Komputer do oglądania filmów, robienia wideo i muzyki - co wybrać?

Wideo powoli wypiera inne formy przekazu treści takie jak słowo pisane czy tradycyjne radio. Co więcej, jest to dziś przede wszystkim wideo pochodzące z sieci, dostępne na żądanie w postaci strumienia, a nie klasyczna telewizja. Doskonałym przykładem jest serwis YouTube, gdzie znajdują się nie tylko śmieszne filmiki, ale także np. muzyka czy poradniki dotyczące różnych zagadnień, można tam znaleźć relacje z imprez sportowych itp.

Do oglądania filmów wystarczy laptop, najlepiej podłączony do telewizora. Jednak warto wymienić inne rozwiązania – mniej oczywiste, za to tańsze i wygodniejsze w obsłudze.

Najprostszym rozwiązaniem, dzięki któremu można odtwarzać różnorodne materiały, są aplikacje typu Smart TV. Dzięki nim obejrzysz film, posłuchasz muzyki lub przeczytasz wiadomości prosto z sieci.Odtworzysz też materiały pochodzące z sieci lokalnej, najczęściej wykorzystując standard DLNA, albo podłączysz pamięć USB bezpośrednio do telewizora. Aplikacje Smart TV są dostępne nie tylko w telewizorach, ale także w odtwarzaczach Blu-ray. By z nich korzystać, wystarczy więc za kilkaset złotych kupić nowy odtwarzacz – niekoniecznie trzeba inwestować w nowy telewizor.

Niestety w przypadku takich urządzeń do dyspozycji są tylko te aplikacje, które udostępni producent. Czasem jest ich mało, a ich funkcjonalność bywa ograniczona.

Innym rozwiązaniem jest tzw. dysk multimedialny, choć często z dyskiem nie ma on nic wspólnego, bo jest wyłącznie odtwarzaczem. Sam dysk z filmami można podłączyć przez USB, można też używać zasobów sieciowych (z sieci LAN, z YouTube i wielu innych źródeł). Do popularnych serii urządzeń tego typu należą np. Asus O!Play, Dune HD TV czy WD TV. Urządzenia są małe, niedrogie (kosztują od 300–400 zł), proste w obsłudze.

Jedyną zaletą dysków multimedialnych w porównaniu ze Smart TV jest to, że mają inny, niekoniecznie bogatszy zestaw aplikacji. Dlatego urządzenia tego typu są wypierane przez telewizory, które mają takie same lub większe możliwości.

To dobry moment, by wrócić do tematu laptopa podłączonego do telewizora. Daje on największą uniwersalność, bo odtworzy film czy muzykę w dowolnym formacie – jeśli nie, wystarczy instalacja odpowiedniego odtwarzacza lub kodeka. Wyświetli również zawartość każdej strony internetowej. Połączenie między urządzeniami może być realizowane za pomocą kabla HDMI albo bezprzewodowo, z użyciem technologii takich jak WiDi czy Miracast.

Jednak nie ma róży bez kolców – laptopa, na którym jest odtwarzany film, trudno będzie wykorzystać do innych zadań (choć technicznie jest to możliwe), a gdy jeden z domowników zabierze go do szkoły lub pracy, reszta nie będzie mogła słuchać muzyki czy oglądać filmów. Obsługa odtwarzacza wideo za pomocą klawiatury i myszy też nie jest tak wygodna, jak w wypadku używania pilota. Dlatego lepszym rozwiązaniem jest przygotowanie komputera przeznaczonego do obsługi multimediów, określanego mianem Media Center lub HTPC (Home Theater PC).

Kilka lat temu w sprzedaży pojawiły się przystawki podłączane do portu HDMI telewizora, wyposażone w system Android. Urządzenia możliwościami dorównują komputerom, bo faktycznie nimi są, tyle że mają mniejszą wydajność – są za to energooszczędne, mniejsze i tańsze, a przede wszystkim pozwalają na korzystanie z takich aplikacji, jakich potrzebuje użytkownik. Mankamentem jest to, że Android jest zoptymalizowany pod kątem obsługi za pomocą dotyku – mała klawiatura z touchpadem czy pilot nie pozwalają na wygodne sterowanie wszystkimi funkcjami systemu.

Kiedyś w ten sposób był określany komputer, który miał kartę dźwiękową i głośniki. Dziś każdy pecet i laptop jest multimedialny, ale chodzi tu o coś więcej – ma wyświetlać świetny obraz, odtwarzać wysokiej jakości dźwięk przestrzenny, umożliwiać wygodne sterowanie funkcjami, a także wizualnie pasować do salonu, w którym stanie. Właśnie takie cechy musi mieć HTPC, a sprzęt można kupić lub złożyć samemu.

