godziny. Musimy jednak zaznaczyć, że w całym swym bogactwie gra może wydać się nieco wtórna tym, którzy znają poprzednie odsłony jak własną kieszeń.