Jeśli chodzi o obraz i dźwięk, z reguły wymagania nie są trudne do spełnienia. Większość komputerów ma cyfrowe wyjście obrazu HDMI – to gwarantuje, że obraz będzie wysokiej jakości. Tylko w wyjątkowych przypadkach ograniczeniem może być sam interfejs HDMI, bo obraz o rozdzielczości 4K (3840x2160) może być przesłany tylko przez HDMI 1.4 – wystarczy dowolna karta graficzna. Jeśli dodatkowo ma to być obraz odtwarzany z szybkością 60 kl./s, komputer musi mieć wyjście HDMI 2.0 (obecnie mają je tylko układy Nvidia GeForce z serii GTX 900).

Dźwięk zależy w głównej mierze nie od odtwarzacza, lecz wzmacniacza i zestawu głośnikowego. Wystarczy, by komputer miał cyfrowe wyjście audio – najczęściej jest to optyczne złącze S/PDIF (TOSLink). Dzięki niemu dobry wzmacniacz z dekoderem Dolby Digital oraz DTS poradzi sobie z dekodowaniem i odtworzeniem każdego strumienia audio.

Pozostałe wymagania to właściwie kosmetyka. Jeśli sprzęt ma ładnie wyglądać, wystarczy kupić odpowiednią obudowę w kolorze czarnym, grafitowym lub srebrnym – zależnie od własnych wymagań i posiadanego sprzętu audio i wideo. Podobnie rodzaj i jakość urządzeń sterujących zależy od preferencji użytkownika – można wybrać małą klawiaturę z touchpadem, pilota albo urządzenie łączące obie funkcje. Możliwości jest tak wiele, że każdy znajdzie dla siebie odpowiedni produkt.

Dziś najmniejsze komputery mają wielkość smartfona, i nie mamy tu na myśli przystawek z Androidem, lecz komputery zgodne z architekturą x86, na których można zainstalować dowolny system. To idealne rozwiązanie, jeśli szukasz prostego komputera biurowego czy multimedialnego. Najlepszym przykładem jest Zotac Zbox pico o wymiarach około 12x7x2 cm. Zawiera czterordzeniowy procesor Intel Atom, 2 GB pamięci RAM, 32 lub 64 GB pamięci flash i ma interfejsy USB, LAN, Wi-Fi oraz Bluetooth. Wystarczy, by płynnie odtwarzać dowolne materiały Full HD, a jego ceny zaczynają się od 850 zł. AMD również zapowiadało stworzenie podobnych produktów, ale wciąż nie są one dostępne. Te, które są w sklepach, są większe, mniej wydajne, bardziej prądożerne, a także droższe.

Jednak 850 zł za sprzęt do odtwarzania filmów to też niemała kwota, dlatego można poszukać czegoś tańszego. Obecnie najbardziej korzystnym cenowo minipecetem jest Gigabyte GB-BXBT-2807 za niecałe 500 zł. Wymiary tego komputera to około 11x11x6 cm. Jest to tzw. barebone, do którego trzeba dokupić moduł pamięci RAM oraz dysk twardy. Zestaw będzie kosztował przynajmniej 700 zł – podobne komputery Intel NUC czy Zotac Zbox są nieco droższe.

Samodzielnie nie uda ci się złożyć komputera tak małego i zgrabnego, jak wymienione wyżej urządzenia. Popularne płyty formatu mITX mają wymiary 17x17 cm, obudowy są trochę większe i mają prawie 10 centymetrów wysokości. Możesz za to wybrać wydajny procesor, dysk o pojemności nawet kilku terabajtów, który pomieści pokaźną filmotekę, albo kartę graficzną, która posłuży także do grania. Warto przy tym pamiętać, że do odtwarzania filmów potrzeba naprawdę wydajnego procesora, przynajmniej Core i5. Niektóre programy do odtwarzania wspierają akcelerację sprzętową GPU, ale nie ma co liczyć, że karta graficzna odciąży procesor – działa to bardzo słabo.

Tworząc własną konfigurację, możesz także wybrać czytnik Blu-ray do odtwarzania płyt i szybki interfejs Wi-Fi zgodny z najnowszym standardem 802.11ac. Zestaw umieścisz w dowolnej obudowie w czarnym, grafitowym lub srebrnym kolorze, pasującym do wystroju pomieszczenia. W ten sposób zbudujesz coś więcej niż multimedialnego peceta, będzie to twoja konsola do gier o praktycznie dowolnej konfiguracji.

W tabelce powyżej przedstawiamy dwie konfiguracje „salonowego” peceta. Pierwsza jest bardzo tania, zawiera płytę główną ze zintegrowanym procesorem Intel Celeron, 2 GB pamięci, bardzo mały dysk SSD, a także tanią obudowę. Całość kosztuje około 800 zł.

Druga opcja jest znacznie droższa, ale wcale nie skrajnie droga. W skład konfiguracji wchodzi tania płyta z chipsetem Intel H81, wydajny procesor Intel Core i5, 4 GB pamięci RAM, pojemny dysk hybrydowy, czytnik Blu-ray, wysokiej klasy obudowa, a także podświetlana klawiatura oraz system Windows. Całość kosztuje około 3000 zł, a jeśli chciałbyś używać tej konfiguracji do grania, warto jeszcze dodać do tego grafikę GeForce GTX 960 za kolejny 1000 zł.

Z urządzeniami sterującymi jest podobnie jak z samymi konfiguracjami komputerów i innych urządzeń służących do odtwarzania cyfrowych treści – wszystko zależy od planowanych zastosowań. Jeśli przede wszystkim odtwarzasz filmy, muzykę i zdjęcia, lepszy będzie pilot zdalnego sterowania. Jeśli sporo piszesz, nawet używając telewizora Smart TV (np. w aplikacjach społecznościowych), wygodniejsza będzie klawiatura ze zintegrowanym touchpadem.

Jeśli chodzi o piloty zdalnego sterowania do komputera, rozważ kupno Elmak Maxtera Plus. Ma odbiornik podczerwieni podłączany przez USB, aplikację pozwalającą na personalizację przycisków, a z popularnymi programami (także na bazie Linuksa) działa bez aplikacji.

W przypadku klawiatur wybór jest większy. Są to tanie klawiatury z touchpadami kosztujące kilkadziesiąt złotych, np. Quer KOM0331 z odbiornikiem USB lub podobny model KOM0479 w wersji Bluetooth. Wyższą klasę stanowią głównie produkty Logitecha, np. popularna klawiatura K400 za około 130 zł albo podświetlana K830 za 370 zł.

Fizyczne urządzenie wskazujące jest potrzebne choćby do instalacji systemu i konfiguracji funkcji. Podczas późniejszego użytkowania odtwarzacza przydać się może także mobilna aplikacja pełniąca rolę pilota do telewizora albo systemu Kodi.

Na kupionym lub samodzielnie złożonym komputerze można wykorzystać dowolne oprogramowanie. Może to być system Windows 8 i jeden ze znanych odtwarzaczy, np. VLC media player, albo odtwarzacz Kodi, wcześniej znany jako XBMC. Ten ostatni jest dostępny na różne platformy, również w tzw. wersji KodiBuntu, czyli na bazie Ubuntu (nie wymaga systemu, mieści się nawet na dysku o pojemności 8 GB). Musimy jednak dodać, że ta wersja obsługuje najwyżej rozdzielczość Full HD – tryb 4K da się uruchomić tylko w Windows.

KodiBuntu jest dostępny w formie pliku ISO, który można wypalić na płycie DVD albo zapisać w pamięci USB flash. Jeśli twój komputer nie ma napędu optycznego, tylko ta druga opcja pozwoli zainstalować system.

System pobierz ze strony http://kodi.tv/download – kliknij KodiBuntu i zapisz plik ISO w dowolnym miejscu na dysku.

Pobrany obraz ISO możesz wypalić na płycie DVD – będzie to instalacyjna wersja KodiBuntu.

System możesz umieścić również na pamięci pendrive o pojemności min. 1 GB. Aby przygotować taką wersję instalacyjną, ze strony http://unetbootin.sourceforge.net pobierz program UNetbootin, klikając Download for Windows. Program ten nie wymaga instalacji.

Do portu USB podłącz pendrive’a i uruchom UNetbootin. Kliknij widoczny po prawej przycisk ... i wskaż plik ISO z systemem. Z listy Napęd wybierz pendrive, na którym chcesz umieścić instalator. Kliknij OK – rozpocznie się zapis plików.

Po kilku minutach kliknij Zakończ (bez ponownego uruchamiania). Pendrive z wersją instalacyjną systemu jest gotowy.

Tak przygotowaną pamięć flash podłącz do portu USB komputera, na którym chcesz zainstalować system, ewentualnie włóż płytę DVD z systemem do napędu. Uruchom lub zrestartuj komputer.

Upewnij się, czy w BIOS-ie komputera masz ustawioną opcję uruchamiania systemu z odpowiedniego nośnika:

o uruchomieniu instalatora wybierz Install KODIbuntu. W kolejnym kroku wybierz polską wersję instalatora. Kliknij Naprzód.

W oknie dotyczącym podziału na partycje wybierz: Wyczyszczenie dysku i zainstalowanie Ubuntu. Jeśli znasz linuksowy system plików, oczywiście możesz samemu podzielić dysk na partycje, korzystając z opcji Użycie innego rozwiązania. Kliknij Zainstaluj.

Kolejne kroki służą wybraniu strefy czasowej i układu klawiatury – są one ustawiane automatycznie. Następnie w kroku Tożsamość użytkownika podaj imię, nazwisko, login oraz hasło. Zaznacz też przydatną opcję Automatyczne logowanie. Dzięki niej odtwarzacz multimediów będzie gotowy niemal natychmiast po włączeniu komputera.

Po kilku minutach system zostanie zainstalowany. Wyjmij nośnik instalacyjny i kliknij przycisk Uruchom ponownie komputer. Kodi ma tak wiele opcji, że nie damy rady ich omówić. W pierwszej kolejności warto zmienić interfejs na polski, dodać źródła wideo z sieci lokalnej i zainstalować wtyczki dające dostęp do dodatkowych treści. Na smartfonie warto zainstalować aplikację Kore lub Yatse, która umożliwi wygodne sterowanie odtwarzaczem.